Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Dole - The Speed Of Hope (Penguin, 1986)





    Είμαστε σίγουροι πως ο δίσκος της σημερινής ανάρτησης πρέπει να υπήρξε από τους αγαπημένους των οπαδών της new wave μουσικής, όσον αφορά το ελληνικό κοινό κατά τα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Είμαστε επίσης βέβαιοι πως μόλις ακούσετε δυο-τρεις χαρακτηριστικές κομματάρες, θα θυμηθείτε αυτό το (σχεδόν) άγνωστο συγκρότημα από την μικρή Βελγική πόλη Athus. Άν και ο τίτλος της ανάρτησης μάς έχει ήδη προδώσει, ο κολακευτικός μας λόγος είναι για τους Dole και το μοναδικό τους LP "The Speed Of Hope" που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από την ανεξάρτητη δισκογραφική Penguin.
    Εκ πρώτης ακοής οι Dole μοιάζουν απόλυτα μαγεμένοι από την αίγλη των Cure (πράγμα που ισχύει για αρκετά από τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής), όμως ακούγοντας πιο προσεκτικά, συνειδητοποιεί κανείς πως υπερισχύει το προσωπικό στυλ σε κάθε μία από τις οκτώ αξιόλογες και δυνατές συνθέσεις. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός πως ο Adrian Borland, αρχηγός των φοβερών The Sound ("I Can't Escape Myself"), καθοδήγησε σοφά τους Dole και συμμετείχε ενεργά στη γένεση αυτού του δίσκου.
    Για όσους δεν γνωρίζουν για τί πράγμα μιλάμε, η φυσιογνωμία του "The Speed Of Hope" είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Τα περισσότερα τραγούδια είναι σε γρήγορο tempo και κάποια σε mid-tempo, όμως όλα κουβαλούν κάτι από τη μελαγχολία της εποχής τους και προσδίδουν ιδιαίτερα έντονη νοσταλγία. Όμως, η μουσική πολλές φορές είναι αυτό που εμείς θέλουμε να είναι, έτσι δεν είναι;
    `Οσοι είστε ένθερμοι οπαδοί και της γηγενούς new wave και μετα-πάνκ σκηνής ενδεχομένως να εντοπίσετε γνώριμες μελωδίες στα "Maybe Tomorrow", "I Say" και "Satellite". Όμως, δεν είναι απαραίτητο να επεκταθούμε σε αυτό γιατί πολύ απλά είναι απόλυτα λογικό κάποιοι καλλιτέχνες να επιδρούν και ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι να αποδέχονται αυτήν την καλώς εννοούμενη επίδραση στην μορφή κάποιου μουσικού "δανείου".
    Χάριν... μουσικής παιδείας αφήνουμε τους Dole να ρίξουν τη σκιά τους στο παρόν μας και να μας θυμίσουν για ακόμη μια φορά πως η δεκαετία του 1980 παρήγαγε και ποιοτική μουσική και ως φάντασμα ή φάρσα επανέρχεται σε πείσμα των τόνων μέϊκ-άπ και της στερεότυπης ποπ ανοησίας.