Η Μαρκερίτ
Ντυράς (αληθινό όνομα Μαρκερίτ Ντοναντιέ)
ήταν Γαλλίδα συγγραφέας και
κινηματογραφίστρια που γεννήθηκε στην
Γαλλική Ινδοκίνα (η σημερινή Σαϊγκόν
στο Βιετνάμ). Τα δύσκολα παιδικά και
εφηβικά χρόνια σίγουρα επέδρασαν στο
χαρακτήρα της και ανέδειξαν μια ευαίσθητη,
δημιουργική αλλά και παθιασμένη ψυχή.
Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος την βρήκε
να εργάζεται στο Παρίσι αφού πρώτα είχε
σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και είχε
γίνει μέλος του Γαλλικού ΚΚ. Μετά τον
πόλεμο συνέχισε να δημιουργεί έως το
θάνατό της (στα μέσα της δεκαετίας του
1990), αφού άφησε πίσω της μεγάλη παρακαταθήκη
από νουβέλες, θεατρικά έργα, δοκίμια,
σενάρια, αλλά και κινηματογραφικές
ταινίες, κάποιες από τις οποίες είχε
σκηνοθετήσει, γράψει και κινηματογραφίσει
η ίδια. Μερικές από τις πιο γνωστές
ταινίες που έχει γράψει είναι το
αντιπολεμικό αριστούργημα «Χιροσίμα
Αγάπη μου» του 1959 σε σκηνοθεσία Αλέν
Ρενέ, αλλά και η αυτοβιογραφική «Ο
Εραστής» του 1992 σε σκηνοθεσία Ζαν Ζακ
Ανό.
Θ' αναρωτηθείτε
κι εσείς τώρα: «για ποιο λόγο
παρατίθενται τα βιογραφικά στοιχεία
της συγγραφέως;» Η απάντηση είναι απλή
και προφανής: επειδή είναι σημαντικά
για την περιγραφή και τελικά την κατανόηση
του δίσκου που αναρτούμε σήμερα, καθώς
η μουσική που ρέει στα αυλάκια του φαντάζει το ίδιο ευαίσθητη, τρυφερή,
αλλά και δυναμική όπως και το πρόσωπο
που την ενέπνευσε.
Η μουσική
λοιπόν αυτού του δίσκου που έχει τον
τίτλο «Hommage A
Duras», δηλαδή «Αφιέρωμα
στην Ντυράς» βγήκε σε εμπορική κυκλοφορία
το 1987 από την Βελγική δισκογραφική
Interior (παρακλάδι της Les
Disques Du Crépuscule) και ταυτόχρονα από τη δική
μας Music Box
(που ως γνωστό, επανέκδωσε πολλά από τα
αριστουργήματα της Disques Du Crépuscule). Η
αφιερωματκή συλλογή απαρτίζεται από ονόματα του
γνωστού «κυκλώματος» μουσικών που συνηθίζουν
να ασχολούνται με τέτοια projects,
όπως συνέβη π.χ. και με τη συλλογή «Operation
Twilight» που αναρτήσαμε πριν
από καιρό. Έτσι λοιπόν ακούμε τον Blaine
Reininger μαζί με τους Durutti
Column σε απολαυστικά
αριστουργήματα όπως το «La
Douleur» ή και το «The
Sea Wall».
Εξίσου αναγνωρίσιμα κομμάτια είναι και
εκείνα που εκτελούν μόνοι τους οι Durutti
Column στο γνωστό τρεμάμενο
και εύθραυστο ύφος του Vinni
Reilly και της παρέας του,
όπως το «Little Horses
Of Tarquina». Το
μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του
αφιερώματος αυτού το καταλαμβάνει ο
Richard Jobson,
μέλος του πάλαι ποτέ πανκ συγκροτήματος
The Skids και
αργότερα των νεοκυματικών The
Armoury Show.
Φαίνεται πως ο Jobson είχε
ασχοληθεί εκτενώς και παλαιότερα,
έχοντας ήδη πραγματοποιήσει solo
αφιέρωμα στη Γαλλίδα συγγραφέα με
παρόμοιο τίτλο (Un Hommage A Marguerite Duras
"Simplicity, Splendour; Simply Splendid”). Τέλος, κάτι
περίεργο που μας τράβηξε την προσοχή
είναι το κομμάτι «Lament»
που κάνει ποδαρικό στην πρώτη πλευρά
του δίσκου και αποδίδεται σε κάποιον
Bartok. Εικάζουμε πως πρόκειται
για τον Ούγγρο συνθέτη και πιανίστα Bela Bartok
(1881-1945) τον οποίο φαίνεται πως είχε
συγκινήσει η δουλειά της συγγραφέως,
ώστε να εμπνευσθεί από αυτήν.
Σας προκαλούμε
λοιπόν, χωρίς να έχουμε πρόθεση να
φαινόμαστε «ιντελεκτουέλ», να μπείτε
στον κόσμο της Μαρκερίτ Ντυράς. Να κάνετε την αρχή ακούγοντας αυτόν τον δίσκο-αφιέρωμα
και να «ταξιδέψετε» με τη φαντασία σας
στην άγνωστη και μυστικιστική Ασία του
μεσοπολέμου. Όμως και να προσεγγίσετε
την Ντυράς μέσα από τον κινηματογράφο
και την πεζογραφία, εάν χόμπι σας είναι
το διάβασμα ή η έβδομη τέχνη.