Eurythmics - In The Garden (RCA, 1981)

   Εν αρχή ην οι Eurythmics… ή μάλλον οι Tourists… ή μάλλον οι The Catch… μπερδευτήκατε λίγο, ε;

Αν πάρουμε όμως με αντίστροφη χρονολογική σειρά τα παραπάνω ονόματα, θα έχουμε μια πρώτη ιδέα της μορφοποίησης και μετεξέλιξης του σχήματος των Dave Stewart/Annie Lennox από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έως τις αρχές των ’80s. Σε ποπ-φανκ μονοπάτια αρχικά –όταν ήταν ακόμα ζευγάρι στη ζωή– και αργότερα σε πιο new wave μοτίβο, δημιουργούσαν σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου μια σταθερή βάση οπαδών αλλά και μια όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις συνθετικές τους δυνατότητες.

   Ο δίσκος αυτός «φωτογραφίζει» τη στιγμή ακριβώς πριν την παγκόσμια καταξίωση των Eurythmics (ΞΕΡΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ), όταν ακόμα πειραματιζόταν για τις σωστές αναλογίες νεοψυχεδέλειας-art rock και ηλεκτροπόπ. Το αποτέλεσμα είναι μια ευπρεπέστατη ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα δουλειά, που προξενεί απορία πάνω από τρεις δεκαετίες από την κυκλοφορία της για την περιορισμένη αναγνώρισή της. Συνθέσεις άλλοτε δυναμικές και άλλοτε αέρινες, που ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της εποχής και σίγουρα αξίζουν πολλά ακούσματα για να κατανοηθεί η πρόθεση και η ποικιλομορφία τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι μια πλειάδα μουσικών από ετερόκλητες αλλά πάντα ποιοτικά υψηλές προελεύσεις συναντήθηκαν στο στούντιο για να συντελέσουν στο αποτέλεσμα που θ’ ακούσετε: Holger Czukay και Jackie Liebzeit των Can (αν δεν τους ξέρετε, κακώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές…), Marcus Stockhausen (ευρωπαίος τζαζίστας, γιος του μεγάλου κλασικού συνθέτη Karlheinz Stockhausen) στα πνευστά, Clem Burke των Blondie και Robert Gorl (των γερμανών πρωτοπόρων του ηλεκτρονικού new wave, D.A.F.). Ο λόγος για την συνύπαρξη αρκετών γερμανών μουσικών, είναι ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα στο πρώτο μισό του 1981 στην Κολωνία της (τότε) Δυτικής Γερμανίας!

   Προσθέστε λοιπόν με την εγγύησή μας μία ακόμα αξιόλογη μονάδα στη δισκοθήκη σας, με σιγουριά για τη δυναμική της συνεισφοράς της στη διαμόρφωση ενός ακόμα καλύτερου μουσικού κριτηρίου.

(Ανανέωση link 24/01/2012)

Rikki Sylvan - The Silent Hours (Kaleidoscope Records Limited, 1981)

   Μερικές φορές όταν ψάχνει κανείς στο "χρονοντούλαπο" της μουσικής ιστορίας βρίσκει ωραία πράγματα τα οποία αφού έρθουν στο φως αφ' ενός μεν μοιάζουν ανώτερα από τον καιρό τους, ταυτόχονα δε, αντέχουν στη σύγκριση απέναντι σε αρκετά από τα σημερινά εμετικά μουσικά αναμασήματα της χρυσής δεκαετίας του 1980. Έχοντας δώσει κάποια στοιχεία ήδη στην μικρή εισαγωγή, σας έχουμε μια 'ανακάλυψη', 31 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της. Όταν μια ημέρα ένας φίλος μας έφερε αυτόν τον δίσκο με τον αινιγματικό τίτλο "The Silent Hours" από κάποιον επίσης άγνωστο σε μας καλλιτέχνη-συγκρότημα ονόματι Rikki Sylvan, συμπεράναμε πως θα είναι κάποιο άλμπουμ 'του σωρού' κρίνοντας μόνο και μόνο από το εξώφυλλο.

   Όμως το πρώτο άκουσμα μας διέψευσε ευχάριστα και μας θύμισε την παροιμία "don't judge a book by looking at the cover". Το "The Silent Hours" όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, μετά από κάποιες ακροάσεις και με την απαιτούμενη αναζήτηση στο διαδίκτυο, είναι το προσωπικό άλμπουμ του Rikki Sylvan που χρημάτισε αρχηγός των Rikki Sylvan and the Last Days of Earth οι οποίοι αν και δεν ήταν πρωτοπόροι της punk rock, η μουσική τους ήταν ωστόσο μια πολύ πρωτότυπη ανάμιξη punk και art rock με κάποια progressive ψήγματα (μεγάλες εισαγωγές, πομπώδη φωνητικά κ.α.). Θα λέγαμε πως οι The Last Days of Earth έχουν αρκετό ενδιαφέρον αν θέλει κανείς να τους ψάξει. Εμείς σκεφτήκαμε να επισυνάψουμε το άλμπουμ τους με τίτλο "4 Minute Warning" μέσα στο αρχείο του "The Silent Hours" που προσφέρουμε σήμερα, για να πάρετε μια γεύση. Ας μην ξεχνάμε πως η punk rock μουσική αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες του παλιού κλασικού ροκ, οπότε τίποτε τελικά μπορεί να μην είναι τυχαίο.

   Ας επιστρέψουμε στο προκείμενο όμως. Σε αυτό το προσωπικό άλμπουμ ο Rikki Sylvan εξερευνά τις κυρίαρχες νεοκυματικές τάσεις των αρχών της δεκαετίας του 80, όντας όμως ένα βήμα μετά τους The Last Days of Earth. Αν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τον ήχο θα λέγαμε ότι ήταν κάτι πολύ κοντά στους Ultravox ίσως και τους Fischer-Z, με έντονη την χρήση των συνθεσάϊζερ. Όμως το άλμπουμ αυτό δεν είναι μονοδιάστατο ηχητικά. Ο Sylvan εμφανίζεται εδώ με πολλά πρόσωπα, κάποιες φορές με εύθυμη διάθεση, άλλες με πιο ενδοσκοπική ή σκοτεινή. Σίγουρα το Billy θα είχε κάνει πάταγο στα clubs της εποχής. Όμως υπάρχουν κομμάτια σχεδόν για όλα τα νεοκυματικά γούστα: προσέξτε τα "Cigarette", "I am A Video" και "Nighthawk" αλλά και τα πιο ώριμα και ατμοσφαιρικά "Underground" και "Into the Void" όπου έχει γίνει ωραία δουλειά από άποψη ενορχήστρωσης και σύνθεσης.

   Χωρίς να γνωρίζουμε ποιο ήταν το επόμενο συνθετικό-δισκογραφικό βήμα του αξιόλογου Rikki Sylvan, πιστεύουμε πως αν είστε στην κατηγορία των ανθρώπων που κοιτούν την δεκαετία του '80 με νοσταλγία, τότε αυτό το ξεχασμένο διαμάντι σίγουρα σας αντιπροσωπεύει. Σας ευχόμαστε καλή ακρόαση. (Ανανέωση link 24/01/2012)

VARIOUS - Punk Funk 2cd Compilation by The Prostitution Times

   Εδώ ξεχνάμε το συναίσθημα!

   Πρώτο λόγο έχει βέβαια ο ρυθμός, σε μια εποχή που οι punk καταβολές οδηγούσαν σε συνθετική ωριμότητα μέσα από τη συνάντηση με funk στοιχεία. Αν λοιπόν φανταστούμε μια νοητή ευθεία της οποίας το ένα άκρο βρίσκεται στην εξέγερση και το άλλο στο χορό, τα περισσότερα από τα συγκροτήματα της παρούσας διπλής συλλογής είναι συγκεντρωμένα κάπου στη μέση^. Punk-Funk ήταν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει αυτό το βραχύβιο αλλά αισθητικά εντυπωσιακό μουσικό ρεύμα της περιόδου 1978-1982.

   Στην δικής μας «εκτέλεσης» αλλά όχι κι έμπνευσης συλλογή αυτή επικεντρωθήκαμε σε συγκροτήματα της Ευρωπαϊκής σκηνής (Αγγλία, Βέλγιο), παρ’ ότι το κίνημα είχε και κάποια επίδραση πέραν της γηραιάς ηπείρου. Σε σπερματική κατάσταση θα βρείτε εδώ τόσο new wave όσο και pop στοιχεία, αφού οι δρόμοι πολλών καλλιτεχνών άρχισαν λίγο αργότερα να διαχωρίζονται – για παράδειγμα, η πρώτη εποχή των Thompson Twins (με την πολυμελή τους σύνθεση), απ’ όπου κι αντλήσαμε κάποια κομμάτια, ελάχιστη συγγένεια έχει με την κατοπινή, πλέον εμπορική τους.

   Είπαμε πιο πάνω ότι η έμπνευση της συλλογής δεν είναι δική μας. Πράγματι, αφορμή γι’ αυτήν στάθηκε άρθρο του περιοδικού «ΗΧΟΣ» στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όπου επίσης αναγνωρίζεται ότι το διαμάντι στο στέμμα του Punk-Funk είναι το μνημειώδες Papa’s Got A Brand New Pigbag των Pigbag, το οποίο διασώζεται ακόμα και σήμερα ως… ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό εμβατήριο! Το βάλαμε λοιπόν κι εμείς στην εισαγωγή, για να σας προϊδεάσει κατάλληλα για το τι θα επακολουθήσει. Κι όχι μόνο αυτό: η σύνθεση του εξωφύλλου περιλαμβάνει στοπ-καρέ από διασωζόμενη εμφάνιση των Pigbag στο Top of the Pops, τον καιρό της επιτυχίας του τραγουδιού.

Ρυθμός μέχρι εξαντλήσεως λοιπόν από ένα ξεχασμένο μουσικό είδος, σε μια ηχητική παρέλαση που ευχόμαστε να προκαλέσει ένα και μόνο συναίσθημα: αυτό της νοσταλγίας!

The Afghan Whigs - Gentlemen (Sub Pop, 1993)

   Φίλες και φίλοι, σήμερα παρουσιάζουμε τους Αμερικανούς Afghan Whigs και πιο συγκεκριμένα το δίσκο τους από το 1993 με τίτλο "Gentlemen". Ουσιαστικά πρόκειται για την τέταρτη κατά σειρά ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους, αφού το συγκρότημα είναι ενεργό από το 1986-7. Όμως το "Gentlemen" είναι ο δίσκος που τους χάρισε διεθνή αναγνώριση και μάλιστα στην καλύτερη -κατά τη γνώμη μας- εποχή του εναλλακτικού ροκ δηλαδή την περίοδο από το 1993 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ήταν η εποχή που ανακαλύψαμε τους Nirvana, Soundgarden, Alice in Chains και άλλα ταλέντα της ονομαζόμενης grunge σκηνής, αλλά και τους Βρετανούς Manic Street Preachers, Puressence, κ.α. Ενίοτε και οι Afghan Whigs λογίζονται ως συγκρότημα της grunge μουσικής, μάλλον λανθασμένα γιατί στην πραγματικότητα η μουσική τους διαφέρει κατά πολύ, αφού έχει πολλά Rhythm 'n' Blues στοιχεία. Αρχηγός του συγκροτήματος είναι ο Greg Dulli, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη μουσική αλλά και για τους στίχους. Πρόκειται για πολυδιάστατη και ανήσυχη προσωπικότητα με εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Κάτι που πολύς κόσμος δεν γνωρίζει για τον κο Dulli είναι πως έχει ελληνικές ρίζες (πατέρα Έλληνα και μητέρα Ιρλανδή), αλλιώς πώς εξηγείται στην ετικέτα του δίσκου η επιγραφή "Kali Nichta Music";;;

   Ας πάμε όμως πάλι στη μουσική... Εάν δεν έχετε ακούσει τον συγκεκριμένο δίσκο, θα αναρωτηθείτε πώς είναι δυνατόν να σας ξέφυγε αυτό το διαμάντι, γιατί είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αποτελείται από 11 άρτιες συνθέσεις, 11 πανέμορφα κομμάτια που αλληλοσυμπληρώνονται με συχνές εναλλαγές, τα περισσότερα είναι μπαλάντες στις οποίες παρεμβάλλουν τα ξεσπάσματα του ιδιόρρυθμου συμπατριώτη μας. Για του λόγου το αληθές προσέξτε τα "Gentlemen" και "What Jail is Like" που ξεχωρίζουν με την πρώτη. Απλά, καταπληκτικά τραγούδια. Εάν υπήρχε τέτοια κατηγορία, θα τον κατατάσσαμε ως έναν από τους δίσκους που σου λείπει εάν έχει περάσει καιρός που δεν τον έχεις ακούσει.

   Καλή ακρόαση!!!

Japan - Adolescent Sex (Hansa, 1978)

   «Δολοφονικό funk» ήταν ο χαρακτηρισμός παλιού φίλου μετά από την πρώτη επαφή και το άκουσμα του δίσκου αυτού πριν από λίγα χρόνια.

   Κυκλοφορία του 1978, στον απόηχο του πανκ και εν μέσω της μορφοποίησης του πρώτου new wave, το άλμπουμ-πρώτη κυκλοφορία των Japan αντιμετώπισε αισθήματα από αδιάφορα έως εχθρικά στην εποχή του. Τι πρότεινε δηλαδή; πισωγύρισμα σε φόρμες funk και soul τον καιρό της ορμής και της ανατροπής των παλιών, συντηρητικών δεδομένων στη μουσική; Με μια πρώτη ματιά, δικαιολογημένες οι αντιδράσεις της τότε νεολαίας, η οποία βιαζόταν ν’ απαλλαχτεί από τα «μίζερα» 70s και να γνωρίσει νέους ηχητικούς δρόμους ηλεκτρικούς και ηλεκτρονικούς, μιας καινούριας εποχής που ανέτελλε.

   Ωστόσο, με την εμπειρία τριών και πλέον δεκαετιών μουσικής ζωής που επακολούθησε μπορούμε να πούμε πως, επειδή ακριβώς ήταν εκτός κλίματος στον καιρό του, ο δίσκος αυτός χαρακτηρίζει όσο λίγοι την ρομαντισμό και ταυτόχρονα την ποικιλομορφία μιας γενιάς όπου το πάθος για γρήγορο κέρδος δεν καπέλωνε τα πάντα – στη ζωή και την τέχνη.

   Με φωνή που συχνά μοιάζει ν’ ασφυκτιά, o David Sylvian υπογραμμίζει τις αισθησιακές, σκοτεινές μελωδίες που ξεπηδούν από τ’ αυλάκια του Adolescent Sex, αποτελώντας ρυθμικό προάγγελο των πιο ambient μονοπατιών για τα οποία έγιναν γνωστοί οι Japan στη μετέπειτα πορεία τους. Ήδη, από τη δεύτερη κυκλοφορία τους, το Obscure Alternatives, κάτι τέτοιο άρχισε ν’ αποκρυσταλλώνεται…

   Σ’ αυτό το ακατέργαστο διαμάντι όμως, τα σκιρτήματα ενός καιρού παρακμιακού όσο και θελκτικού –μέχρι και το “Don’t Rain On My Parade” της Barbra Streisand δε διστάζουν να διασκευάσουν εδώ, σε πείσμα των όποιων ρευμάτων της εποχής– σηματοδοτούν ένα ύφος προσηλωμένο στο μέτρο, τη λιτότητα αλλά και την αισθητική την οποία προτάσσουν σε πρώτο επίπεδο. Ο συγκερασμός των παραπάνω στοιχείων κάνει το άκουσμα διαχρονικό όσο λίγα^. ακούστε για παράδειγμα το Television και αναρωτηθείτε για το πόσες και ποιες αστικές συνθέσεις από τον καιρό του Remain In Light και μετά καταφέρνουν να συμπυκνώσουν με τόση δύναμη και σιγουριά την οργή των πόλεων που παρακμάζουν…

   Ανασύροντας λοιπόν από τα βάθη των 70s ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα, το προσφέρουμε σήμερα στην κρίση σας.

VARIOUS - Modern Rock '90s 2x LP (Virgin, 1994)

   Φίλες και φίλοι, σήμερα έχουμε ανεβάσει για εσάς άλλη μία από αυτές τις νοσταλγικές συλλογές που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90. Πολλές από αυτές περιείχαν την αφρόκρεμα του νέου ροκ, όπως αυτό διαμορφώθηκε και εκφράστηκε με το πέρας της δεκαετίας του '80. Στο ίδιο περίπου ύφος με τη συλλογή "Generation Rock" που ανεβάσαμε πριν λίγο καιρό είναι και η "Modern Rock 90s", επίσης σε διπλή βινυλιακή έκδοση.

   Η παραπάνω συλλογή ήταν βέβαια από τις πρώτες που κυκλοφόρησαν την περασμένη δεκαετία -πιο συγκεκριμένα το 1994- και περιέχει κυριολεκτικά την ελίτ του τότε νέου ανεξάρτυητου ροκ, κυρίως δε τα πιο σημαντικά από τα πολλά υποσχόμενα συγκροτήματα σε διεθνές επίπεδο. Πιστεύουμε πως θα είναι μία από τις συλλογές που, μόνο και μόνο επειδή ξεκινά με το "Creep" των Radiohead και περιέχει επιπλέον τα "Saturn 5" από τους Inspiral Carpets και "Sabotage" από Beastie Boys -δεν δίνουμε άλλα στοιχεία- θα θελήσετε να την ακούτε στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια σας, ή από το σπίτι στη δουλειά και αντίστροφα... και σίγουρα θα νοσταλγήσετε μια άλλη, περασμένη αλλά όχι πολύ μακρινή εποχή.

   Τέλος, σημειώνουμε ότι μαζί με τους νέους συμμετέχουν και κάποιοι "βετεράνοι" της ανεξάρτητης σκηνής: Ramones, Nick Cave, Morrissey, Depeche Mode, Kristin Hersh κ.ά.

   Καλή σας ακρόαση!!

Squeeze - 6 Squeeze Songs Crammed Into One Ten-inch Record (A&M, 1979)

  Difford/Tilbrook (κατά το Jagger/Richards ή Strummer/Jones) – ένα από τα δυνατότερα συνθετικά δίδυμα στο χώρο της new wave, υπεύθυνο για το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας των Squeeze.

   Με μουσική ύπαρξη να ξεπερνά ήδη τις τρεις δεκαετίες, μετά από αρκετές και συχνά μακροχρόνιες διαλύσεις, το συγκρότημα είναι συναυλικά ενεργό και πάλι, ενώ σύμφωνα με φήμες ετοιμάζει νέες ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες!

   Το παρόν, αρκετά σπάνιο ΕΡ σε «συμπιεσμένη» μορφή –για να δικαιολογήσει άλλωστε και τον τίτλο τους– αποτελεί αμερικάνικη κυκλοφορία του 1979, με 6 αντιπροσωπευτικά τραγούδια μέσα από τα δύο πρώτα LPs του συγκροτήματος. Η συνθετική και εκτελεστική ευρηματικότητά τους είναι βέβαια προφανής, κάτι που άλλωστε αποδεικνύεται και από την πιστή βάση των οπαδών των Squeeze μέχρι σήμερα, με τον προαναφερθέντα συνθετικό κορμό να εμπλουτίζεται κατά καιρούς με αρκετά άλλα μέλη.

   Από τα περιεχόμενα τραγούδια, πιο γνωστά στην Ελλάδα είναι τα “Cool For Cats” και “Take Me I’m Yours”, με το δεύτερο ν’ αποτελεί έναν μοναδικό new wave ύμνο με εμβατηριακό χαρακτήρα, άφθαρτο στο πέρασμα του χρόνου. Οι στίχοι του δε, αποτελούν μνημείο έμπνευσης και φαντασίας για την άνευ όρων παράδοση στη δύναμη της αγάπης μετά από ένα περιπετειώδες, αλληγορικό ταξίδι ανά τον κόσμο! Αναζητήστε τους και θα καταλάβετε…

   Δικό σας το ΕΡ από σήμερα.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟ GREEKLISH !!!

   Και τώρα που η μετανάστευση έχει αρχίσει να ξαναγίνεται της μόδας, ή που οι σπουδές στις Η.Π.Α. αρχίζουν για κάποιους, δεν θα μπορούσαμε βέβαια να σας αφήσουμε απροετοίμαστους. Σας παραδίδουμε λοιπόν μετά από μακρά μελέτη, το…

(Απάνθισμα των χαρακτηριστικότερων εκφράσεων των πέραν του Ατλαντικού Ελλήνων, όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από την επαφή τους με τους εκεί ιθαγενείς).

   Καλωσήλθατε λοιπόν στον κόσμο των Greeklish, της επιμειξίας δηλαδή της ελληνικής γλώσσας με την αμερικανική, όπως αυτή ακούγεται στους κύκλους των βιοπαλαιστών (και μη) μεταναστών μας!

   Το παρόν φιλοδοξεί αφ’ ενός να αναδείξει τα κωμικοτραγικά της παραπάνω συνάντησης των δυο γλωσσών σ’ ένα περιβάλλον ανάγκης για γρήγορη συνεννόηση –όπου κατά κανόνα η μόρφωση παίζει ρόλο κομπάρσου– και αφ’ ετέρου να σας προετοιμάσει για το ισχυρό πολιτισμικό σοκ της επίσκεψής σας στο Νέο Κόσμο, ή έστω της επαφής σας με Έλληνες της διασποράς με τους οποίους λίγο-πολύ όλο και κάποια συγγενική σχέση θα σας ενώνει.

   Έτοιμοι λοιπόν; Προσπαθήστε εσείς και οι φίλοι σας διαβάζοντας και επαναλαμβάνοντας τις παρακάτω λέξεις, ενώ έχετε καλυμμένη την ερμηνεία τους, να μαντέψετε τι μπορεί να σημαίνουν. Κάθε σωστή απάντηση σάς δίνει 10 βαθμούς, κάθε λανθασμένη σάς αφαιρεί 5, ενώ σας διαβεβαιούμε ότι όλες είναι (όσο παράξενες ή απίθανες μπορεί να μοιάζουν για τους αμύητους) πέρα για πέρα αληθινές... Καλή επιτυχία!

1. Αρόνο

Όχι, δεν πρόκειται για λιμάνι της Ιαπωνίας ή έστω της γειτονικής και φίλης Ιταλίας! Αν το ακούσετε να προφέρεται και μάλιστα συνοδευόμενο από ελαφρό ανασήκωμα των ώμων, να ξέρετε ότι είναι έκφραση που δηλώνει άγνοια (“I don’t know”) του ελληνοαμερικάνου συνομιλητή σας για το θέμα στο οποίο του ζητήσατε τη γνώμη (π.χ. πώς κατάφερε να βγει πρόεδρος ο Μπους Τζούνιορ ή γιατί η Καλομοίρα έπεισε τους πάντες ότι διαθέτει φωνή)..!

2. Κανέρικα

Άνετα θα μπορούσε να είναι χωριό της Πελοποννήσου (βλέπε Δουνέικα) και όντως πρόκειται για τοπωνύμιο. Έλα μου όμως που δηλώνει την αμερικανικότατη πολιτεία του... Connecticut, στην οποία κατά πάσα πιθανότητα οι εκ Πελοποννήσου Έλληνες μετανάστες αποτελούν ισχνή μειοψηφία!

3. Καξάκας

Καμία σχέση με κακόφωνα πτηνά όπως η καρακάξα ή ο κόρακας. Αντίθετα, πρόκειται για τη Greeklish απόδοση του μάλλον αμετάφραστου και διόλου επαινετικού χαρακτηρισμού –ιδίως όταν χαρακτηρίζει άνδρα– “cocksucker”.

Συνώνυμο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά ή ως συμπλήρωμα του ανωτέρω, το «μαδαφάκας», επίσης δυσμετάφραστο στη νεοελληνική.

4. Κάρο

Από τις ευκολότερες καταχωρίσεις του παρόντος λεξικού. Είναι βέβαια το αυτοκίνητο –όσο νέας τεχνολογίας κι αν είναι –, παρ’ όλο που ακούγοντας τον όρο για πρώτη φορά και μάλιστα στη φράση «Πήρα ένα κάρο είκοσι άλογα» ίσως αναρωτηθείτε για το ποιον άραγε αιώνα διανύουμε...

5. Κομπανία

Μικρή έως ελάχιστη σχέση με ομάδα νέων καλλιτεχνών, φίλων του ρεμπέτικου τραγουδιού... Η λέξη προέρχεται από το “company” και σημαίνει την εταιρεία! Γι’ αυτό αν μάθετε ότι ο φίλος της κόρης σας εργάζεται σε κομπανία, μη βιαστείτε να τη σπάσετε στο ξύλο χαρακτηρίζοντάς τη ως ξεμυαλισμένη που πήγε και αγάπησε το χασικλή νεαρό μπουζουξή. Αντίθετα, πρέπει να την επαινέσετε, ρωτώντας την παράλληλα αν είχε ολοκληρωμένες σχέσεις με τον εν λόγω νεαρό κι αν όχι, γιατί το καθυστερεί τόσο πολύ!!

6. Κοράκι

Υποκοριστικό του «κόρι» και ουδεμία σχέση έχον με το συμπαθές μελανόπτερο πτηνό. Θέλει πολλή φαντασία για να σκεφτεί κανείς ότι η λέξη υπονοεί το... τέταρτο του δολλαρίου (quarter), το οποίο είναι μάλλον το μικρότερο άξιο λόγου ποσόν που μπορεί κάποιος να μεταχειριστεί στις καθημερινές του συναλλαγές.

Παράδειγμα: «Δως μου ένα κοράκι να κάνω ένα φόν-κολ».


7. Κουμπιούρα

Δε θα σας αδικήσουμε για τους συνειρμούς σας με επανάσταση του ’21, κουμπούρια, γιαταγάνια και Ομέρ Βρυώνη. Όμως η ζωή προχωρά και στις μέρες μας στις κοινότητες των ελληνοαμερικάνων η λέξη σημαίνει... κομπιούτερ! Έτσι, δεν είναι διόλου απίθανο ν’ ακούσετε κάποιο γονιό να καυχιέται για το βλαστάρι του:

- «Με την κουμπιούρα που αγόρασα του Τζόνι, έγινε πρώτος μαθητής!»


8. Λόγιας

Αν σκεφτήκατε ότι είναι ο πολυλογάς ή αυτός που είναι όλο ψεύτικες υποσχέσεις, δε βρίσκεστε και πολύ μακριά από την ερμηνεία του όρου. «Λόγιας» λοιπόν είναι ο δικηγόρος (lawyer), ο οποίος με λίγη καλή θέληση και ακόμα περισσότερο παραδάκι μπορεί να σε βγάλει αθώα περιστερά, δεν πα’ να ’χεις καθαρίσει τον ίδιο τον Πρόεδρο και όλο του το συγγενολόι..!

9. Μεϊντάνος

Αν ακούσετε να μιλούν με θαυμασμό για τα εστιατόρια του παραπάνω κυρίου, μη βιαστείτε να φουσκώσετε από εθνική υπερηφάνεια για το ελληνόπουλο που πάμφτωχο μπόρεσε να προκόψει και να... αυτοδημιουργηθεί στη μαύρη ξενητειά.

Κατά πάσα πιθανότητα αναφέρονται –αποδίδοντας ό,τι έπιασε το αυτί τους– στην πασίγνωστη αλυσίδα McDonald’s, της οποίας ο ιδρυτής μάλλον εκ Σκωτίας και ουχί εξ ορεινής Αρκαδίας έλκει την εθνική καταγωγή!

10. Μιμπόλι

Ουδεμία σχέση με σπορ όπως το μπέηζμπολ, ούτε καν με κάποιο καλλωπιστικό φυτό. Πρόκειται απλώς για τον κεφτέ (meatball), ιδιαίτερα δημοφιλή στο Νέο, όσο και τον Παλαιό Κόσμο!

11. Μισίνι

Οποιουδήποτε είδους μηχάνημα (machine), από κομπιουτεράκι τσέπης έως θεριζοαλωνιστική μηχανή. Χαρακτηριστικός ο εξής διάλογος:

- Ωραία τα μιμπόλια σου Ευτέρπη μου!
- Ναι, γιατί πήρα μισίνι του κιμά Φανούρη μου!!


12. Μπάμης

Τι;;; Ο γεωργός που ειδικεύεται στην καλλιέργεια μπάμιας; Ο συμπαθής μανάβης της γειτονιάς; Με τίποτα! Ο όρος «μπάμης» υπονοεί τον αλήτη (bum), κάτι για το οποίο δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν οι προαναφερόμενοι βιοπαλαιστές.

Συνώνυμο: «Κρούκης».


13. Μπελοζέρι

Μπορεί ν’ ακούγεται σα μπιζέλι, όμως για πολλοστή φορά η λέξη είναι παραπλανητική ως προς την πραγματική της σημασία: «Μπελοζέρι», προερχόμενο από το “below zero”, είναι η πολύ χαμηλή, κάτω του μηδενός θερμοκρασία! Αθάνατη δε ανά τους αιώνες θα μείνει η κλασική φράση «Τα μπελοζέρια εφρηζάρανε τα λέκια και δε μουβάρουνε τα σήπια», την οποία όποιος κατανοήσει αμέσως κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Τζίφος, ε; Ιδού λοιπόν η μετάφραση: «Οι χαμηλές θερμοκρασίες πάγωσαν τις λίμνες και δεν κινούνται τα πλοία»!!! Είπατε τίποτα;;

14. Μπίλι

Ο Βασίλης στ’ αγγλικά; Μπορεί, αλλά κατά πάσα πιθανότητα όταν ακούτε να μιλάνε με ύφος δυστυχίας για ένα μπίλι, μάλλον δε θα εννοούν συγγενή ή φίλο τους που κακόπεσε αλλά κάποιο λογαριασμό (bill) που έβγαλε τον οικογενειακό προϋπολογισμό εκτός σχεδίου:

- «Πήραμε ένα μπίλι χίλια ντάλαρς και μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!»


15. Ντέρης
Αναφορά βέβαια στον λατρευτό πατέρα κάποιου ή κάποιας, προερχόμενη φυσικά από τη λέξη “daddy”.
Παράδειγμα: «Ωραία κοπέλα η Πηνελόπη, αλλά ο ντέρης της είναι καξάκας!».


16. Οπερέτα

…Σιγά τώρα μην έπιανε καημός τους μετανάστες μας για το λυρικό θέατρο και τον Γιόχαν Στράους! Αν ακούσετε κάπου τη λέξη, το πιθανότερο είναι να επακολουθήσει συζήτηση για τον μακρύ χρόνο που η υπάλληλος τηλεφωνικής εταιρείας (operator) ανάγκασε κάποιον να περιμένει στη γραμμή, μέχρι να μπορέσει να μιλήσει με την πατρίδα…

17. Ρουμάτος

Δεν πρόκειται φυσικά για τον μόνιμα μεθυσμένο με... ρούμι! Ο όρος αναφέρεται στον συγκάτοικο (roommate) –συμφοιτητή ή μη–, που μπορεί να μπεκρουλιάζει που και που, αυτό όμως δεν τον κάνει σε καμιά περίπτωση... μπάμη! (βλ. σχετικό λήμμα του λεξικού).

18. Στέκι

Πώς λέμε «στέκι των γλεντζέδων» ή «κακόφημο στέκι»; Καμία σχέση και πάλι! Η συγκεκριμένη λέξη σημαίνει «μπριζόλα» (steak) και μόνο όταν δείτε το μέγεθος που τη σερβίρουν τα εστιατόρια στις Η.Π.Α. θα καταλάβετε γιατί είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό υπέρβαρων ανθρώπων στον κόσμο..!

19. Φένα

Θυμίζει γυναικείο χαϊδευτικό, έτσι δεν είναι; Για μια ακόμα φορά όμως πέσατε έξω... «Φένα» (εκ του “fan”) είναι απλά... ο ανεμιστήρας! Χαρακτηριστικά, μπορείτε ν’ ακούσετε το εξής:

- «Κλείσε πια τη φένα, μας μπελοζέριασες!»


20. Χορέβα

Θα μπορούσε και να είναι διάσημη Ρωσίδα μπαλαρίνα των Μπολσόι, αλλά η αλήθεια για την ετυμολογία της λέξης βρίσκεται μάλλον πολύ μακριά: αποτελεί για ακόμα μια φορά ηχητική απόδοση του “whatever” (οτιδήποτε, όπως και νά ’χει), έκφραση που δείχνει ευγένεια όταν είστε καλεσμένος σε κάποιο σπίτι και σας ρωτούν τι να σας προσφέρουν:

- «Χορέβα, πάντως όχι μιμπόλια!».


21. Ρουφιάνος

Και εδώ πλέον μιλάμε για την κορυφαία καταχώριση του λεξικού Greeklish! Αναλογιστείτε πότε και για ποιον χρησιμοποιήσατε τελευταία φορά τον όρο: για κάποιο ύπουλο υποκείμενο βέβαια που έβαλε λόγια πίσω απ’ την πλάτη σας, που αποκάλυψε κάποια πράξη σας σ’ αυτούς που δεν έπρεπε ή που έφερε στο φως παρά τη θέλησή σας κάποιο κρυφό σας πάθος ή αμαρτία, έτσι δεν είναι;

Κι αν σας πούμε ότι κάθε αμερικάνικο σπίτι που σέβεται τον εαυτό του ανοίγει πρόθυμα τις πόρτες του σε ρουφιάνο μια φορά το χρόνο, θα πήγαινε κάπου το μυαλό σας;

«Ρουφιάνος» λοιπόν δεν είναι άλλος από τον συμπαθέστατο τεχνικό που συντηρεί ή επισκευάζει τη... σκεπή του σπιτιού (roof), ιδίως εν όψει του χειμώνα!!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

145-210 βαθμοί: Μάλλον μας δουλεύετε! Ή έχετε ζήσει και εργαστεί επί μακρόν στην ξενητειά (πολύ πιάτο βρε παιδιά η Αμερική!), ή έχετε δείκτη ευφυίας πολύ πάνω του κανονικού και μάλλον αδικείτε τον εαυτό σας με την ανάγνωση του παρόντος λεξικού!

75-140 βαθμοί: Είστε αρκετά έξυπνοι και παρατηρητικοί. Άνετα θα μπορούσατε να σταδιοδρομήσετε ως λαντζέρης/λαντζέρα στη Βόρειο Αμερική και μπορεί κάποια μέρα –πού ξέρετε;– με το τίμιο μεροκάματό σας να καταφέρετε ν’ αγοράσετε κάρο Φεράρι!

0-70 βαθμοί: Έχετε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης στους τομείς της γλωσσομάθειας και της γενικότερης νοημοσύνης σας. Όμως μην απελπίζεστε: με λίγη εξάσκηση ή έστω αποστήθιση του παρόντος ταχύρρυθμου προγράμματος, ίσως κατορθώσετε να παραγγείλετε... στέκι στην Αστόρια! Εξάλλου μέχρι και η λαίδη Άντζι έμαθε αγγλικά για τις ανάγκες τής ανά την Αμερική περιοδείας της, εσείς δε θα τα καταφέρετε;;;

VARIOUS - Generation Rock 2xLP (BMG-Sony-Warner, 1994)

   Φίλοι και φίλες επιστρέψαμε από τις Αυγουστιάτικες διακοπές με γεμάτες τις "μπαταρίες" μας και ευχόμαστε να έχετε και σεις ξεκουραστεί αρκετά και φυσικά να έχετε όρεξη για μπόλικη και καλή μουσική.

   Σήμερα είπαμε να ανεβάσουμε μια συλλογή με Νέο Ροκ της δεκαετίας του 90. Προτού μιλήσουμε γι αυτή τη συλλογή, ας βάλουμε κάποιες σκέψεις στο τραπέζι... Ποια είναι η χρησιμότητα των συλλογών αυτών; Εκτός από την επί του παρόντος ενημέρωση για τις μουσικές κυκλοφορίες, καθώς αυτές οι συλλογές-επιλογές συνήθως περιέχουν την αφρόκρεμα των κυκλοφοριών και εκτός από την προφανή 'άρπα-κόλα' και προχειροδουλειά που συνήθως αποσκοπεί σε εμπορική επιτυχία. Αν και ακουγόμαστε κάπως σκληροί, πιστεύουμε πως κάπου εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της αλήθειας...
   Όμως, αφού τα χρόνια περάσουν και αφού τα ακούσματά μας αλλάξουν ίσως, αυτές οι συλλογές είναι αρκετά χρήσιμες στο να μας θυμίζουν ένα ομορφότερο -ίσως- παρελθόν και να νοσταλγούμε με "soundtrack" τη μουσική αυτών των συλλογών. Κάπως έτσι νιώσαμε ακούγοντας την "Generation Rock" συλλογή από το μουσικό δυναμικό τριών πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών. Όμως αυτή η εποχή στην οποία αναφέρεται η σημερινή συλλογή μας, είναι γεμάτη μουσικά διαμάντια... Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς... ονόματα που τότε μεσουρανούσαν στον χώρο της ροκ: Green Day, Red Hot Chilli Peppers, Lemonheads, Whale, Violent Femmes, Oasis, Afghan Whigs, Echobelly και πόσα ακόμα πολλά υποσχόμενα ονόματα των αρχών της δεκαετίας του 1990. Με άλλα λόγια, πρόκειται μια αξιόλογη συλλογή και σίγουρα θα την απολαύσετε.

   Είναι ο δικός μας τρόπος να ευχηθούμε σε όλους σας "καλό φθινόπωρο"! (Ανανέωση link 24/01/2012)

Fischer-Z - Red Skies Over Paradise (Liberty, 1981)

   Φίλες και φίλοι του ΤΡΤ... για ακόμη μια φορά ξεθάβουμε ήχους και φιγούρες του παρελθόντος για να υπενθυμίσουμε αλλά και να μάθουμε στους νεότερους τι ωραίες μουσικές έβγαιναν κάποτε. Είναι γεγονός πως εμείς εδώ ζούμε στο παρελθόν και έχουμε ελάχιστες αναλαμπές προς το παρόν ή το μέλλον. Οπότε τι περιμένει κανείς από νοσταλγούς της δεκαετίας του 80; 'Μόνο καλή μουσική' είναι η απάντηση! Από εκεί πίσω στο παρελθόν, σας φέρνουμε τους Βρετανούς Fischer-Z. Ήταν ένα μουσικό σχήμα δημιούργημα του John Watts (κιθάρα - φωνή) ο οποίος ήταν επίσης υπεύθυνος και για τις περισσότερες συνθέσεις τους, τραγούδια δηλαδή που το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν το πέρασμα της ροκ μουσικής από την "λαμπερή" δεκαετία του 70 στην ελπιδοφόρα μεν, ομιχλώδη δε δεκαετία του 80. Η μουσική των Fischer-Z εν ολίγοις ήταν μείγμα art rock, progressive rock (από τα τέλη των 70s) που μετουσιωνόταν στη new wave/μετα-πανκ των αρχών των 80s. Αρκετά πετυχημένο το μείγμα αυτό, παρήγαγε εκρηκτικά κομμάτια γεμάτα από ένα αινιγματικό θεατρινισμό, υποβοηθούμενο κυρίως από το φοβερό εύρος φωνητικών του Watts, τα οποία άλλοτε θύμιζαν Roger Daltrey (The Who), άλλοτε David Bowie, άλλοτε Brian Ferry (Roxy Music), ακόμη και David Byrne (Talking Heads). Η μουσική τους κυρίως μελωδική με αρκετά πομπώδη-επικά μέρη, πράγμα που κατά κάποιο τρόπο αναδεικνύει την ταυτότητα του γκρουπ. Στα περισσότερα από τα 12 άλμπουμ τους αυτός είναι και ο κανόνας. Σήμερα σας παρουσιάζουμε το τρίτο τους LP με τίτλο "Red Skies Over Paradise" στο οποίο διαφαίνεται καλύτερα ακόμα αυτή η ικανότητα του συγκροτήματος να γράφει "αθάνατους" ροκ ύμνους όπως τα μελωδικά, και ταυτόχρονα κοφτερά, "Berlin"(στα ίχνη της παλιότερης επιτυχίας τους "The Worker"), "Battalions of Strangers" (αντιπολεμικός ύμνος), "Wristcutter's Lullaby" (αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας), "Red Skies Over Paradise" (φόβος της ατομικής βόμβας και πυρηνικών), αλλά και άλλες κομματάρες όπως τα "The Writer" (υπαρξιακό σχόλιο), "Cruise Missiles" (επίσης αντιπολεμικός ύμνος) και "Multinationals Bite" (ειρωνικό σχόλιο κατά του ρατσισμού), όλα με έντονο τον κοινωνικό, πολιτικό, αντιπολεμικό, αριστερό -θα λέγαμε- προσανατολισμό στη θεματολογία. Όπως καταλάβατε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια στην περίπτωσή των Fischer-Z αφού λίγο-πολύ όλα ικανοποιούν τα περισσότερα γούστα.     
   Ίσως κάποιοι να βρουν τον ήχο τους ξεπερασμένο, αλλά δεν περιέχει εφέ ή ψεύτικα τεχνάσματα - είναι αυτό που είναι, και αυτό φτάνει εν τέλει στα αυτιά του ακροατή. Καλή ακρόαση !!!

Μασσέλες - Μασσέλες LP (Polygram, 1986)

    Δύσκολο έως αδύνατο να εντοπιστεί στην ελληνική δισκογραφία από το 1986 (χρονιά κυκλοφορίας του παρόντος) και μετά, κάτι αντίστοιχο και ισάξιο σε μουσικό ή στιχουργικό επίπεδο. Ο Τάσος Βουγιατζής και η παρέα του πέτυχαν σε μια σπάνια συγκυρία έμπνευσης και εκτελεστικής ικανότητας να μας δώσουν έναν απόλυτα καλαίσθητο δίσκο, γεμάτο από δείγματα γνώσης και σωστής αφομοίωσης ποικίλων ακουσμάτων –όσον αφορά το ηχητικό μέρος–, αλλά και ανεπανάληπτου μαύρου χιούμορ, στα όρια μιας εκλεπτυσμένης αστικής διαστροφής, όσον αφορά το στιχουργικό!
   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα: έχουμε κατ’ αρχήν να κάνουμε με μουσικούς με πολλή όρεξη, κατάρτιση και ευρύτητα ακουσμάτων, αφού στις επιρροές του δίσκου γίνονται ιδιαίτερα ευδιάκριτα τα στοιχεία της ροκ, των μπλουζ, της swing-jazz, όσο και της λάτιν μουσικής (guajira, salsa), σε σωστές πάντοτε αναλογίες, με απόλυτη αίσθηση του μέτρου και της προσαρμογής στην ελληνική πραγματικότητα. Το δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό στοιχείο της κυκλοφορίας αυτής είναι βέβαια η μη σοβαροφανής διάθεση των στίχων, γεμάτη από στοιχεία αυτοσαρκασμού, υποχθόνιου χιούμορ, ερωτικών έως σεξουαλικών υπονοουμένων, τα οποία αν θέλει ανακαλύπτει βήμα-βήμα ο ακροατής που δεν θα πέσει στην παγίδα ενός φαινομενικά εύπεπτου ακούσματος, για να προσπεράσει χωρίς δεύτερη σκέψη.
   Πολλά τα… δαιμόνια που θ’ ακούσετε σε τόνους εκμυστήρευσης να πρωταγωνιστούν στις αυτοτελείς ιστορίες των τραγουδιών: κατά συρροή ηδονοβλεψίες, διεστραμμένες κυρίες, έως και δολοφόνοι με ρομαντική διάθεση! Το πώς καταφέρνει ο κερατάς –με την καλή και τιμητική έννοια– Τάσος να τα συνδυάσει όλα, δημιουργώντας ένα χαλαρό ρεπορτάζ εικόνων και ήχων, παραμένει στοιχείο της μαγείας του δίσκου, μαγείας που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να τον βγάλουμε από το προσωπικό μας cd-player εδώ και χρόνια…
   Η εγχώρια και διεθνής συγκυρία της κυκλοφορίας αυτής της ηχογράφησης, ευνοούσε τα πράγματα: στην Ευρώπη ακούγονταν τότε οι Matt Bianco, το Café Bleu των Style Council, ενώ και στην Ελλάδα κάποιοι όπως η Αρλέτα, ο Βαγγέλης Γερμανός των δύο πρώτων δίσκων και ίσως οι πολύ πρώιμοι Κατσιμιχαίοι πρότειναν (αποσπασματικά όμως) στοιχεία παρεμφερή μ’ εκείνα από τις ΜΑΣΣΕΛΕΣ. Αυτό που κάνει τις τελευταίες να υπερτερούν είναι ο συνδυασμός των πολλών προαναφερόμενων πραγμάτων που με εμφανή άνεση και δεξιοτεχνία κατάφεραν, έστω και στη βραχύβια ύπαρξή τους. Και λέμε βραχύβια, γιατί μόλις που πρόλαβαν να κάνουν μερικά περάσματα από την αποκλειστικά κρατική ακόμα τηλεόραση της εποχής, όπως στο ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ του Διονύση Σαββόπουλου (από το οποίο και διασώζεται ένα κλιπάκι στο σταθμό του ηλεκτρικού στη Βικτώρια, όπως ίσως θα έχετε δει σ’ ένα από τα πρώτα posts του blog μας), ή μια παρουσίαση του Τάσου στην εκπομπή της ΕΡΤ2 ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ, γυρισμένη στο Club 22, για το τραγούδι «Το Προτελευταίο Βαλς (Καπετάνιος)» του παρόντος. Τα backing vocals του δίσκου ανήκουν σε δυο υπέροχες κοριτσίστικες φωνές, από τις Μίκη Παυλίδη καιι Κλάρα Άντον, όπως μας πληροφορεί το σχετικό ένθετο. Προσωπική ομολογία: η ερμηνεία του τραγουδιού αυτού ήταν τόσο απίστευτα απλή και όμορφη, που για πολλά χρόνια, προτού ακόμα εντοπίσουμε τον δίσκο, στάθηκε το μοναδικό στοιχείο για την αναζήτησή του!
   Μιλήσαμε πιο πάνω για μια συγκυρία που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Oι χρονικά παράλληλες χοντροκοπιές αυτού που κακώς άρχισε τότε να ονομάζεται «ελληνικό ροκ» (Ζουγανελο-Μπουλο-Γιοκαρινο-Παπακωνσταντινιές του σωρού) και το νεο-σκυλάδικο που μας βρήκε λίγο αργότερα με αφορμή την έλευση της ιδιωτκής TV, δεν άφησαν πολλά περιθώρια σε ό,τι καλόγουστο να ξεχωρίσει: δεν έφερνε βλέπετε ούτε κατανάλωση ουίσκι, ούτε επίδειξη οπισθίων και ινστιτούτων αισθητικής πάνω σε τραπέζια και πίστες…
   Για το δικό μας κριτήριο ωστόσο, αυτό που δημιούργησαν και πρότειναν τότε οι ΜΑΣΣΕΛΕΣ παραμένει αξεπέραστο, αφού ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκο και προπαντός βάζει το μυαλό να δουλέψει και λίγο, προκειμένου να μπει στα απίστευτα σενάρια που αφηγούνται τα τραγούδια αυτής της κυκλοφορίας. Και κάτι τελευταίο: δοκιμάστε κι εσείς να φτιάξετε ένα cd με αυτά και να το ακούτε στο αυτοκίνητο όταν ξεκινάτε για κάποια απόδραση από τις πόλεις σας. Θα διαπιστώσετε γρήγορα το πόσο καλή παρέα θα σας κρατήσουν, κάνοντάς σας συχνά ν’ ακολουθείτε χτυπώντας με το χέρι στο τιμόνι τους ρυθμούς τους, ενώ ίσως θα κρυφοχαμογελάτε ταυτόχρονα με τα πονηρά υπονοούμενα των στίχων. Ποιος ξέρει; Ίσως δίπλα σας περνά εκείνη τη στιγμή ένα άλλο αυτοκίνητο με την ίδια μουσική να βγαίνει απ’ τα ηχεία, απόδειξη για το ότι κάποιοι συνοδοιπόροι σας μοιράζονται το καλό σας γούστο, αλλά και τις ακουστικές εμπειρίες που το blog μας συνιστά!
 

Υ.Γ. Είχαμε πρόσφατα την ευκαιρία να γνωριστούμε ιντερνετικώς με τον Τάσο και να έχουμε μια εξαιρετικά φιλική συζήτηση για τις ΜΑΣΣΕΛΕΣ και την πορεία τους. Με προθυμία μάς έδωσε κάθε πληροφορία που ζητήσαμε και μας έστειλε το ένθετο του δίσκου –του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαμε, αφού το LP που είχαμε στα χέρια μας δεν το περιείχε– το οποίο πάραυτα ενσωματώθηκε στην παρούσα ανάρτηση. Όσοι-ες δεν το είχατε δει σπεύσατε λοιπόν, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για επανάληψη και μελέτη των απίστευτων στίχων και ιστοριών που καλύπτουν όλο το φάσμα ρεαλισμού-σουρρεαλισμού για το οποίο είχαμε μιλήσει πιο πάνω. Άπειρες ευχαριστίες Τάσο για μια ακόμα φορά!

...και η εμφάνιση που τα ξεκίνησε όλα, πρόσφατα ανακαλυφθείσα και ψηφιοποιημένη από τον Τάσο (και την κόρη του!), μετά από σχετική μας παρακίνηση και παράκληση. Συμμετέχει στα φωνητικά η Ράνια Διζικιρίκη.

VARIOUS - Rock FM 96,8 Rodon Live (MBI, 1993)

   Γεια σας φίλοι και φίλες του Prostitution Times... Και σήμερα παρουσιάζουμε κάτι ξεχωριστό, ίσως όχι ιδιαίτερα σπάνιο, αλλά πια δυσεύρετο. Είναι μια κυκλοφορία με την αφορμή των πρώτων τριών χρόνων της λειτουργίας του ραδιοσταθμου Rock FM 96,8. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1992 ο Rock FM για να γιορτάσει τα τρίτα γενέθλιά του οργάνωσε ένα "πάρτυ" στο πάλαι ποτέ club Ρόδον στην οδό Μάρνη (τώρα είναι super market) με την συμμετοχή των Last Drive, That's Why, Trade Mark, Απροσάρμοστων και Magic de Spell. Η ζωντανή αυτή εμφάνιση ηχογραφήθηκε και όλοι οι καλλιτέχνες συμμετέχουν με δύο τραγούδια στην πλέον ιστορικής σημασίας συλλογή αυτή, γιατί σήμερα όπως είπαμε και πιο πάνω, από τη μια το club Ρόδον δεν υπάρχει πλέον, από την άλλη ο Rock FM 96,8 έχει πάψει να είναι ανεξάρτητος ραδιοφωνικός σταθμός και λίγο πολύ έχοντας μπει στη λογική της playlist και γενικότερα της εμπορικής προώθησης της μουσικής, απέχει από το πραγματικά ζωντανό γίγνεσθαι της σημερινής μουσικής σκηνής αναμασώντας τα hits του χτες. Σκοπός της ανάρτησης αυτής δεν είναι να "κράξουμε" τον κάποτε αγαπημένο Rock FM. Η λογική άλλωστε στο σημερινό μουσικό ραδιόφωνο είναι η ίδια, να παίζει μουσική που δεν ενοχλεί και να μην προβάλλει ουσιώδη μουσικά γεγονότα εκτός από τα trendy 'Rockwave', 'Eject', κ.α., αλλά και δεινόσαυρους της rock που εμφανίζονται κάθε τόσο σαν κακός εφιάλτης.

   Στα αυλάκια αυτού του δίσκου-ντοκουμέντο από τις πιο αθώες εποχές της Ελληνικής ροκ σκηνής παίζουν αυτά τα 5 συγκροτήματα, με πιο χαρακτηριστικούς τους Last Drive με την garage/rock 'n' roll διάθεση, τους That's Why και Trade Mark σε πιο hard rock/heavy ύφος, τους Απροσάρμοστους -ως πρώην σχήμα του Π. Σιδηρόπουλου- να έχουν βεβαίως τη θέση τους στην ελληνόφωνη ροκ σκηνή, και τους Magic de Spell - ζωντανή ιστορία της ντόπιας new wave σκηνής από τα γεννοφάσκια της νωρίς το '80- να ακροβατούν ανάμεσα στην πρότερη περίοδο του αγγλικού στίχου και στην ύστερη επιλογή του ελληνικού.

   Ευχόμαστε καλή ακρόαση, γράψτε μας σχόλια για ό,τι θέλετε. Μας ενδιαφέρει η γνώμη σας για να κάνουμε αυτό το blog συνεχώς καλύτερο!
(Ανανέωση link 25/01/2012)

Cocteau Twins - A Collection...

   Τριμελές σχήμα, μέρος του δυναμικού της θρυλικής εταιρείας 4AD και από τα πλέον χαρακτηριστικά της post-punk/new wave σκηνής – αν και με δυσκολία θα μπορούσε κανείς να τους κατατάξει σ’ ένα από τα πιο πάνω είδη. Σήμα κατατεθέν τους οι αιθέριες μελωδίες, οπωσδήποτε η μοναδική φωνή της Liz Fraser, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο κυριολεκτικά έκανε μετάπλαση της αγγλικής γλώσσας σε μια νέα, πρωτόγνωρη μορφή ηχοχρωμάτος και τέχνης.

   Τόσο οι στίχοι όσο και οι τίτλοι των τραγουδιών των Cocteau Twins παρέπεμπαν σε άλλους τόπους και χρόνους, με στοιχεία που συνέδεαν μύθο και πραγματικότητα με έναν εντελώς ποιητικό τρόπο. Η Fraser που ήταν υπεύθυνη για τους στίχους, τους παρουσίαζε στους υπόλοιπους κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, κάνοντάς τους σύμφωνα με ομολογία τους συχνά ν’ αμφιβάλλουν για το περιεχόμενο και τη σημασία τους, όπως άλλωστε και πλήθος από τους ίδιους τους φανατικούς οπαδούς τους, που όσο περνούσαν τα χρόνια γίνονταν όλο και περισσότεροι ανά τον κόσμο.

   Εννέα άλμπουμς και περίπου είκοσι singles και EPs ήταν ο απολογισμός της καριέρας των Cocteau Twins στη διάρκεια της σχεδόν εικοσαετούς πορείας τους από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ως τα τέλη των ’90s, μαζί με αρκετές συνεργασίες όπως με τον συνθέτη Harold Budd, το ευρύ μουσικό σχήμα των This Mortal Coil ή ακόμα και τη συμμετοχή της Fraser στο Mezzanine των Massive Attack.

   Από την παραπάνω επίσημη δισκογραφία έχουμε σταχυολογήσει κάποιες αγαπημένες «στιγμές», που πιστεύουμε πως θα σας δώσουν μια καλή εικόνα για το μοναδικό είδος το οποίο καθόρισαν – και είναι πολύ λίγα τα συγκροτήματα ή οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες που έχουν ως σήμερα καταφέρει κάτι τέτοιο…

   Βυθιστείτε λοιπόν στον μυστηριακό, ονειρικό κόσμο των Cocteau Twins και κρατείστε την αισθητική την οποία προτείνουν ως ιδεώδες ζωής (living ideal) και μέτρο αξιολόγησης για τις κατοπινές μουσικές σας αναζητήσεις!

 

Δεν Υπάρχει και τα Σπάει !

   Τι είχαμε υποσχεθεί στο «μανιφέστο» μας; Να φωτίσουμε και να δείξουμε τα ζώα της μορφωτικής/αισθητικής μας νύχτας; Ουδέν ευκολότερον, που έλεγαν παλιά..!

   Η πιο χτυπητή περίπτωση των καιρών μας αφορά την αναπαραγωγή ξένου τηλεοπτικού κόνσεπτ (που λένε τώρα…), προσαρμοσμένου στην εγχώρια πραγματικότητα. Με αφορμή την «ομαδοποίηση» και την «ανάδειξη» δήθεν ομοειδών (παπάρια μάντολες) επιτυχιών της τάδε και της δείνα δεκαετίας, όλα τα κτήνη της δισκογραφικής μας χυδαιότητας είναι παρόντα: οι αγελάδες –κάποτε τετράπαχες και τώρα ελέω mp3 και κεσατιών στις πωλήσεις δίσκων κάπως πιο ισχνές– που τρέφονται με τα κόπρανα των αυτοαποκαλούμενων μουσικών δημιουργών, οι ύαινες που τα ψοφίμια αποτελούσαν και αποτελούν το πανηγύρι τους, οι κρεατόμυγες που βουίζουν μονότονα και με θράσος πάνω από τα πτώματα και τα όρνια των πολυεθνικών που περιμένουν κάνοντας κύκλους πάνω από τα κοπάδια περιμένοντας κάτι για ν’ αρπάξουν. Α ναι, ξεχάσαμε τους βουβαλοκαναλάρχες που ποντάρουν στην περιέργεια και τη δίψα για ευτελή γκλαμουριά (όπως λέμε «κιτς») μπας και πουληθεί καμιά σερβιέτα παραπάνω (δες παλιότερη ανάρτησή μας για τους τηλεμπαμπούλες), αλλά και τους ποντικομικρούληδες ημι-άνδρες που μισοκλείνοντας τα βλέφαρα μερακλώνουν με χουντοζεϊμπεκιές για το… αγόρι απέναντι! Συγγενής κατηγορία με τους παραπάνω το όμοιων σεξουαλικών προσανατολισμών πουτανότσουρμο από ορνιθογκόμενες, εμφάνισης η-μπότα-έξω-από-το-τζην-γίναμε-αμερικάνες-με-μια-εσάνς-από-Μπουρνάζι, από τις οποίες γίνεται δειγματοληπτική επιλογή κάθε φορά ώστε οι γνώσεις τους περί μουσικής να είναι ευθέως ανάλογες με εκείνες περί νανοτεχνολογίας ή μοριακής γενετικής. (Σημείωση: Η ντεκαπάζ στην Ελλάδα είναι από δεκαετίες εθνικό σπορ, ενώ νεότερες έρευνες θέλουν τα χημικά της να εισχωρούν εντός του κρανίου και να κατατρώγουν βαθμηδόν τη φαιά ουσία, ενισχύοντας συλλήβδην τους όποιους παγκόσμιους μύθους για ξανθές). Ανάλογου βέβαια επιπέδου και τα σχόλια που συνοδεύουν κάθε… καταχώριση στο τοπ, όπως: «καλέ τι ανεβαστικό τραγούδι! Μόλις το ακούς σού ’ρχεται αμέσως ν’ ανέβεις στο τραπέζι και να τα δώσεις όλα στο τσιφτετέλι!!», ή «…θυμάμαι με τις κολλητές μαζευόμαστε στο Ξεκωλάδικο και κόβαμε φλέβα κάθε που ο dj το έπαιζε!».

   Αφήσαμε για το τέλος την ορδή ευτυχισμένων χειροκροτητών να επιδοκιμάζουν κάθε κρυάδα που εν είδει σχολίου ξεστομίζεται για να γεμίζει τα κενά (I.Q; παιδείας; συνείδησης;) της παρουσίασης, και ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!! Με τις υγείες μας βρε! Και από τον πολιτιστικό βούρκο αναβαθμιστήκαμε και κεφάραμε πάλι απόψε!!

...Όσοι λοιπόν εκφράζονται μέσα από οθωμανικά σήριαλ («Ασημένια Πόμολα», «Το Ξεροβόρι του Μπακλαβά» κ.λπ.), και ραδιοσταθμούς τύπου «Ξέρα» ή «Νυχτωδία», εδώ θα βρουν το στοιχείο τους: σαμπουάν, κοντίσιονερ και μαλακτικό μαζί, όλα σε ένα! Τελική κατάληξη βέβαια η σκοτεινιά του υπονόμου, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα…

   Μάγκες και κούκλες του blog, αν οι διαπιστώσεις σας σχετικά με τα παραπάνω συμπίπτουν έστω και λίγο με τις δικές μας, μη μας αφήνετε από κοντά για να μη σας αφήσουμε ούτε εμείς! Έστω και με διαλείμματα, ο αγώνας μας για κάποιες διαφορετικές μουσικές προτάσεις συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, σε πείσμα της σκουπιδοπαλίρροιας και των τσουνάμι ηλιθιότητας που ξεσπούν στο Ελλαδιστάν το ένα μετά το άλλο. Stand by!

The Flowers, Madness, and The Teardrop Explodes, 7-inch British Attack.

Η σημερινή ανάρτηση που κάπως καθυστερημένα καλωσορίζει ημερολογιακά το καλοκαίρι και τον γεμάτο ελπίδα μήνα Μάΐο είναι ξεχωριστή, και μουσικά θα προσπαθήσουμε να μπούμε στο "ηλιόλουστο" κλίμα.

   Αρχής γενομένης με τους The Flowers που μας έρχονται από τη Σκωτία. Είναι ένα new wave σχήμα της μετά-πάνκ εποχής και των αρχών της δεκαετίας του 80. Το "The Ballad of Miss Demeanour" είναι ένα από τα 2 σίνγκλ που κυκλοφόρησαν. Αν και ιδιαίτερα αξιόλογοι, κράτησαν λίγο. Το ομώνυμο κομμάτι 'The Ballad of Miss Demeanour' έχει μείνει στην ιστορία και για το λογοπαίγνιο που το συνοδεύει. Για τους....γνωρίζοντες την Αγγλική, η λέξη Demeanour σημαίνει "συμπεριφορά", ενώ Misdemeanour, σημαίνει παράπτωμα, κακή διαγωγή. Χαρακτηριστικό τους είναι η δυναμική και φρέσκια μουσική που μοιάζει σαν να φτιάχτηκε μόλις χτες, αν και βέβαια ουδεμία σχέση έχει με καινούργια σχήματα που μιμούνται εκείνο τον ήχο.

   Έπειτα έχουμε τους πασίγνωστους Madness (επίσης Βρετανοί) με τον φωτόδισκο "The Sun and the Rain", ο οποίος μουσικά κινείται στο γνώριμο στυλ του pop-ska-punk ήχου που χαρακτήρισε τους Madness από την αρχή. Εδώ έχουν δύο άρτια, αλλά και ταυτόχρονα διασκεδαστικά τραγούδια (ιδιαίτερα το "Fireball XL 5"), ίσως όχι τόσο γνωστά όσο τα "One Step Beyond", "My Girl", κ.α. Όμως σίγουρα θα σας βάλουν στον αισιόδοξο ρυθμό τους.

   Τέλος, οι Teardrop Explodes με το μετρημένο new wave νεο-ψυχεδελικό τους στυλ κλείνουν την τριάδα με τα 7ιντσα. Πρόκειται για το single "Reward" του 1980, ένα δυναμικό και δεμένο κομμάτι στην πρώτη πλευρά, πολύ κοντά στο ύφος του πρώτου τους δίσκου "Kilimanjaro" το οποίο είναι κοινά αποδεκτό ως ένα από τα πιο ωραία άλμπουμ της δεκαετίας του 1980. Στην δεύτερη πλευρά το 7ιντσο αυτό κρύβει ένα διαφορετικό και πιο σκοτεινό κομμάτι, το "Strange House in the Snow", που δείχνει μια άλλη πλευρά της δημιουργικότητας του Julian Cope και της παρέας του, στην οποία φαίνονται πως είχαν τη δυνατότητα να γράφουν και αρκετά αρτιστική και πολύπλοκη μουσική για "δύσκολα" αυτιά.

   Ελπίζουμε να σας αρέσει η επιλογή των τριών 7ιντσων δίσκων. Κάποιοι επιφανειακοί θόρυβοι που θα πέσουν στην αντίληψη σας είναι λόγω παλαιότητας, κοντεύουν δύο δεκαετίες που αυτά τα δισκάκια βρίσκονται στη δισκοθήκη μας...

Booth and the Bad Angel - Same Title (Fontana, 1996)

   Σήμερα έχουμε ένα ξεχωριστό "ανέβασμα", ένα άλμπουμ που άν και κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1996, είναι κατά τη γνώμη μας κλασικό. Οι λόγοι πολλοί, και μερικοί από αυτούς είναι πως πρόκειται για μια ετερόκλητη συνεργασία από αυτές που γίνονται κάθε 20 χρόνια (και βάλε), για ένα άλμπουμ το οποίο περιέχει καταπληκτική μουσική και τα τραγούδια που βγήκαν από αυτό έχουν γίνει αγαπημένα πολλών. Ένας ακόμη λόγος είναι πως οι προσωπικότητες που εμπλέκονται στην δημιουργία του είναι γνωστά άτομα, ο μεν Tim Booth από το ανεξάρτητο ροκ σχήμα James συνάντησε τον Angelo Badalamenti συνθέτη μουσικής ταινιών (κυρίως του David Lynch), στην δε κιθάρα βρίσκεται ο Bernard Butler από τους επίσης γνωστούς και διακεκριμένους Suede. Πρόκειται για το ένα και μοναδικό άλμπουμ αριστούργημα "Booth and the Bad Angel" - συνδυασμό ανεξάρτητης ηλεκτρικής (ροκ) αισθητικής από τη μια και βελούδινης, σκοτεινής αλλά "ασφαλούς" ατμόσφαιρας από την άλλη. Έτσι ανακαλύπτουμε μέσα από τα 11 τραγούδια ένα μουσικό υβρίδιο που ακροβατεί μεταξύ αισθησιακών (συμπεριλαμβανόμενης και της φωνής) - αιθέριων ήχων και κοφτερών κιθαριστικών προκλήσεων που τελικά ισορροπούν τέλεια στα αυτιά ακόμη και απαιτητικών και δύσπιστων ακροατών.

   Μετά από διεργασία σχεδόν δύο ετών (από το 1995 έως το 1996) ενώθηκαν η εκφραστικότατη φωνή του Booth και η μεγαλοφυία του Badalamenti, ώστε να δώσουν τέλεια κομμάτια σαν τα "I Believe", "Dance of the Bad Angels", "Hit Parade", "Heart" και πολλά άλλα που θα ακούσετε κάνοντας ένα κλικ Ε Δ Ω.
   Καλή ακρόαση, είναι μια κυκλοφορία που αξίζει την προσοχή σας ό,τι μουσική και αν ακούτε!

VARIOUS - Hit Parade (Phillips, 1967)

   Θέλετε μια καλή εικόνα των δημοφιλών ακουσμάτων στον τόπο μας σαράντα τόσα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το μακρινό 1967;

   Η παρούσα, εγχώρια συλλογή δίνει την απάντηση, με επιτυχίες τόσο από Ευρώπη όσο και από Η.Π.Α. Εδώ θα συναντήσετε εμπορικά αλλά και κάπως πιο ψαγμένα ακούσματα (Troggs, Blues Magoos κ.ά.), τα οποία –φανταζόμαστε– θα ήταν τρομερά δυσεύρετα για το μουσικά διψασμένο νεανικό ακροατήριο της εποχής στην Ελλάδα. Αν κρίνουμε μάλιστα από τη συνέχεια έκδοσης της σειράς «Hit Parade» στην υπόλοιπη δεκαετία του ’60 και εκείνη του ’70, η υποδοχή που της επιφυλάχθηκε ήταν ιδιαίτερα θερμή. Άξιο μνείας και ενδεικτικό για το μεράκι της όλης δουλειάς είναι το καλαίσθητο εξώφυλλο – δημιουργία Έλληνα καλλιτέχνη, ενώ όλα δείχνουν ότι πρόκειται ίσως για την πρώτη χρονολογικά συλλογή που φτιάχτηκε στα μέρη μας!

   Αφού δείξετε λοιπόν μια κάποια επιείκεια για την όχι και τέλεια ποιότητα ήχου –φανταστείτε τι τράβηξε τόσα χρόνια το συγκεκριμένο LP – αφήστε το να σας ταξιδέψει σε ηχητικά μονοπάτια πέρα από τόπο και χρόνο!

Penetration - Coming up for Air (Virgin, 1979)

   Γνωρίζει κανείς τους Penetration; Έρχονται από την Αγγλία και παίζουν punk rock, ή μάλλον έπαιζαν... το 1978-79. Φιλοξενούμε για σας το δεύτερο και τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Coming up for Air" που κυκλοφόρησε το 1979. Δυνατά τραγούδια, καλοί στίχοι, καλή παραγωγή, αλλά πάνω από όλα, τα εκφραστικά και παθιασμένα φωνητικά της τραγουδίστριας Pauline Murray. Η δεσποινίς Murray είναι μέρος μιας παράδοσης που θέλει τα συγκροτήματα με γυναικεία φωνητικά να κατέχουν κάτι το ιδιαίτερο και το μοναδικό (βλ. παλιότερη ανάρτηση με θέμα τους X-Ray Spex και την τραγουδίστρια Poly Styrene), όμως δεν πρόκειται απλά για παράδοση γιατί όντως τα φωνητικά και η τεχνοτροπία της P. Murray είναι τέτοια που κάνει ελκυστικό ακόμα και ένα μέτριο τραγούδι (αυτό το LP περιέχει 1-2).

   Yπάρχουν και μεγάλες στιγμές όμως που αντισταθμίζουν τη μετριότητα, όπως τα Shout Above the Noise, Killed in the Rush, Come Into the Open (κομματάρα!!), What's Going On, Lifeline, New Recruit, δηλαδή καλοδουλεμένες αν και λιτές συνθέσεις που αναμφίβολα ανεβάζουν στα ύψη το επίπεδο του δίσκου. Επιπλέον τα εκφραστικά και πολλές φορές εύθραυστα φωνητικά της Pauline Murray προσδίδουν μια ανανέωση και ποικιλία στη μουσική των Penetration.

   Αν και το "Coming up for Air" δεν είναι ο κλασικός punk δίσκος που μπορεί κανείς να περιμένει, εντούτοις περιέχει ψήγματα από μουσικές και είδη που δεν είχαν φανεί καλά-καλά ακόμα το 1979. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως ένας από τους δύο κιθαρίστες, ο Fred Purser, αμέσως μετά τους Penetration σχημάτισε τους Tygers of Pang Tang, ένα συγκρότημα από τα πρώτα του New Wave of British Heavy Metal, δηλαδή τους παππούδες της σημερινής σκληρής μουσικής. Γεγονός είναι πως συγκροτήματα σαν τους Penetration άνοιξαν το δρόμο στην μουσική post punk/gothic, αλλά και ολόκληρο το κύμα των γυναικείων συγκροτημάτων της δεκαετίας του 1990.

   Ε Δ Ω θα τους απαντήσετε, και αφού τους ακούσετε περιμένουμε τα σχόλιά σας!!!

The Call - Modern Romans (Mercury, 1983)

   Από τις αρχές της δεκαετίας του 80 και συγκεκριμένα από το 1983 έρχεται ο δίσκος που φέρνουμε σήμερα και πρόκειται για το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ "Modern Romans" των αμερικανών Call, σε βρετανικού στυλ new wave, πιο κοντά στις φόρμες των Alarm, U2, Waterboys κ.ά. Η εκτεταμένη δισκογραφία τους, αρχής γενομένης από το 1981 και τουλάχιστον για μια δεκαπενταετία μετά, δεν τους χάρισε την εμπορική επιτυχία που προφανώς επιθυμούσαν. Ο λόγος γι’ αυτό ίσως είναι πως δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τον κύκλο της "cult" αναγνωρισιμότητας στον οποίο βρισκόντουσαν.

Από το πρώτο άκουσμα του δίσκου διαφαίνεται το βαρύ και σοβαρό στυλ τους, χωρίς όμως να μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως "gothic" ή κάτι βαρύγδουπο παρεμφερές. Οι πολλές ταμπέλες δεν τους ταιριάζουν. Σε μερικά κομμάτια άλλωστε μπορούμε να δούμε μια ελαφριά επιρροή του David Byrne (The Talking Heads) στον τρόπο ερμηνείας. Στα υπόλοιπα κομμάτια τους σίγουρα αναδεικνύεται το προσωπικό τους στυλ, το οποίο είναι άμεσα αναγνωρίσιμο ειδικά στα πρώτα 2-3 άλμπουμς. Ίσως η περιορισμένη εμπορική επιτυχία τους να οφείλεται στο γεγονός πως ενώ είχαν δυναμικές συνθέσεις, τραγούδια που "τα σπάνε", δεν κατάφεραν τελικά να αναδείξουν την καθαρή ταυτότητα τους προς τον κόσμο. Όμως τίποτα από αυτά δεν κάνει τον δεύτερο δίσκο τους "Modern Romans" κατώτερο. Αντίθετα, πρόκειται για ένα δυνατό σύνολο τραγουδιών, τόσο από άποψη γούστου, αλλά και ποιότητας. Είναι κοντολογής, ένας δίσκος γεμάτος με κλασικά ακούσματα και εν δυνάμει επιτυχίες. Αναμφισβήτητα διαμάντια είναι τα "Turn a Blind Eye", "Time of your Life", "Modern Romans", "Violent Times" και "Face to Face".

   Είμαστε σίγουροι πως θα σας αρέσουν οι Call αλλά και ο συγκεκριμένος δίσκος, με τον-πάντα-φρέσκο ήχο και με δυναμικές συνθέσεις που δεν "γλύφουν" για να αρέσουν. Οπωσδήποτε οι Call έβαλαν ένα επιπλέον λιθαράκι σε αυτή τη μουσική.

   Απολαύστε τους !!!

VARIOUS - Rave (Telstar, 1990)

   Ο όρος “Rave music” θυμίζει 24ωρα πάρτυ με μπόλικη και πολύχρωμη νεολαία, πολλές και αμφιβόλου προέλευσης και επιδραστικότητας ουσίες και άλλα τέτοια... ξεπερασμένα για τα χρόνια της κρίσης που διαβαίνουμε. Κι όμως αρχικά η μουσική Rave δεν ήταν κάτι τέτοιο. Αν και σαν μοντέρνος μουσικός όρος υπονοεί τη γεμάτη ενέργεια μουσική, οι απαρχές της αποτυπώνονται στη συλλογή που ανεβάζουμε σήμερα. Χαρακτηριστικά της μουσικής αυτής είναι η ενέργεια που προαναφέραμε, η απόλυτη χρήση των συνθεσάϊζερ, τα samples και ενίοτε έως πολύ συχνά τα επαναλαμβανόμενα "loops", δηλαδή ηχητικές φράσεις που επαναλαμβάνονται και γεμίζουν τα τραγούδια.

   Για να περιγράψουμε τον τρόπο που γεννήθηκε αυτή η μουσική, θα λέγαμε πως ξεπήδησε μέσα από την σκηνή του Μάντσεστερ, τη Hacienda και άλλα clubs. Δεν θύμιζε σε τίποτα τη σκοτεινή μουσική των Joy Division, ή των Section 25, ή το μινιμαλισμό των Durutti Column, αλλά γεννήθηκε μέσα από την σταδιακή μετάλλαξη της new wave μουσικής της δεκαετίας του 80 στην ανατολή της δεκαετίας του 90. (Κομβικό σημείο-γέφυρα για το πέρασμα από το ένα ρεύμα στο άλλο, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την κυκλοφορία του “Blue Monday” των New Order, ήδη από το 1983, ένα από τα εμπορικότερα maxi-singles στην ιστορία της μουσικής). Ήταν σαν έμβρυο που η καρδιά του ακουγόταν αμυδρά ενώ ήταν στην κοιλιά της μητέρας του, αλλά σιγά-σιγά, όσο έφθανε η ώρα της γέννησής του, αυτή η καρδιά άρχιζε ν’ ακούγεται όλο και πιο δυνατά και με ρυθμό, περίπου όπως η house ντράμς στα τραγούδια των Soup Dragons, KLF, Jesus Jones, Primal Scream, Shamen, Stone Roses αλλά και άλλων συγκροτημάτων που περιλαμβάνονται στη συλλογή. Είναι ένα αμάλγαμα από ηλεκτρονική ψυχεδέλεια, ambient, funk και κάποια χαρακτηριστικά της μαύρης μουσικής. Ο σκοπός αυτής της μουσικής; φυσικά η διασκέδαση και ο χορός. Βέβαια στη συνέχεια αναμείχθηκε με Acid House, Breakbeat, Techno φόρμες και "έσπασε" σε χιλιάδες άλλα κομμάτια. Ίσως κάπου εκεί να γεννήθηκε το trip-hop το οποίο είναι και αυτό ένας συνδυασμός από πολλές φόρμες. Τελικά, η μουσική Rave έχασε την αρχική σημασία της πρωτοπορίας και του νεωτερισμού...και κατέληξε να λέγεται Rave ό,τιδήποτε ακουγόταν σε Rave πάρτυ και κάπως έτσι έμεινε να το γνωρίζουμε και σήμερα.

   Είναι λοιπόν αρκετά κατατοπιστική η συλλογή αυτή, η οποία αν και όχι απολύτως ολοκληρωμένη οριοθετεί ωστόσο σημαντικές στιγμές της δημιουργίας του όλου ρεύματος. Απαραίτητη για τους νοσταλγούς της δεκαετίας του ’90 και για όσους λικνιζόντουσαν σ’ εκείνους τους ρυθμούς..!

   Αναζητήστε την Ε Δ Ω.

The MGC - Foxy Lady / I Don't Want to Discuss it 7'' (Panvox, 1968-69)

   “Modern Greek Combo” (πλήρης ονομασία του συγκροτήματος) ήταν το όνομα το οποίο πρότεινε ο ίδιος ο… Ντίνος Ηλιόπουλος(!) όταν τους άκουσε να παίζουν σε κλαμπ στην Πλάκα προς τα μέσα της δεκαετίας του ’60. Ανάμεσα στα μέλη του σχήματος συγκαταλέγονταν ο κημπορντίστας-πασπαρτού της ελληνικής ροκ σκηνής Δημήτρης Πολύτιμος και βέβαια ο πατριάρχης του ελληνικού ροκ Δημήτρης Πουλικάκος, ο οποίος υπήρξε μπασίστας τους για το διάστημα 1967-1969.

Διασκευές και τα δύο τραγούδια του single, με το shake “I Don’t Want To Discuss It” στο flip-side και το ορόσημο στην ιστορία του ροκ “Foxy Lady” (του Jimi Hendrix, από το άλμπουμ “Are you Experienced?”) στην πρώτη πλευρά. Ο εγχώριος τύπος κατά την εποχή κυκλοφορίας του εν λόγω τραγουδιού το χαιρέτιζε ως το πρώτο στην ελληνική δισκογραφία που συνοδευόταν από ειδικά ηχητικά εφέ, ενώ τα… απόκοσμα γυναικεία φωνητικά που ακούγονται προς το τέλος του ανήκουν στην –πιθανότατα Αμερικανίδα– γυναίκα του Τάσου Φαληρέα (συνεργάτη του Πουλίκα στο αξεπέραστο «Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος»), πληροφορία που είχαμε από τον ίδιο τον Πουλικάκο σε συζήτηση μαζί του το 1993.

   Πιθανή χρονολογία κυκλοφορίας του παρόντος είναι τα τέλη 1968-αρχές 1969 και δεν χρειάζεται βέβαια να τονίσουμε ιδιαίτερα την σπανιότητα και την εν γένει αξία του ως άκουσμα, σαράντα και πλέον χρόνια μετά από τη στιγμή της ηχογράφησής του. Ακούστε το ανεπιφύλακτα!

   Κάπου Ε Δ Ω τριγυρνά. 

 

Nonex - Nonex (Shadow Records, 1999)

   Σήμερα, σας παρουσιάζουμε κάτι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα ακούσματα. Πρόκειται για κάτι πολύ ξεχωριστό, ένα κατά βάση trip-hop συγκρότημα, τους Nonex και το ομώνυμο CD τους που κυκλοφόρησε το 1999.

  Μετά τους "γίγαντες" της βρεττανικής σκηνής trip-hop (Massive Attack, Portishead, Tricky, Morcheeba) υπήρξαν αρκετοί ακόμα καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με το ιδίωμα αυτό.

   Οι Nonex –με έδρα το Βερολίνο και μέλη Άγγλους και Γερμανούς μουσικούς– καταπιάνονται με την trip-hop μουσική με έναν τελείως δικό τους τρόπο. Όπως δηλώνουν στο εξώφυλλο του CD παίζουν "Αιθέριο drum ’n’ bass", δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό μουσικό συνοθύλευμα βασισμένο πάνω σε breaking beats, με την βοήθεια προηχογραφημένων ήχων (samplers) σε κατά βάση instrumental τραγούδια με απολαυστικά -κυρίως γυναικεία- φωνητικά. Προσφέρουν έτσι μοναδικά ταξίδια πάνω από ambient τοπία, αποτελώντας ιδανική υπόκρουση για ψυχικές αναζητήσεις μέσα στην καρδιά του χειμώνα…

   Στο παρόν CD υπάρχει και μία ευχάριστη έκπληξη, η διασκευή στο πασίγνωστο "Smells Like Teen Spirit" των Nirvana, το οποίο οι Nonex έχουν με επιτυχία φέρει στα μέτρα τους. Είναι αμέτρητοι οι τρόποι που μπορεί κανείς να διασκευάσει ένα γνωστό τραγούδι. Αυτοί οι τύποι εδώ το έχουν αλλάξει τελείως, καθώς η τραγουδίστρια σιγοψιθυρίζει κάποιους από τους στίχους, ενώ κάποιους άλλους τους αποδίδει με μελωδικότατο τρόπο - πραγματικά αλλαγμένο το τραγούδι... από rock ύμνος γίνεται ένα αριστούργημα της trip-hop!

   Η προσωπική μας γνωριμία στο παρελθόν με μέλη του συγκροτήματος πιθανόν να λειτουργεί μεροληπτικά υπέρ της μουσικής τους, μη χάσετε όμως με τίποτα την ευκαιρία να ακούσετε τους Nonex και να διαπιστώσετε προσωπικά το ότι έχουν δημιουργήσει ένα ατμοσφαιρικά μελαγχολικό άλμπουμ που θα σας ταξιδέψει, θα σας χαλαρώσει και θα σας συναρπάσει.

   Τσιμπήστε το Ε Δ Ω.