Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Horslips - Short Stories / Tall Tales (Mercury, 1979)


    Άλλο ένα συγκρότημα που ξεθάψαμε από το παρελθόν της ροκ. Πιθανότατα οι Horslips να είναι άγνωστοι στους νεώτερους, αλλά όλο και κάποιοι από τους γερόλυκους φαν του Κέλτικου ροκ θα τους θυμούνται. Οι Horslips θεωρούνται από τους ιδρυτές του προαναφερθέντος είδους και ήταν ιδιαίτερα διάσημοι για τον τρόπο που ανακάτεψαν παραδοσιακούς ήχους της Ιρλανδίας με ροκ φόρμες. Με χρονικό πεδίο δράσης την δεκαετία από το 1970 έως το 1980, επηρέασαν πάμπολλα τοπικά αλλά και διεθνή σχήματα. Από το 2009 επανενώθηκαν, κάνοντας μόνο ζωντανές εμφανίσεις χωρίς να υπάρξει παραγωγή ή και κυκλοφορία νέου υλικού. Δυστυχώς εμείς έχουμε στην κατοχή μας μόνο τον τελευταίο στουντιακό δίσκο τους Short Stories, Tall Tales (1979) και αυτόν ανεβάσαμε για εσάς.
    Ο συγκεκριμένος δίσκος ανήκει βέβαια στην τελευταία περίοδο των Horslips όπου τα Ιρλανδέζικα παραδοσιακά στοιχεία σπάνιζαν. Αφού υπέγραψαν συμβόλαιο με πολυεθνική εταιρία το 1975, κατά το 1977 αποφάσισαν να κάνουν μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό, παρά τη μεγάλη προσέλευση και επιτυχία, απέβη μοιραίο για το μουσικό ύφος τους αφού συνθετικά πλέον οι Horslips είχαν περισσότερα ροκ στοιχεία αντί για αυθεντικά Ιρλανδικά.
    Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, αυτό που περιμένει τα αυτιά σας είναι ένας πανέμορφος ροκ δίσκος με πολλά νέα στοιχεία, σύγχρονος της εποχής του. Θεωρούμε πως αν και αρχικά "παραδοσιακοί", οι Horslips ήταν μια ανοιχτόμυαλη παρέα μουσικών με τα αυτιά τους δεκτικά σε νέους ήχους. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα "Unapproved Road", "Ricochet Man", "Rescue Me", "Soap Opera" και γενικά η μουσική τους μας έφτιαξε τη διάθεση. Πιστεύουμε πως αξίζει να γνωρίσετε τους Horslips ή να τους θυμηθείτε. Πάντως μην ξεχάσετε να μας γράψετε κάποιο σχόλιο για το άλμπουμ, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τη γνώμη σας.
  

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Joni Mitchell - Carey / This Flight Tonight , 7'' (Reprise, 1971)

Carey: μια μικρή –και ολίγον ελληνική– ιστορία



   Πολλές θα είναι  οι απαντήσεις που θα πάρετε αν ρωτήσετε φίλους και γνωστούς για το ποιος/ποια/ποιοι υπήρξαν οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες όλων των εποχών στο χώρο της μουσικής, ανάλογα με το μορφωτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ή ακόμα και ηθικό υπόβαθρο του κάθε ερωτώμενου. Για μας, αλλά και για μεγάλο μέρος του διεθνούς κοινού και κριτικών, η απάντηση έρχεται άμεσα και συνοψίζεται στο όνομα και την προσωπικότητα της Joni Mitchell (γεννηθείσα Roberta Joan Anderson).
   Ξεκινώντας την καλλιτεχνική της παρουσία ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και με τις συνθετικές/στιχουργικές/ερμηνευτικές ιδιότητές της ανεπτυγμένες σε μοναδικό βαθμό (χωρίς να παραβλέπουμε και τις επιδόσεις της στη ζωγραφική), πέτυχε ήδη από τα πρώτα της βήματα να ορίσει την άγνωστη ως τότε έννοια της γυναίκας τραγουδοποιού, τροβαδούρου/storyteller. Με θεματολογία βγαλμένη από απλές, προσωπικές εμπειρίες στο πέρασμα πέντε δεκαετιών και διαθέτοντας μια χροιά φωνής που έχει χαρακτηριστεί ακόμη και ως θεραπευτική, κατάφερε να αποτελέσει ένα καλλιτεχνικό είδος από μόνη της, διατηρώντας αναλλοίωτη την οξυδέρκεια και την ειλικρίνειά της στη σχέση της με το παγκόσμιο κοινό. Μέσα από τους στίχους των τραγουδιών της έχει αποτυπώσει με τρόπο εξαιρετικό -μεταξύ άλλων- την αθωότητα των χρόνων της αγάπης και των λουλουδιών, τις διαψεύσεις της υλιστικής εποχής, τη μεταβολή στον τρόπο αντιμετώπισης της εξωτερικής πραγματικότητας και των προσωπικών σχέσεων που φέρνει το πέρασμα του χρόνου.
   Ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι του 1970 όταν, σε μια προσπάθεια να διευρύνει τους ορίζοντές της αλλά και να ξεπεράσει κάποια προσωπικά (αισθηματικά και μη) ζητήματα που αντιμετώπιζε, σε ηλικία 27 περίπου ετών η Joni αποφασίζει να κάνει μια ευρωπαϊκή περιήγηση. Φτάνοντας στην Αθήνα, οι εγχώριοι ιθαγενείς της εποχής κρίνοντας από την εμφάνισή της την προτρέπουν με τη φράση “Hippie, hippie? Matala, Matala!” να ταξιδέψει ως τη γνωστή παραλία της νότιας Κρήτης, προκειμένου να συναντήσει τους… ομοίους της. Εν μέσω μαύρης χούντας και φουντωμένων προκαταλήψεων για το κίνημα του χιπισμού που ανθούσε παγκοσμίως, η Joni πράγματι επισκέφθηκε για μερικές εβδομάδες τον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό που τότε ακριβώς άρχιζε –μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα– να ανακαλύπτει τον τουρισμό με όλα τα παρελκόμενά του.
   Δύο ήταν τότε όλα κι όλα τα πρωτόγονα εστιατόρια/καφέ της παραλίας: το πρώτο ήταν το περίφημο Mermaid που αναφέρεται και στους στίχους του παρόντος τραγουδιού και το άλλο το Dolphin, όπου κάνει τη γνωριμία με τον λίγο… τρελιάρη νεαρό μάγειρα που εργαζόταν εκεί, Carey Raditz (ας μην μας διαφεύγει ότι για λόγους προκαταλήψεων ή ακόμα και φόβου, οι Έλληνες επισκέπτες των Ματάλων αποτελούσαν εκείνη την εποχή άγνωστο είδος). Μαζί του θα ζήσει ένα σύντομο αλλά οπωσδήποτε ψυχοθεραπευτικό ειδύλλιο (…he gave me back my smile, θα αναφέρει για τον ίδιο στους στίχους του τραγουδιού “California”) και εμπνεόμενη από τη φυσιογνωμία του θα γράψει το “Carey” – ποιος στη χάρη του!, θα συμπληρώναμε εμείς. Στους στίχους του γίνεται γενική αναφορά στις συνθήκες διαβίωσης των hippies κατοίκων των σπηλαίων στα Μάταλα, αλλά και τη νοσταλγία που σύντομα ένιωσε η Joni για τον δικό της, αστικό τρόπο ζωής στην τότε έδρα της, την Καλιφόρνια.
   Η ευρωπαϊκή περιήγησή της συνεχίστηκε σε λίγο καιρό –πάντα μέσα στο 1970– στην Ισπανία, αλλά και την Αγγλία, όπου στις 29 Αυγούστου εμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Isle of Wight. Με αφορμή μάλιστα ατυχές περιστατικό με έναν φαν επί σκηνής, απευθυνόμενη στο ακροατήριο η Joni χρησιμοποίησε απαξιωτικά τον όρο “tourists”. Σημειώνουμε το γεγονός αφού, στους στίχους του “Carey” που επισυνάπτουμε, τα Μάταλα ήδη από τότε περιγράφονται ως “tourist town”. Γινόταν φανερό πια το πώς άρχισε να χάνεται ο ρομαντισμός της πρώτης εποχής, καθώς στα επόμενα χρόνια και όταν πια οι χίπις είχαν εκδιωχθεί βίαια από την αστυνομία (με σιγοντάρισμα της Εκκλησίας), η απληστία για το γρήγορο κέρδος οδήγησε σε κάθε είδους βιασμό του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής, κάνοντας τα σημερινά Μάταλα να μη διαφέρουν από οποιονδήποτε απρόσωπο και καταναλωτικά ομογενοποιημένο, τουριστικό παραθαλάσσιο προορισμό της Μεσογείου. Η νεόκοπη και εμφανώς υποκριτική προσπάθεια για «αναβίωση» της εποχής των χίπις μέσα από μουσικά φεστιβάλ στην τοποθεσία κατά τα τελευταία χρόνια, μόνο την πλεονεξία και την αμάθεια των ντόπιων διοργανωτών ξεσκεπάζει, αφού μετακαλούνται μέχρι σούργελα τύπου… Τόνι Σφήνου!
   Από την όλη ιστορία μένει πια ως μουσικό ενθύμιο το “Carey”, το οποίο μερικούς μήνες αργότερα θα περιλαμβανόταν (όπως και το προαναφερόμενο “California”) στην μόλις τέταρτη δισκογραφική της παρουσία, το άλμπουμ-ορόσημο “Blue” του 1971. Η Joni Mitchell που χάρη σ’ ένα παιχνίδι της τύχης ενσωμάτωσε μια τοποθεσία της Ελλάδας στην παγκόσμια μουσική ιστορία –άσχετα αν αγνοείται επιδεικτικά στο μέρος που θα έπρεπε να της οφείλει τουλάχιστον ευγνωμοσύνη– συνέχισε τις μουσικές, προσωπικές της εξερευνήσεις σε χώρους όπως της folk, της soul και της free jazz. Είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσει κανείς για άλμπουμ ή έστω τραγούδι που να υπολείπεται μέσα από ένα σύνολο 21 δισκογραφικών παρουσιών (2 από τις οποίες live) από το 1968 ως το 2007, με καθεμιά τους να χαρακτηρίζεται ως μουσικό και στιχουργικό ενσταντανέ της εποχής της.
   Στις μέρες μας, για λόγους βιολογικούς πλέον, η Joni έχει σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις και πιθανότατα και τις δισκογραφικές της κυκλοφορίες. Η ανθρωπότητα θα της χρωστά παντοτινά όμως έναν απεριόριστο σεβασμό για το σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της, αλλά και για την εν γένει συνεισφορά του αισθητηρίου της στην κατεύθυνση της αναζήτησης ενός ομορφότερου κόσμου. Ξεκινήστε να την ανακαλύπτετε!   


Dolphin café, καλοκαίρι 1968


  
Mermaid café, ίδια περίοδος. Σήμερα, τουριστικό εστιατόριο με άλλο όνομα.
 




Φωτογραφία της Joni στο Mermaid café, προφανώς μετά από θαλασσινό μπάνιο.


 

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

VARIOUS - Tapped (Wire Records, 1988)




   Καλό φθινόπωρο φίλες και φίλοι. Καθώς οι στάλες της πρώτης βροχής ήρθαν να μας υπενθυμίσουν το τέλος του καλοκαιριού είπαμε και εμείς να σας ιντριγκάρουμε ανεβάζοντας μια συλλογή γεμάτη άγνωστα συγκροτήματα. Αναζητώντας κάτι που θα έκανε όλους τους αναγνώστες μας να ενδιαφερθούν και να το κατεβάσουν άμεσα, κατασταλάξαμε στην παρούσα συλλογή που τιτλοφορείται "Tapped" και είναι προϊόν της συνεργασίας μεταξύ της σουηδικής δισκογραφικής Wire Records και του ανεξάρτητου βρετανικού περιοδικού Underground Magazine εν έτει 1988. Περιέχει κυρίως σουηδικά new wave συγκροτήματα με τους πιο δημοφιλείς να είναι οι ανατρεπτικοί Leather Nun, οι οποίοι βεβαίως συμμετέχουν με δύο τραγούδια-δυναμίτες.
   Ενδεχομένως να σας λένε κάτι και οι All That Jazz που προσπάθησαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 να γίνουν πιο γνωστοί στο παγκόσμιο κοινό με μάλλον ισχνή επιτυχία. Το κομμάτι ή μάλλον ή κομματάρα που υπάρχει στην συλλογή είναι από την παρθενική κυκλοφορία τους, το ομώνυμο "Banner of Love" του 1985.
   Ενδιαφέρον έχει και το συγκρότημα Man Klan με το πανέμορφο "Love For Pleasure", με τα φωνητικά της τραγουδίστριας να προσιδιάζουν πολύ στη Siouxsie Sioux.
   Συνολικά, πρόκειται για μια συλλογή με άγνωστα αλλά "δυνατά" ονόματα, όμως ευελπιστούμε πως θα υπάρξει ενδιαφέρον και πως θα αφήσετε και κάποιο σχόλιο. Κάτι νέο λοιπόν που ίσως προμηνύει ανανέωση... Καλή ακρόαση και καλή επάνοδο στην πραγματικότητα.


Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

4 Non Blondes, Ultra Vivid Scene, and Big Black, 7-inch U.S. Attack



    Τον Μάϊο του 2011 είχαμε την ωραία ιδέα να παρουσιάσουμε την "Βρετανική επίθεση" των 7-ιντσων singles και τώρα στο καυτό 2014 επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή μας ως πνευματικοί και φυσικοί αυτουργοί αυτού του ιστότοπου, θα σας παρουσιάσουμε την "Αμερικανική επίθεση" με άλλα τρία 7-ιντσα που ξεθάψαμε. Ας πούμε πως αυτός είναι και ένας τρόπος να σας ευχηθούμε «καλό καλοκαίρι» - αφού επίσημα πρόκειται για την τελευταία ανάρτηση πριν την θερινή απόδραση από την καθημερινότητα.

     Κάνουμε την αρχή με το πιο καινούριο single και τους 4 Non Blondes που μας έρχονται από τo Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Πρόκειται για συγκρότημα αποτελούμενο αποκλειστικά από κοπέλες (όχι ξανθές) με ροκ ήχο και επιρροές από τα 70s. Ως απόδειξη, φτάνει κανείς να αναζητήσει στο διαδίκτυο τις επίσημες διασκευές τους σε κομμάτια των Van Halen, The Carpenters αλλά και Led Zeppelin. Στα 1992 κυκλοφόρησαν το μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο "Bigger, Better, Faster, More!" το οποίο και σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία. Από αυτό το άλμπουμ έχει προκύψει και το single "Spaceman" που ήταν ένα από τα καλύτερά τους.
 

    Το δεύτερο 7-ιντσο της ανάρτησής μας είναι από τους Ultra Vivid Scene, ένα συγκρότημα της Νέας Υόρκης, το οποίο είχε την τύχη να υπογράψει συμβόλαιο με την θρυλική 4AD (βλέπε Bauhaus, Cocteau Twins, Dead Can Dance, κ.ά.). Υποθέτουμε πως αυτό έγινε στα πλαίσια μιας «αμερικανοποίησης» της 4AD καθώς εκείνη την εποχή κατέταξε και άλλα αμερικάνικα σχήματα όπως τους Pixies και τους Throwing Muses. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν απόρροια της συνεργασίας με την 4AD, αλλά οι Ultra Vivid Scene (εν συντομία U.V.S.) ακούγονται περισσότερο βρετανοί παρά αμερικάνοι. Ακούγοντάς τους βέβαια θα σας θυμίσουν τους Velvet Underground αλλά και τους Jesus And Mary Chain. Το 7-ιντσο "Staring At The Sun" είναι από το δεύτερο δίσκο τους "Joy 1967-1990".

 
    Τέλος, το τρίτο 7-ιντσο της καλοκαιρινής μας ανάρτησης είναι και το πιο παλιό καθώς προέρχεται από ένα σχήμα που δραστηριοποιήθηκε κυρίως τη δεκαετία του 1980. Καταγόταν από το Έβανστον του Ιλινόις και είχαν στις τάξεις τους τον «πολύ» Steve Albini,  ο οποίος είναι μεταξύ άλλων γνωστός για τη συμμετοχή του στο τρίτο άλμπουμ των Nirvana ("In Utero"). Οι Big Black πάντως είχαν ένα κάπως αλλοπρόσαλλο στυλ καθώς η μουσική τους ήταν ένα μείγμα πάνκ ροκ θορύβου και αρτιστικής ιδιοφυίας, λίγο πριν την έκρηξη του grunge. Το single που φιλοξενούμε εδώ είναι της ίδιας εποχής του τρίτου άλμπουμ "Songs About Fucking" αλλά το κομμάτι "He's A Whore" δεν περιέχεται στον εν λόγω δίσκο. Παραδόξως, περιέχεται στο άλμπουμ το κομμάτι της δεύτερης πλευράς που δεν είναι άλλο παρά η διασκευή στο γνωστό "The Model" των Kraftwerk, από τον περίφημο δίσκο τους “The Man Machine” που ενέπνευσε στυλιστικά και το εξώφυλλο του παρόντος single.

    Ελπίζουμε να απολαύσετε την τριπλή αυτή επιλογή και να την προσθέσετε μαζί με άλλα άλμπουμ που έχετε βρεί εδώ στο soundtrack των θερινών αποδράσεων σας. Καλό καλοκαίρι!

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Screamin' Jay Hawkins & John Lurie ‎– Split 12'' From the "Stranger Than Paradise" (OST) (Crammed Discs, 1987) with Michelle Shocked - Anchorage 12'' (Cooking Vinyl, 1988)


   Εν όψει θερινών διακοπών (και θερινής… νάρκης βέβαια), παρουσιάζουμε σήμερα μία διπλή ανάρτηση, σε μορφή δυο αρκετά ετερόκλητων maxi-singles από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού.
   Το πρώτο, “split” 12-ιντσο, προέρχεται από την ταινία Stranger Than Paradise του πολύ αγαπητού και δημοφιλέστατου στους σινεφίλ –ιδίως στα 80s και 90s– σκηνοθέτη Jim Jarmusch. Στην πρώτη του πλευρά συναντάμε το πασίγνωστο και χιλιοδιασκευασμένο “I Put A Spell On You” του μοναδικού και πολυτάλαντου Screamin’ Jay Hawkins, ενώ την δεύτερη επενδύουν δυο συνθέσεις του μουσικού και ηθοποιού (μεταξύ πολλών άλλων) John Lurie, επίσης ιδιαίτερα αγαπητού σε Η.Π.Α. και Ευρώπη, είτε στην παλιότερη καριέρα του με τους Lounge Lizards, είτε ως σόλο καλλιτέχνης.





   Η δεύτερη κυκλοφορία με τίτλο “Anchorage”, προέρχεται από την κοινωνική ακτιβίστρια-συνθέτιδα-τραγουδίστρια Michelle Shocked και συγκεκριμένα από το αρκετά δυσεύρετο πρώτο της άλμπουμ “The Texas Campfire Tapes”, του 1986. Το “Shocked” είναι προσωνύμιο της κατά κόσμον Karen Michelle Johnston, το οποίο αναφέρεται ότι απέκτησε όταν συλληφθείσα σε μία διαδήλωση υπεβλήθη σε σειρά ηλεκτροσόκ. Αυτά τα ωραία…
   Τόσο τα παραπάνω, όσο και οι περιεχόμενες συνθέσεις και οι κοινωνικού περιεχομένου στίχοι αποτελούν μάλλον λόγο συμπάθειας προς το βίο και την πολιτεία της Michelle, αν δεν προέκυπταν κάποιες προσωπικές… μικροαμφιβολίες. Εξηγούμαστε: είχαμε πρόσφατα ανεβάσει για ένα διάστημα κλιπάκι με ηχητική επένδυση την όντως ιδιαίτερη και περιεχόμενη εδώ μπαλάντα “Fogtown”, παρακινούμενοι φυσικά από την αγάπη μας προς το τραγούδι. Εντός μιας-δυο εβδομάδων, το είδαμε να «κατεβαίνει» και ταυτόχρονα λάβαμε προσωπικό μήνυμα της Michelle (με κάθε επιφύλαξη) στο οποίο μας έκανε λόγο για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων και άλλα συναφή… Αν όντως προερχόταν από την ίδια και όχι από κάποια δισκογραφική ή διαδικτυακή εταιρεία/διαδικασία, αποτελεί βέβαια θλιβερό δείγμα του κατά πόσο η εμμονή (αλλά και η πλύση εγκεφάλου που υφίστανται κάποιοι λαοί) στα εμπορικά δεδομένα παραμορφώνει και νοθεύει ακόμα και την απλούστερη και αθωότερη διά-δραση κοινού και καλλιτεχνών στον καιρό μας. Πόσο μάλλον εάν προέρχεται από –υποτίθεται– αντικονφορμιστές εκπροσώπους του δεύτερου είδους. «Στολίσαμε» κατάλληλα τον/τους αποστολείς του μηνύματος, καταλήγοντας με το συμπέρασμα «κρίμα» και προσπεράσαμε…
   Κρατείστε κι εσείς τις μουσικές και πορευτείτε αναλόγως λοιπόν!

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

VARIOUS - The Best of the Radio 1 Sessions Vol One (Nighttracks, 1989)




    Φίλες και φίλοι, σήμερα σας φέρνουμε μια ωραία και κάπως διαφορετική new wave συλλογή από τα αρχεία του βρεττανικού Radio 1 που ήταν παρακλάδι του BΒC. Το Radio 1 ενίοτε εξέπεμπε τις ζωντανές ραδιοφωνικές εμφανίσεις διαφόρων -τότε- νεόκοπων και ευέλπιδων συγκροτημάτων του ευρέος ανεξάρτητου φάσματος της rock. Οπότε αυτό το cd περιέχει ένα ελάχιστο μέρος από την μεγάλη ιστορία του βρεττανικού new wave ήχου. Είναι εμβληματική η ζωντάνια των ηχογραφήσεων αφού έχουν αποτυπώσει τα νεαρά συγκροτήματα στην ακμή τους. Κάτι ανάλογο ήταν οι συλλογές του John Peel (John Peel Sessions) από την ομώνυμη ραδιοφωνική εκπομπή. Εάν τις γνωρίζετε, τότε ξέρετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε.
     Αναφερόμαστε σε άτυπα "best of" της αφρόκρεμας του νεότερου rock ήχου, όπως συμβαίνει σε αυτόν τον πρώτο "τόμο" του Radio 1 όπου συμμετέχουν γνωστά και πλέον αναγνωρισμένα συγκροτήματα όπως οι Stranglers, οι Icicle Works, η Danielle Dax, οι Leather Nun, οι The Men They Couldn't Hang και άλλοι. Υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα μικρότερου βεληνεκούς όπως είναι οι Flowerpot Men, Cardiacs, Close Lobsters, τα οποία δεν γνωρίζαμε από πριν. Πράγμα που μας φέρνει σε κάτι που ισχύει για όλες τις συλλογές, πως μέσα από αυτές γνωρίζει κανείς καινούργιες απόψεις στη μουσική. Είναι ένα blind date που θα φέρει οπωσδήποτε αποτέλεσμα. Λάβετε και εσείς μέρος και δεν θα βγείτε χαμένοι.


Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Συμμορία - Νύχτες (Ano Kato Records, 1989)




    Οι Συμμορία ήταν το μουσικό τέκνο που προήλθε από τη σύμπραξη των Βασίλη και Νίκου Σπυρόπουλου (βλέπε Σπυριδούλα, Απροσάρμοστοι, Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων, κ.α.) με τον Δημήτρη Δημητράκα (βλέπε Panx Romana, Ριφιφί, Schmetterling, TVC) κάπου στα 1989, αρκετά πριν οι δύο Σπυρόπουλοι δώσουν το φιλί της ζωής στους Σπυριδούλα για δεύτερη φορά στα 1994. Οι Συμμορία ήταν ένα βραχύβιο πείραμα/project, μπορούμε να το πούμε και supergroup της εποχής, το οποίο δυστυχώς απέδωσε μόνο το πανέμορφο άλμπουμ "Νύχτες", με απόλυτα εκμοντερνισμένο ήχο, από τη μια προσαρμοσμένο στο ύφος της εποχής του, αλλά και διαποτισμένο με το γνωστό ύφος των συνθέσεων των αδελφών Σπυρόπουλου όπως αυτό μας είναι γνωστό κυρίως από τα άλμπουμ των Σπυριδούλα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως οι Συμμορία υπήρξαν αρκετά δραστήριοι συναυλιακά καθώς συμμετείχαν σε πολλά από τα live διαμαρτυρίας της εποχής.
   Όσον αφορά τη μουσική, οι χαρακτηριστικές κιθάρες ανήκουν φυσικά στους Β. και Ν. Σπυρόπουλο, τα φωνητικά κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τα έχει αναλάβει ο Ν. Σπυρόπουλος, ενώ σε κάποια κομμάτια βοηθά και η Χρύσα Πανταζή προερχόμενη από τους Yeah! (σχήμα στο οποίο συμμετείχε και ο Β. Σπυρόπουλος). Το επιστέγασμα είναι η συμμετοχή της Εύης Watson-Χασαπίδου στο πανέμορφο και ατμοσφαιρικό κομμάτι "Στιλπνή είναι η Νύχτα" σε στίχους του σκηνοθέτη Κλεάνθη Δανόπουλου, το οποίο είναι σίγουρο πως θα σας καταπλήξει. Συνολικά, το άλμπουμ "Νύχτες" είναι μια καλή συντροφιά για μια βόλτα στην πόλη, οπότε προσπαθήστε να μην το προσπεράσετε καθώς αποτελεί ένα σχετικά άγνωστο διαμάντι που δεν έχει πολυακουστεί.


Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Θοδωρής Μανίκας - Απόψε Φύγαμε (Minos, 1984)




   Πολυσχιδής και συμπαθέστατη φυσιογνωμία στην εγχώρια σκηνή, ο Θοδωρής Μανίκας καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ν' απασχολεί  τα μουσικά δρώμενα κατά τις τρεις τελευταίες –τουλάχιστον– δεκαετίες. Με πολλές και ποικίλες ιδιότητες, είτε ως δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός, είτε ως στιχουργός και συνθέτης, εμφανίζεται κατά περιόδους στη δημοσιότητα με έναν τρόπο σεμνό και διόλου αυτάρεσκο, για να περάσει και πάλι στο παρασκήνιο όταν αυτός επιλέγει, ακριβώς όπως ένα υποβρύχιο βγαίνει στην επιφάνεια κατά άγνωστα διαστήματα και σε απρόβλεπτες τοποθεσίες…
   Σημειώνουμε ότι είναι γνωστός για τα –θεωρητικά– αντικρουόμενα και ασυμβίβαστα ακούσματά του από τους χώρους του λαϊκού τραγουδιού (φανατικός του Μανώλη Αγγελόπουλου και συνεργάτης του Γιώργου Μαργαρίτη), του rock, αλλά και της reggae (επίσης φανατικός του Bob Marley, ήταν ίσως ο μοναδικός Έλληνας που βρέθηκε στην κηδεία του στην Τζαμάικα το Μάιο του 1981, κατορθώνοντας με τα πολιτικά και συγκοινωνιακά δεδομένα της εποχής να παρακάμψει γραφειοκρατίες για να φτάσει εκεί μετά από έναν μαραθώνιο ενδιάμεσων προορισμών και αλλαγής 6-7 τουλάχιστον πτήσεων!).
   Ο δίσκος που έχετε σήμερα στη διάθεσή σας είναι αποτέλεσμα  της συνεργασίας του Θοδωρή με το σχήμα των «Απόψε Φύγαμε» σε μία εποχή που κάτι νέο έδειχνε να «κινείται» στην ελληνικά μουσική σκηνή, μετά από χρόνια μούχλας κι επανάληψης. Τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης όπως αυτή εξελίχθηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια (περίοδος 1985-1989 κυρίως), υπήρξαν κάποιες φορές καλαίσθητα και τις περισσότερες όχι, με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία όμως ν’ ανήκει σίγουρα στην πρώτη κατηγορία.
   Με τον Θοδωρή λοιπόν στα φωνητικά και συμμετοχές όπως του Βαγγέλη Γερμανού, του Νίκου Πορτοκάλογλου, του Νίκου Ζιώγαλα και του David Lynch, ο δίσκος κινείται σε pop-rock μονοπάτια κυρίως, ενίοτε και με υποβόσκουσα blues και jazz ατμόσφαιρα. Αν μάλιστα επιθυμήσετε κάποια στιγμή ζεϊμπέκικο ή βαλς, κι αυτά εδώ θα τα βρείτε! Ομολογούμε δε ότι σε στιγμές μας έφερε στη μνήμη ακόμα και το ορόσημο Nightfly του Donald Fagen, από μια μουσικά και χρονικά κοντινή του εποχή.
   Για τους παραπάνω λόγους κι ακόμα άλλους που εσείς θ’ ανακαλύψετε, πιστεύουμε ότι είναι καιρός ο δίσκος αυτός ν’ ανασυρθεί σήμερα από τη λήθη, ως μια κατάθεση καλού μουσικού γούστου που τόσο σπανίζει στις μέρες μας.