Αποκριάτικα Ακούσματα

 

    Το τμήμα ειδικών εφφέ των στούντιο της Walt Disney συλλέγει ήχους από το 1927. Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που κυκλοφόρησε ήταν το "Steamboat Willy" όπου πρωταγωνιστούσε ένα μικρό ποντίκι με το όνομα Mickey. Αυτή η πρώτη ταινία όπως και κάθε άλλη παραγωγή της Walt Disney περιείχε πολλά ειδικά ηχητικά εφφέ.

Βασισμένη πάνω στην τεράστια συλλογή ήχων και ηχητικών εφφέ η Disneyland Records παρήγαγε και κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο. Η πρώτη πλευρά περιέχει δέκα ηχητικές ιστορίες όπου ο αφηγητής λέει την ιστορία με τη βοήθεια των ηχητικών εφφέ. Η δεύτερη πλευρά περιέχει κατηγοριοποιημένα ηχητικά εφφέ τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να φτιάξει ή να επενδύσει ο καθένας τη δική του ιστορία.

Γνωρίζουμε πως θα απολαύσετε τις ηχητικές περιπέτειες όπως είναι αποτυπωμένες σε αυτό το άλμπουμ αλλά ίσως διασκεδάσετε περισσότερο δημιουργώντας τις δικές σας ιστορίες με ήχους από αυτό το δίσκο.
Η Walt Disney έχει έναν από τους ποιοτικότερους καταλόγους δίσκων για παιδιά  ηλικίας τριών έως οκτώ ετών. Οι περισσότεροι δίσκοι του καταλόγου της Disneyland Records είναι φτιαγμένοι ακριβώς για αυτή την ηλικιακή ομάδα αν και είναι κατάλληλοι και για παιδιά στην προεφηβεία. Όμως το συγκεκριμένο άλμπουμ "Chilling, Thrilling Sounds of the Haunted House δεν απευθύνεται σε νεαρά παιδιά από τριών έως οκτώ ετών. Είναι αποκλειστικά για εφήβους και ενήλικες.
Τέλος, αυτή η έκδοση περιέχει και ιδέες για πάρτυ με χαρτοκοπτική για προσκλήσεις, διακόσμηση, φωτισμό και διάφορα παιχνίδια. Απολαύστε την!

 

ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΙΝ: Όπως θα έχετε ήδη διαβάσει στον Τύπο, έγινε μια φανταστική ανακάλυψη στην πιο ειρηνική χώρα. Φαίνεται πως ο Dr. Victor Frankenstein, τον οποίο νομίζαμε πως ήταν κάποιος φανταστικός χαρακτήρας σε μια ιστορία, πράγματι υπήρξε και δημιούργησε αυτό που ονομάσαμε "Τέρας". Ο σκοπός αυτής της συνάντησης μας σήμερα είναι να ακούσετε από πρώτο χέρι και για πρώτη φορά τη φωνή του "Τέρατος". Όσο και αν φαίνεται παράξενο, ο Dr. Frankenstein ηχογράφησε πρόχειρα τη φωνή του "Τέρατος".
ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ: Ααα! Εσύ είσαι! Ήρθες για να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια εαν υπάρχει ο Δράκουλας! Πολλοί έχουν έρθει πριν από εσένα, όμως, κανείς δεν επέστρεψε. Έλα πιο κοντά, ακόμη πιο κοντά. Κοίταξε μέσα στο φέρετρο - τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν; Όμως είμαι εδώ και έχεις μάτια και βλέπεις. Όχι! δεν θα σε βλάψω. Γιατί; Επειδή έχω το σκοπό μου. Εσύ θα πεις στους ανθρώπους που περπατούν στην επιφάνεια πως ο Δράκουλας ζει!

Φαίνεται ενδιαφέρον; Αν ναι, Ακούστε τα διάσημα τέρατα της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου!

Gepy & Gepy - Body To Body (Baby Records, 1979) & Μαρία Κώνστα - Πυρετός (Venus Records, 1981)

 

 “O tempora o mores” που έλεγε και το αρχαίο λατινικό ρητό και αντιπαραβάλουμε σήμερα δυο κυκλοφορίες των τελών της δεκαετίας ΄70- αρχών δεκαετίας ΄80.

 

   Η πρώτη ανήκει στο φωνητικό-χορευτικό σχήμα των Gepy & Gepy, με το αρκετά τολμηρό εξώφυλλο και οπισθόφυλλο για τα δεδομένα της υπερσυντηρητικής ιταλικής κοινωνίας του τότε αλλά και του σήμερα. Το περιεχόμενο του δίσκου είναι ένα μίγμα disco και χορευτικής pop της εποχής με φωνητικά του κλίματος ενός ήπιου Barry White που τα πλαισιώνουν εκρηκτικές θηλυκές παρουσίες, ολίγον… του σκοινιού και του παλουκιού.

   Η περίπτωση της Μαρίας Κώνστα πάλι, ανήκει στην αρκετά γνωστή μέσα από βιντεοταινίες τραγουδίστρια και ηθοποιό, της οποίας η παρούσα κυκλοφορία αποτέλεσε την περίπου σύγχρονη δισκογραφική παρουσία. Εξίσου τολμηρές φωτογραφίες του εξώφυλλου, εσώφυλλου και οπισθόφυλλου θα συναντήσουμε κι εδώ, κάπου σε αυτό το σημείο βέβαια οι ομοιότητες σταματούν. Η πλειοψηφία των τραγουδιών αποτελείται από λαϊκοποπ άσματα της εποχής, όμως μπορεί κανείς να συναντήσει κι εκείνα όπως τα “Το Γράμμα” ή “Στο αεροδρόμιο” όπου η λογική δίνει τη θέση της στον αισθησιασμό και ο πεζός λόγος στο πάθος, με αποτέλεσμα αμφιλεγόμενης προέλευσης και κατεύθυνσης. Εδώ εξάλλου οφείλεται και η μοναδικότητα του παρόντος πονήματος, κάτι που έκτοτε το έχει κάνει αντικείμενο αυξημένης σπανιότητας και αναζήτησης.

   Γίνεται πλέον φανερό ποια από τις δύο κυκλοφορίες υπερτερεί στη σύγκριση για να αποτελέσει αρκετές δεκαετίες μετά αντικείμενο της περιέργειας αλλά και αισθητικής εκπλήρωσης των ερευνητών ακροατών της…   

Savage Republic - Live In Athens (20-9-1987)

     Ποιοι και πόσοι από εσάς (γεννημένοι εννοείται από το 1970 και πριν) βρίσκονταν το βράδυ του Σαββάτου της 20ης Σεπτεμβρίου 1987 στο ιστορικό club ΚΥΤΤΑΡΟ της οδού Ηπείρου; Εμείς τουλάχιστον, έχοντας κερδίσει εισιτήριο στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας από ραδιοφωνικό διαγωνισμό, εκπομπής του Γιάννη Πετρίδη και έχοντάς το παραλάβει από τον ίδιο στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, βρισκόμαστε στην πρώτη συναυλία των SAVAGE REPUBLIC επί ελληνικού εδάφους! Η ερώτηση του διαγωνισμού λίγο-πολύ αναμενόμενη βέβαια, αφορούσε τη σχέση του συγκροτήματος με τον Μίκη Θεοδωράκη και φυσικά ήταν γύρω από το τραγούδι του συνθέτη « Ο Αντώνης» από την ταινία <<Ζ>> του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά.

    Αρκετοί, αλλά οπωσδήποτε ενήμεροι για το είδος της μουσικής των S.R. ( post-punk/tribal) οι παρευρισκόμενοι εκεί, γεγονός που φάνηκε και από την συμμετοχή τους σε όσα τραγούδια είχαν στίχους (ακόμα ηχεί για παράδειγμα στα αυτιά μας το Real Men…).
 

    Συνολικά εξαιρετική η εντύπωσή μας από εκείνη τη βραδιά γεγονός που μας έκανε στο πέρασμα του χρόνου να αποκτήσουμε όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες των S.R. και να γίνουμε μάρτυρες της ιδιαίτερης σχέσης που ανέπτυξαν σιγά-σιγά με την Ελλάδα και ιδιαίτερα την πόλη της Θεσσαλονίκης.
 

   Καλείστε λοιπόν κι εσείς να συμμετέχετε 35 χρόνια μετά σ’ εκείνη τη μοναδική βραδιά μέσω της παρούσας προσφοράς μας, για την οποία καταβλήθηκε ιδιαίτερη προσπάθεια γύρω από την αναγνώριση και διαχωρισμό των περιεχομένων τραγουδιών. Και ποιος ξέρει στις φωνές του συμμετέχοντος κοινού ίσως εντοπίζετε και κάποιες από τους δημιουργούς του παρόντος blog…

Dizzy Gillespie - Dizzy In Greece (Verve, 1957)

   O φουστανελάς του εξώφυλλου δεν είναι άλλος από τον Dizzy Gillespie, έναν από τους σημαντικότερους και παραγωγικότερους jazz τρομπετίστες του περασμένου αιώνα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, επισκέφτηκε μαζί με την μπάντα του (μέλος της οποίας ήταν και ο αργότερα διάσημος παραγωγός Quincy Jones) την Ελλάδα, στα πλαίσια "πολιτιστικής επίθεσης" των Η.Π.Α σε χώρες της Ευρώπης και  Μέσης Aνατολής. Στον δίσκο αυτό θα βρείτε studio (ηχογραφημένες το 1956 στην Νέα Υόρκη)  αλλά όχι ζωντανές ηχογραφήσεις εκείνης της περιόδου, με πρωτότυπες, αλλά και διασκευασμένες συνθέσεις, όπως τα  "Yesterdays" ή "Tin Tin Deo".

   Tον Dizzy είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά, σε συναυλία που έδωσε το 1989 σε Aθηναϊκό γήπεδο, όπου παίζοντας με την περίφημη,"στραβωμένη" τρομπέτα του ζητούσε επανειλημμένα από ένα εν πολλοίς ετερόκλητο και γενικά απαίδευτο κοινό να συμμετέχει με τον χορό του στη μουσική που παιζόταν.

   Kαι δύο τελευταίες παρατηρήσεις: Στο οπισθόφυλλο αναγράφεται το όνομα του καλλιτέχνη στα ελληνικά με έντονη και κεφαλαία γραφή, ενώ παίρνουμε ακόμα την πληροφορία ότι η τότε παραμονή του Dizzy στην Αθήνα συνοδευόταν από διαδηλώσεις για το κυπριακό ζήτημα. Την κατάληξη βέβαια του ζητήματος αυτού την ζούμε ακόμα καθημερινά…

Απολαύστε το με όλες τις αισθήσεις σας σαν μια ιστορική στιγμή.

At Last - Trapped In Time (Music Box, 1985)

 

    Απευθυνόμενοι σε όσους και όσες από εσάς είστε "θαμώνες" των δισκοπωλείων Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων, αναρωτιόμαστε αν σας έχει ποτέ τύχει να βρίσκετε μπροστά σας συγκεκριμένο δίσκο βινυλίου με χαρακτηριστικό εξώφυλλο τον οποίο και συνεχώς προσπερνάτε είτε επειδή τον θεωρείτε γνωστό ή τον έχετε συναντήσει τόσες φορές που πιστεύετε πως σας είναι γνωστός;

    Κάτι τέτοιο μας έχει συμβεί με το δίσκο της σημερινής ανάρτησης, το "Trapped In Time" των At Last που μας έρχεται από το 1985 μέσω της Music Box. Είναι από τους δίσκους που βλέπαμε συνεχώς, αλλά αγνοούσαμε επειδή μας φαινόταν οικείος. Είναι επίσης από τους δίσκους που επειδή είναι ελληνικής παραγωγής τον θεωρούσαμε δεδομένο και μάλλον ασήμαντο όσον αφορά το μουσικό περιεχόμενο. Όμως αυτό δεν πρέπει κανείς να το λέει, κυρίως όταν δεν γνωρίζει το περιεχόμενο. Επιπλέον, δεν είχε ανέβει σε κάποιο blog για να έχουμε κάποια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Ούτε από τους τίτλους των τραγουδιών μπορούσαμε να συμπεράνουμε, αφού όλοι οι τίτλοι τους είναι ενδιαφέροντες. Επίσης, οι At Last δεν είχαν κυκλοφορήσει τίποτε άλλο για να το έχουμε ως αναφορά, οπότε αφού τελικά αποκτήσαμε τον εν λόγω δίσκο μας έφυγε και η περιέργεια. Σκεφτόμενοι δε πως θα λυθεί η περιέργεια και κάποιων από εσάς, τον ανεβάσαμε και εδώ. Να σημειωθεί πως η μοναδική καταχώριση που βρήκαμε υπάρχει στο youtube όπου μπορείτε να ακούσετε το κομμάτι "Nothingness" και έχει και μια μικρή βιογραφία-περιγραφή του γκρούπ.

    Πάντως εάν είστε νοσταλγοί της rock-new wave μουσικής της δεκαετίας του 80, σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα αυτόν το άλμπουμ. Ακούστε το και θα δείτε πως πρόκειται για μια αξιόλογη κυκλοφορία της εποχής. Τα περισσότερα κομμάτια είναι σε up-tempo ρυθμούς που ανεβάζουν τη διάθεση αλλά έχει και κομμάτια που είναι σε πιο μελαγχολική διάθεση.

Η χαμένη αλλά όχι ξεχασμένη βαρεία (`)

    Αρκετά χρόνια πριν την είσοδο του μονοτονικού στη γραφή μας (1982) υπήρχε άλλο ένα σημείο στίξης εκτός της οξείας και της περισπωμένης, η βαρεία. Αυτή ήταν αντίθετης φοράς και κατεύθυνσης με την οξεία που χρησιμοποιείται τώρα, δηλαδή από πάνω αριστερά προς κάτω δεξιά. Με την εμφάνιση των υπολογιστών και των γνωστών προγραμμάτων γραφής που χρησιμοποιούν πληκτρολόγιο ακόμα και αυτή έπαψε να χρησιμοποιείται, λόγω άγνοιας ή βαρεμάρας των δακτυλογράφων ή των συντακτών έντυπων ή ηλεκτρονικών κειμένων. Αποτέλεσμα αυτού όταν κεφαλαία φωνήεντα βρίσκονται στην αρχή προτάσεων και τονίζονται, αυτά συνηθίζεται πια να συνοδεύονται από τον τόνο της οξείας που έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάζει την αφύσικη εικόνα σφαίρας ή σταγόνας βροχής που εξοστρακίζεται σε κάποια μεταλλική επιφάνεια και πέφτει προς το έδαφος αντί να υποδεικνύει το τονιζόμενο γράμμα. Για παράδειγμα: Ά, Έ, Ό, Ί, κτλ.

    Σήμερα ερχόμαστε να υποδείξουμε σε όλους και όλες τους/τις κειμενογράφους τον ορθό τρόπο τονισμού των κεφαλαίων φωνηέντων ο οποίος έχει προβλεφθεί με τη χρήση της βαρείας στα προαναφερόμενα φωνήεντα. Απλά, πατώντας το πλήκτρο του πληκτρολογίου που βρίσκεται αριστερά του αριθμού «1» στην επάνω σειρά και εν συνεχεία shift+κεφαλαίο γράμμα βλέπουμε να εμφανίζεται με τον ορθό τρόπο το γράμμα αυτό και με το σωστό τρόπο τονισμού του. Και λέμε «ορθό τρόπο» γιατί στο 100% των περιπτώσεων ήδη οι γράφοντες με το χέρι τον χρησιμοποιούν, ενώ αντίθετα κανείς απολύτως από τους γράφοντες με πληκτρολόγιο δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ. Παραθέτουμε παραδείγματα σωστής γραφής ως ακολουθεί: `Α, `Ε, `Ο, `Ι, κτλ. Εδώ ας σημειώσουμε ότι μη όντες φιλόλογοι δεν ασχολούμαστε με τους γραμματικούς κανόνες που συνόδευαν στο μακρινό παρελθόν τη θέση της βαρείας στον γραπτό λόγο. Ασχολούμαστε μόνο με την επαναφορά της παρουσίας της στο σήμερα. Αυτά, και καλό ξεκίνημα!

Holger Czukay with Jah Wobble and Jaki Liebezeit ‎- Full Circle (Virgin, 1982)

 Είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε για πρώτη φορά σε επαφή με τη συνεργασία των Holger Czukay, Jah Wobble και Jaki Liebezeit στα μέσα της δεκαετίας του 1990 μέσα από τη συλλογή «New Wave Classix» και συγκεκριμένα ήταν το τραγούδι «How Much Are They?» το οποίο μας εξέπληξε ευχάριστα για τον πρωτοποριακό του ήχο. Να σημειωθεί ότι στο οπισθόφυλλο του single του ομώνυμου κομματιού αναγράφεται ότι είναι αφιερωμένο στον πρόσφατα χαμένο τότε (1980) Ian Curtis των Joy Division.

Οι μεν Czukay και Liebezeit υπήρξαν και οι δύο ιδρυτικά μέλη των θρυλικών avant-garde Can, στεκόμαστε κυρίως στον πρώτο ως κινητήρια δύναμη και έμπνευση πίσω από τους Can αφού εργάστηκε στις περισσότερες ηχογραφήσεις τους ως μηχανικός ήχου διαρκώς πειραματιζόμενος με καινούργιες τεχνικές. (Για τους Can έχει γραφτεί ότι δεν υπάρχει πλευρά της μουσικής με την οποία δεν έχουν καταπιαστεί). Ο δε Wobble αν και μεταγενέστερος ηλικιακά και μουσικά υπήρξε μπασίστας των Public Image Limited (P.I.L.) στην πρώτη περίοδο τους και διαμόρφωσε μουσικά την μεταγενέστερη new wave και rock μουσική όπως την γνωρίζουμε. Εξ όσων γνωρίζουμε η συνεργασία των Czukay και Wobble συνεχίστηκε (μαζί με τον κιθαρίστα The Edge των U2) για ένα ακόμα άλμπουμ.
`Εστω και αν το άλμπουμ μοιάζει χαοτικό στο πρώτο άκουσμα, αν ανατρέξει κανείς στη μουσική των Can (π.χ. Tago Mago) θα διαπιστώσει ότι το «Full Circle» ξεπερνά και διαπερνά τη μουσική τους για να καταλήξει κάπου αλλού. Το «Full Circle» λοιπόν περιέχει μουσικές φόρμες που το κάνουν διαχρονικό, για αυτό ο δίσκος δεν μοιάζει να γράφτηκε το 1982, αλλά πολύ αργότερα. Μέσα από το «χάος» υπάρχει η μουσική που εκφράζεται χωρίς συμβατικούς περιορισμούς και παίρνει υπόσταση με τους πειραματισμούς του Czukay με tapes (ή tape loops όπως ήταν ο πρόδρομος του σημερινού sampling), ραδιόφωνα, αλλά και με dub και jazz φόρμες. Θα διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα αυτιά πώς ο «γκουρού» Czukay καταφέρνει να δαμάσει και να δώσει νόημα και φωνή σε αυτό το «χάος». Από την άλλη, ο Wobble συνεισφέρει ως ο απόλυτος μπασίστας σε μια rhythm section μαζί με τον Liebezeit για να βάλουν τα θεμέλια στο άλμπουμ. Η δημιουργία βέβαια ανήκει και στους τρείς με τον Czukay να κρατά το πιο δημιουργικό μέρος για τον εαυτό του.

Ακούγοντας τα τραγούδια ένα προς ένα αρχής γενομένης από το «How Much Are They?» με το ελαφρύ, χορευτικό αλλά και εθιστικό μπάσο, συνειδητοποιούμε πως θα ήταν εύκολο για αυτούς τους μουσικούς να φτιάξουν ένα «ποπ» τραγούδι με κλειστά μάτια. Προφανώς δεν αποσκοπούσαν στο να παράγουν hits. Βέβαια συνεχίζοντας την ακρόαση, διαπιστώνουμε πως στο υπόλοιπο άλμπουμ κυριαρχεί ένας πιο σκοτεινός και μυστικιστικός τόνος. Η απαγγελία με παραμορφωμένα φωνητικά (πιθανότατα του Wobble) των στίχων όπως για παράδειγμα στο «Where's the Money?» κάνει το κομμάτι να μοιάζει κάπως απόκοσμο. Το επώνυμο «Full Circle R.P.S. (No.7)» κυριαρχεί στην πρώτη πλευρά με τη διάρκεια του να πλησιάζει στα 11 λεπτά και να διατηρεί όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, όπως tapes  και διάφορους ήχους που πετάγονται από το πουθενά και χάνονται για να επιστρέψουν. Μοιάζει σαν ο Czukay  να έχει μπροστά του ένα ραδιόφωνο και να επιλέγει τυχαία τους σταθμούς (R.P.S.=Radio Picture Series). Το ανεβασμένο tempo του κομματιού σε συνδυασμό με τα πνευστά το καθιστά λιγότερο σκοτεινό και εξόχως ευχάριστο. Η άλλη πλευρά ξεκινά με το μυστηριώδες «Mystery R.P.S. (No.8)» που διατρέχει το βινύλιο σχεδόν για 9 λεπτά. Αυτό είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ και πιστεύουμε πως ίσως να το ζήλευαν και οι Massive Attack για το πως το υπέροχο μπάσο και η ντραμς γεφυρώνουν τα ψυχρά φωνητικά και τις jazz πινελιές της κιθάρας. Το επόμενο είναι το «Trench Warfare» με πιο επιθετικό ρυθμό που επίσης θα ζήλευαν οι Massive Attack. Την καταιγιστική rhythm section και τα αποστασιοποιημένα φωνητικά εμβολίζουν τα πνευστά και τα πλήκτρα κλιμακώνοντας σε ένα ακόμη περισσότερο χαοτικό αποτέλεσμα. Τέλος, υπάρχει το πιο σκοτεινό κομμάτι, το «Twilight World» επίσης με παραμορφωμένα φωνητικά και εναλλαγές στα πνευστά και στα πλήκτρα οικοδομώντας μια νυκτερινή, πνιγηρά δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Δοκιμάστε να το ακούσετε, κατά προτίμηση με ακουστικά, και να περιπλανηθείτε νύχτα στην πόλη.

Είναι γεγονός πως το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν θα είναι εύκολο άκουσμα και δεν θα κερδίσει τον ακροατή με την πρώτη. Χρειάζεται το χρόνο του και τη διάθεση για μερικά ακούσματα. Όσοι από εσάς δεν ακολουθούν την πειραματική μουσική απλά αφεθείτε και το κάθε άκουσμα θα σας ανταμείβει όλο και περισσότερο.