Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Τροφή για Σκέψη και Δράση...





   Πριν 2-3 χρόνια, διάσημη, βραβευμένη διεθνώς αρχιτέκτων, επισκέφτηκε την Ελλάδα. «Τι πιστεύετε ότι φταίει για την οικιστική εικόνα των σημερινών ελληνικών πόλεων;» τη ρώτησε δημοσιογράφος. Η απάντησή της, άμεση: «Η διαφθορά!».
...Το ότι είμαστε λαός του λυπημού, θα το έχετε καταλάβει πια. Κάποτε ικανοί για το καλύτερο, συχνότερα όμως –και με εξευτελιστικό τρόπο μάλιστα– για το χειρότερο! Από την Τουρκοκρατία και μετά, λίγες οι φωτεινές μορφές που προσπάθησαν να δείξουν έναν δρόμο καλύτερο για το μέλλον στις μάζες των δουλοπρεπών ιθαγενών που είχαν απομείνει… Κι όταν αυτές οι μορφές σπάνιζαν πια στην ημεδαπή, τα λαμπρά μυαλά κάποιων ξένων που αγάπησαν αυτό τον τόπο έπαιρναν τη σκυτάλη, σκουντουφλώντας όμως κι αυτά στα στουρνάρια της κακοτράχαλης ελληνικής πραγματικότητας. Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις στάθηκε η μορφή του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, στην οποία οφείλουμε συγκλονιστικά δείγματα καλαισθησίας ανά την Ελλάδα – περισσότερα για τη ζωή και το έργο του όποιος έχει τη διάθεση να ψάξει, θα βρει…
   Μεταφερόμαστε λίγα χρόνια πριν από το σήμερα. Ένας ηλικιωμένος ταξιτζής που φαινόταν ότι κόλλαγε πια τα τελευταία ένσημα πριν τη σύνταξη, περνώντας μπροστά από ιδιωτικό μεγαθήριο-νοσοκομείο του Nέου Φαλήρου, έδειξε για λίγο προς αυτό και είπε: «Ξέρεις τι ήταν εδώ κάποτε; Το ΑΚΤΑΙΟΝ..!».
   Μα τι ήταν τούτο το παράξενο, αιθέριο όνομα που ζούσε πια μόνο ως ανάμνηση; Ξεκινήσαμε την αναζήτηση…
   Και ακόμα:
   Δημιούργημα του προλεχθέντος Τσίλλερ λοιπόν και εμπνευσμένο αρχιτεκτονικά από την Όπερα της Βιέννης, το ΑΚΤΑΙΟΝ χτίστηκε στην παραλία του Νέου Φαλήρου την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και λειτούργησε για αρκετά χρόνια ως τετραώροφο πολυτελές ξενοδοχείο, σημείο αναφοράς για την κοσμική ζωή της «Κηφισιάς του νότου», όπως ήταν τότε γνωστό το Νέο Φάληρο, εξαιτίας του πλήθους των αρχοντικών, νεοκλασσικών κτισμάτων του. Τα χρόνια πέρασαν. Με τους «Συμμαχικούς» -και όπως αποδείχτηκε, τραγικά περιττούς- βομβαρδισμούς του Πειραιά το 1944, το ΑΚΤΑΙΟΝ υπέστη ζημιές (όχι όμως ανεπανόρθωτες) και αυτό σε συνδυασμό με την εν γένει παρακμή της μεγαλοαστικής τάξης του λεκανοπεδίου, το έκανε βαθμιαία σκιά του εαυτού του. Ήδη από την δεκαετία του '50 ξεκίνησε η πλήρης -και ύποπτη- αδιαφορία για την τύχη του και το 1/3 του (αριστερό τμήμα) άρχισε μεθοδικά να ροκανίζεται και να... πολυκατοικιοποιείται.
   Και ήρθε η χούντα. Ο αγράμματος –πλην όμως θρασύς και παντοδύναμος– δήμαρχος Σκυλίτσης, υπεύθυνος για μια σειρά οικιστικών εγκλημάτων (ισοπέδωση τμήματος των Μακρών Τειχών της αρχαιότητας, κατεδάφιση του περίφημου δημαρχείου-Ρολογιού/συμβόλου του παλιού Πειραιά, ανέγερση κιτς τερατοκτισμάτων), δεν τόλμησε ωστόσο ν’ αγγίξει το εναπομείιναν κομμάτι του ΑΚΤΑΙΟΝ, το οποίο μάλιστα λειτούργησε για ένα διάστημα ως… παρακμιακή ντισκοτέκ. Στα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του ’90 όμως, ένας άλλος δήμαρχος, το αποχαρακτήρισε από διατηρητέο και μια ωραία πρωία κάποια χρήματα άλλαξαν τσέπες και κάποιες μπουλντόζες έπιασαν δουλειά! Για την τιμή των όπλων μερικοί πολίτες μαζεύτηκαν και φώναξαν για λίγο, αλλά μετά μπουχός και σιωπή. Η σιωπή της απληστίας, του κέρδους, της απάθειας των κοντοπίθαρων καταφερτζήδων εργολάβων κ.λπ. 
   Στη θέση του ξενοδοχείου ΑΚΤΑΙΟΝ βρίσκεται σήμερα το μεγαθήριο ιδιωτικό νοσοκομείο που αναφέραμε στην αρχή, με κάποιες καμπύλες εδώ κι εκεί στην καρκατσούλα πρόσοψή του ν’ αποτελούν το άλλοθι του αρχιτέκτονα γι’ αυτό που βρισκόταν κάποτε στη θέση του, αναδεικνύοντας όμως περίτρανα την αμάθεια και την ανυπαρξία της αισθητικής που αυτός αντέταξε απέναντι στον Τσίλλερ…
   Το ΑΚΤΑΙΟΝ –με την πλαϊνή πρόσοψη επί της μπαζωμένης τώρα ακτής που του έδωσε κάποτε τ’ όνομά του– υπάρχει πια μόνο σε μια φούχτα καρτ-ποστάλ και φωτογραφίες της ένδοξης εποχής του και ίσως στις αναμνήσεις κάποιων παλιών κατοίκων της περιοχής. Οι λαοί, όπως και οι άνθρωποι μεμονωμένα, έχουν τελικά αυτούς που τους αξίζουν. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι ο Πειραιάς κατήντησε ως εμφάνιση και, το κυριότερο, ως νοοτροπία να είναι σήμερα η κοντινότερη επαρχιακή πόλη στην Αθήνα!
   Κι εδώ ακριβώς έρχεται η πρότασή μας:
   Δείξτε μας ΡΕ τι μάγκες διοικούντες είστε!
   Δείξτε μας ΡΕ κι εσείς οι άλλοι τι μάγκες αρχιτέκτονες βγάζουν τα πολυτεχνεία μας, που μπορούν να ξεφύγουν από την πενηντάχρονη πια λογική του βάζω-κουτιά-πάνω-σε-άλλα-κουτιά της ελληνικής οικιστικής (σκατά) ανάπτυξης!
   Δείξτε μας ΡΕ κι εσείς οι μαρκετίστες, απόφοιτοι των χιλιάδων σχολών διοίκησης τις ιδέες και τις προτάσεις σας για το λόγο ύπαρξης και τις δυνητικές λειτουργίες ενός τέτοιου κτίσματος στις μέρες μας!
   Όσοι έχουν δει το «Καλώς ήρθε το δολλάριο», ίσως θυμούνται με τι πόνο και οργή ο εξευτελισμένος από ανάγκη Γιώργος Κωνσταντίνου –όταν ο κλεφτράκος αδελφός Τζαννετάκος αρπάζει μια γωνία από το καρβέλι για το οποίο δε δούλεψε– ξεστομίζει τη φράση «Άσε κάτω το ψωμί ΡΕ», έτσι δεν είναι; Με το ίδιο ύφος κι ένταση φανταστείτε κι εσείς το ΡΕ των παραπάνω φράσεων, για να πάρετε μια ιδέα για τη σιχασιά μας απέναντι στην υποκρισία που διαχρονικά τα προαναφερόμενα συνδικάτα αναπαράγουν.
   Προκλητικά, θα έλεγε κανείς, στο ακριβώς διπλανό οικοδομικό τετράγωνο του αλλοτινού ΑΚΤΑΙΟΝ, ένα άδειο οικόπεδο ανάλογης έκτασης περιμένει τη σειρά του για να «φιλετοποιηθεί» κατά την προσφιλή, αηδή έκφραση των πονηρών νεοελλήνων, αργά ή γρήγορα.
   Σ’ έναν κόσμο που έμαθε να ξεχνά τι θα πει «ωραίο», πώς θα σας φαινόταν αν τους προλάβαινε κάποια μέρα η πρωτοβουλία μας για την επανανέγερση του θρυλικού οικοδομήματος, με κεφάλαια Ευρωπαϊκής Ένωσης, χορηγιών εγχώριων ή ξένων και με όποια πολιτιστική λειτουργικότητα μπορεί να δημιουργήσει η φαντασία; Δεν θα ήταν η πιο υπέροχη απάντηση στην αναίδεια, την απραξία, αλλά ουσιαστικά τη φοβία για δημιουργία των καιρών που ζούμε κι εκείνων που απειλούν να έρθουν;
   Με λόγια λίγα:
  Ξαναφτιάξτε το ΑΚΤΑΙΟΝ, ΡΕ!!
Υ.Γ. 1 Τα σχόλια και η συνεισφορά σας σχετικά με τα παραπάνω, δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτα. Επιβάλλονται.
Υ.Γ. 2 Οι φωτό από το εξωτερικό και το εσωτερικό του ΑΚΤΑΙΟΝ που χρησιμοποιήσαμε είναι διαθέσιμες στον καθένα, μετά από λίγη αναζήτηση στο δίκτυο. Δεν τις εκμεταλλευτήκαμε –βέβαια– εμπορικά, παρά μόνο αισθητικά.
Υ.Γ. 3 …κάτι που δεν μπορούν να ισχυριστούν οι εκδότες πρόσφατου ελληνικού μυθιστορήματος, οι οποίοι χρησιμοποίησαν την πρώτη φωτό για το εξώφυλλο, μη μπαίνοντας στον κόπο ν’ αναφέρουν ούτε την πηγή ούτε την ταυτότητά της.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Blues Cargo - First Delivery (Pegasus, 1993)


   Για τους Blues Cargo, τι να πει κανείς; Έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας της blues μουσικής στην Ελλάδα. Ως σχήμα έχουν δραστηριοποιηθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά από αρκετές μεταλλάξεις και ζυμώσεις και με γνώμονα την κοινή αγάπη τους στα blues έγραψαν τον πρώτο τους δίσκο στην ανεξάρτητη Ελληνική δισκογραφική Pegasus το 1993. Κατ' εξοχήν συναυλιακό συγκρότημα με φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, έχουν δώσει αμέτρητα live στα περίπου 20 χρόνια ζωής τους. Αξίζει φυσικά να τους δεί κανείς σε ζωντανή εμφάνιση γιατί έτσι διαπιστώνει και το πόσο δεμένο συγκρότημα είναι, πόσο έχουν προχωρήσει μέσα σε αυτές τις δύο δεκαετίες που ολοκληρώθηκαν και "ψήθηκαν" ως μουσικοί πάνω στις συναυλιακές σκηνές, πάντοτε με κριτή το απαιτητικό Ελληνικό κοινό.
   Όμως η δική μας διαπίστωση είναι πως όσες φορές κι αν τους έχει δει κανείς ζωντανά και έχοντας ακούσει τα κομμάτια του "First Delivery" ξαναπαιγμένα, παραλλαγμένα, εμπλουτισμένα, πιστεύουμε πως οι καλύτερες εκτελέσεις είναι σε αυτή την πρωτόλεια και άρτια δισκογραφική δουλειά. Οι συνθέσεις είναι η μία καλύτερη από την άλλη και ο ήχος πάρα πολύ καλός. Έτσι ο ακροατής καταλαβαίνει πως στην περίπτωση που θα τους δει ζωντανά, αυτό που έχει να περιμένει από τους Blues Cargo θα είναι πάνω από το τέλειο. Γιατί το τέλειο βρίσκεται ήδη στα αυλάκια αυτής της πρώτης κυκλοφορίας. Μάστορες του blues λοιπόν, μιας μουσικής με λίγους αλλά "δυνατούς" οπαδούς στη χώρα μας.
   Δια μέσω του blog μας, ιδού η "Πρώτη Παράδοση" των Blues Cargo, με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές μας σε όσους και όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν τους T.P.T. από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής τους!

   ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ BLUES CARGO
  

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Urgh! A Music War the Film (1980), Urgh! A Music War The Album (A&M, 1981)

   Αγαπητοί φίλοι και φίλες του blog, σήμερα σας έχουμε μια σπουδαία ανάρτηση με μπόλικα "καλούδια", για την οποία θα προσπαθήσουμε να δώσουμε όσο πιο πολλές πληροφορίες μπορούμε, χωρίς να γίνουμε κουραστικοί. Ανεβάζουμε λοιπόν μια ιστορική ταινία-σταθμό για τους λάτρεις της punk rock και new wave μουσικής, το ντοκυμαντέρ "Urgh!, A Music War" που βγήκε στις αίθουσες το 1980 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο. Ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο "Woodstock" της γενιάς που διήνυε την εφηβεία της στη δεκαετία του ’80, χωρίς να παραβλέπουμε ότι από το Woodstock ως το Urgh! είναι μεγάλη η απόσταση, ποιοτικά, ποσοτικά, αλλά και μουσικά, με διαφορετικά ηχητικά και πολιτικά διακυβεύματα.
   Η ταινία είναι γεμάτη από καλλιτέχνες οι οποίοι από άποψη στυλ μοιάζουν άνισοι και ανόμοιοι μεταξύ τους, όμως όλοι μαζί δίνουν μια συμπυκνωμένη πληροφορία για τα μουσικά δεδομένα και δρώμενα της εποχής, με άλλα λόγια είναι ένας καθρέφτης όπου κοιτάζοντάς τον, βλέπεις το τότε μουσικό κλίμα και την κουλτούρα γύρω απ' αυτό.

   Η ταινία έχει -ας πούμε- σπονδυλωτή μορφή, γιατί είναι μαγνητοσκοπημένη στα εξής μέρη: Los Angeles, New York (Η.Π.Α.), London, Portsmouth (Μεγ. Βρεττανία), Frejus (Γαλλία) και δεν περιέχει καμία αφήγηση ούτε κάποιο επεξηγητικό κείμενο.
   Συμμετέχουν αρκετά μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής, όπως ενδεικτικά: Magazine, The Go-Go's, The Fleshtones, Joan Jett and the Blackhearts, XTC, Devo, The Cramps, Oingo Boingo, Dead Kennedys, Gary Numan, Klaus Nomi, Wall of Voodoo, Pere Ubu, Steel Pulse, Surf Punks, 999, UB40, Echo & the Bunnymen και οι Police. Ας σημειωθεί πως οι Police συμμετέχουν με δύο τραγούδια τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι με ένα και ένας από τους λόγους γι' αυτό, είναι ότι η ιδέα για το "Urgh!, A Music War" ανήκει στους Ian και Miles Copeland αδελφούς του Stewart Copeland, ντράμερ των Police.
   Στα θετικά της ταινίας είναι πως περιέχει μία από τις τελευταίες εμφανίσεις των XTC, και πως ενώ οι Police κλείνουν με το "Roxanne" ανεβαίνουν επί σκηνής και μερικά από τα συγκροτήματα που έχουμε δει στην ταινία (UB40, Skafish, Jools Holland) και "τζαμάρουν" μαζί τους. Στα αρνητικά της ταινίας είναι το γεγονός πως δεν έγινε επιλογή πιο αντιπροσωπευτικών τραγουδιών από ορισμένα, αν όχι από τα περισσότερα συγκροτήματα. Αν είχε γίνει αυτό, το "Urgh!" θα ήταν ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό ντοκυμαντέρ για τις απαρχές της δεκαετίας του 80.
   Θα βρείτε λοιπόν εδώ μεταξύ άλλων κομμάτια–δυναμίτες όπως εκείνα των Alley Cats (με την τραγουδίστρια να συνδυάζει μοναδικά cool και οργή), των Dead Kennedys και των Cramps, τραγούδια που αποτελούν ένα μουσικό είδος από μόνα τους όπως το Total Eclipse με τον ανεπανάληπτο Klaus Nomi, ή ακόμα και γραφικές παραξενιές όπως τον ζουν-ανάμεσα-μας Skafish με την μνημειωδών διαστάσεων μύτη, να… θυμιατίζει το ακροατήριο!
   Πάνω από όλα όμως, πρόκειται για μια μουσική ταινία που σκοπός της είναι εκτός από την καταγραφή υλικού για τις μετέπειτα γενιές και η διασκέδαση του θεατή -και σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη της επιτυχία.
   Στο ότι η ταινία θεωρείται πλέον «καλτ» συνέβαλλε το γεγονός ότι για πολλά χρόνια υπήρχε μόνο σε μορφή βιντεοκασέτας και Laserdisc (ένα αποτυχημένο format βίντεο), αλλά και το ότι παιζόταν σποραδικά (κυρίως στις Η.Π.Α.) από την καλωδιακή τηλεόραση και μόλις στα τέλη του 2009 κυκλοφόρησε σε DVD.
   Παραγνωρισμένο; Ξεχασμένο; Άγνωστο; Το "Urgh!, A Music War" επιστρέφει σε κοινή θέα, για να προσφέρει μέτρο σύγκρισης με τα σημερινά μουσικά και κοινωνικά δρώμενα και να κάνει όλους ν’ αναλογιστούν τι πάει στραβά και έχει χαθεί το αισθητήριο, η όρεξη για αναζήτηση και εν τέλει η αίσθηση του μέτρου από τα ερεθίσματα που κατακλύζουν μεν, αναισθητοποιούν δε την παγκόσμια νεανική κουλτούρα σήμερα…
   Εκτός από τις μπόλικες φωτογραφίες που περιέχονται στα παρακάτω αρχεία, ένα από τα "καλούδια" που υποσχεθήκαμε στην αρχή της ανάρτησής μας είναι και μια mp3 έκδοση του διπλού βινυλίου, στο οποίο αν και συμμετέχουν λιγότεροι καλλιτέχνες απ’ ότι στην ταινία, δεν παύει να είναι ένα ωραίο απομεινάρι της προσπάθειας αυτής.
   Στα παρακάτω links βρίσκονται όλα, καλή διασκέδαση:
1. Ταινία Urgh!

2. Δίσκος (από την Ελληνική έκδοση):

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

ΟΔΗΓΙΕΣ "ΧΡΗΣΗΣ" Z-SHARE

   Φίλες και φίλοι, αφού αλλάξαμε από rapidshare σε z-share είπαμε να δώσουμε και ένα σύντομο μάθημα για τον τρόπο που λειτουργεί το z-share όταν κάποιος θέλει να κατεβάσει ένα αρχείο που του δίνεται σε link, εν προκειμένω, σε ένα τυχαίο αρχείο που έχουμε ανεβάσει εμείς. Διαλέξαμε το πρώτο post που είχαμε ενσωματωμένο download, συγκεκριμένα αυτό για την γνωστή μας Illona Staller (Cicciolina).
   Τα βήματα είναι απλά και τα παραθέτουμε σε εικόνες για καλύτερη εμπέδωση:

1.2.3.
   Ελπίζουμε πως βοθήσαμε αρκετά.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

VARIOUS - Pebbles Presents - Highs in the Mid Sixties-Volume 19 - Michigan part 3 (Archive International Productions, 1985)


   Τρίτο μέρος του αφιερώματος της σειράς High in the Mid Sixties στη σκηνή του Michigan, με δεκατέσσερα διαμαντάκια της ύστερης γκαράζ/προ-ψυχεδελικής εποχής.
   Εδώ θα συναντήσετε επιρροές τόσο από surf-punk όσο και από folk ρυθμούς, με μερικές πολύ ξεχωριστές στιγμές όπως τη διασκευή στο θρυλικό Gloria του Van Morrison από τους The Oxford 5, ή το υπέροχα «βρώμικο» From the Tomb to the Womb (τι τίτλος!) των The Orange Wedge.
   Αυτά λοιπόν φίλοι για τη συλλογή αυτή και πάμε παρακάτω… ωπ, μια στιγμή!!
   Ποιος είναι ο νεαρός πίσω από τα ντραμς στο εξώφυλλο;; Για ρίξτε μια δεύτερη ματιά… Τι γράφει πάνω στη μπότα; The Iguanas;; Κάτι θυμίζει το όνομα, έτσι; Ναι λοιπόν, πρόκειται για εφηβικό σχήμα του James Osterberg, γνωστού μετέπειτα ως Iggy Pop (το παρατσούκλι "Iggy" προέρχεται ακριβώς από τη συμμετοχή του σ' αυτό το συγκρότημα)!! Επιπλέον, τα φωνητικά στο Again and Again φέρουν την υπογραφή του, δίνοντας ένα πρώτο δείγμα γραφής για τις μετέπειτα αναζητήσεις του στη ζούγκλα του πρωτο-πανκ και των σκοτεινών ήχων που θα εξέπεμπαν λίγο αργότερα οι Stooges, αλλάζοντας για πάντα τα μουσικά πράγματα στις δυο απέναντι όχθες του Ατλαντικού…
   Κρατείστε λοιπόν αυτή την κάψουλα του χρόνου στα ηχεία και τα μυαλά σας, τέσσερις και πάνω δεκαετίες από τη δημιουργία της, ως ένα μικρό προάγγελο των πραγμάτων που σύντομα θα επακολουθούσαν!

   ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ Ε Δ Ω. (Ανανέωση link 29/01/2012)

Υ.Γ. …και μια λεπτομέρεια που εντόπισε το άγρυπνο μάτι των Τ.Ρ.Τ.: στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα μέλη των Iguanas με τη σειρά εμφάνισής τους στο εξώφυλλο. Στα αριστερά λοιπόν του Iggy (δεξιά όπως βλέπουμε τη φωτο) κάθεται ένα… ελληνόπουλο της διασποράς, ο Nick Holokythas (Kolokythas ίσως;), που με την παρουσία του βάζει ανεξίτηλο ελληνικό χρώμα στο μνημείο του garage rock!