«Δολοφονικό funk» ήταν ο χαρακτηρισμός παλιού φίλου μετά από την πρώτη επαφή και το άκουσμα του δίσκου αυτού πριν από λίγα χρόνια.
Κυκλοφορία του 1978, στον απόηχο του πανκ και εν μέσω της μορφοποίησης του πρώτου new wave, το άλμπουμ-πρώτη κυκλοφορία των Japan αντιμετώπισε αισθήματα από αδιάφορα έως εχθρικά στην εποχή του. Τι πρότεινε δηλαδή; πισωγύρισμα σε φόρμες funk και soul τον καιρό της ορμής και της ανατροπής των παλιών, συντηρητικών δεδομένων στη μουσική; Με μια πρώτη ματιά, δικαιολογημένες οι αντιδράσεις της τότε νεολαίας, η οποία βιαζόταν ν’ απαλλαχτεί από τα «μίζερα» 70s και να γνωρίσει νέους ηχητικούς δρόμους ηλεκτρικούς και ηλεκτρονικούς, μιας καινούριας εποχής που ανέτελλε.
Ωστόσο, με την εμπειρία τριών και πλέον δεκαετιών μουσικής ζωής που επακολούθησε μπορούμε να πούμε πως, επειδή ακριβώς ήταν εκτός κλίματος στον καιρό του, ο δίσκος αυτός χαρακτηρίζει όσο λίγοι την ρομαντισμό και ταυτόχρονα την ποικιλομορφία μιας γενιάς όπου το πάθος για γρήγορο κέρδος δεν καπέλωνε τα πάντα – στη ζωή και την τέχνη.
Με φωνή που συχνά μοιάζει ν’ ασφυκτιά, o David Sylvian υπογραμμίζει τις αισθησιακές, σκοτεινές μελωδίες που ξεπηδούν από τ’ αυλάκια του Adolescent Sex, αποτελώντας ρυθμικό προάγγελο των πιο ambient μονοπατιών για τα οποία έγιναν γνωστοί οι Japan στη μετέπειτα πορεία τους. Ήδη, από τη δεύτερη κυκλοφορία τους, το Obscure Alternatives, κάτι τέτοιο άρχισε ν’ αποκρυσταλλώνεται…
Σ’ αυτό το ακατέργαστο διαμάντι όμως, τα σκιρτήματα ενός καιρού παρακμιακού όσο και θελκτικού –μέχρι και το “Don’t Rain On My Parade” της Barbra Streisand δε διστάζουν να διασκευάσουν εδώ, σε πείσμα των όποιων ρευμάτων της εποχής– σηματοδοτούν ένα ύφος προσηλωμένο στο μέτρο, τη λιτότητα αλλά και την αισθητική την οποία προτάσσουν σε πρώτο επίπεδο. Ο συγκερασμός των παραπάνω στοιχείων κάνει το άκουσμα διαχρονικό όσο λίγα. ακούστε για παράδειγμα το Television και αναρωτηθείτε για το πόσες και ποιες αστικές συνθέσεις από τον καιρό του Remain In Light και μετά καταφέρνουν να συμπυκνώσουν με τόση δύναμη και σιγουριά την οργή των πόλεων που παρακμάζουν…
Ανασύροντας λοιπόν από τα βάθη των 70s ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα, το προσφέρουμε σήμερα στην κρίση σας.
