ΚΑΛΗ ΜΑΣ "bigtop" ΧΡΟΝΙΑ...

  

   Μεγάλα πράγματα έρχονται…

   Μεγάλες αλήθειες τριγυρίζουν ανάμεσά μας…

   Απασχολημένοι με τους εαυτούς μας, ίσως να τις αγνοήσουμε. Όμως εκείνες θα επιμείνουν. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας ξυπνήσουν. Θα μας περιλούσουν με τη λάμψη τους, θα μας ερεθίσουν με τα καμώματά τους.

   Κι αν κάποιοι από εμάς –μπορεί κι οι περισσότεροι– συνεχίσουν ν' αδιαφορούν, οι λίγοι κι εκλεκτοί θα το πάρουν χαμπάρι (τι διάολο, μπικίνι και ψηλοτάκουνο είναι αυτό).

   Η προικισμένη δεσποινίς Parducci, δε θα μας τιμήσει για πολύ με την παρουσία της. Το καθήκον της θα το έχει ολοκληρώσει σύντομα. Όσοι την αντιλήφθηκαν, έστω και από το άρωμα γυναίκας που σκορπά, θα παρασυρθούν επιτέλους. Αφήνοντας σοβαρότητες και σκοπούς καταγής, θα βρουν μαζί της το δρόμο για τα παρασκήνια.

   Εκεί όπου η παράσταση είναι έτοιμη πια ν’ αρχίσει!

The Mo - Same Titled LP (Backdoor Records, 1980)

   Οι The Mo μάς έρχονται γεωγραφικά από την Ολλανδία και χρονικά από τις απαρχές της δεκαετίας του ’80. Πρόκειται για pop-new wave σχήμα με πολλαπλές μουσικές επιρροές όπως jazz, funk, progressive rock, κ.ά., καθώς και με μια όρεξη να πειραματιστούν περαιτέρω. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως τα τραγούδια τους χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη ζωντάνια, την οποία και μεταδίδουν άμεσα στον ακροατή.

   Τα γυναικεία φωνητικά δίνουν στη μουσική τους έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, έναν μοναδικό χρωματισμό. Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο έχει την εξής ιδιοτροπία: από την ενορχήστρωσή του λείπει η κιθάρα (!!). Παρ' όλα αυτά οι The Mo τα κατάφεραν μια χαρά, αφού μάλιστα έκαναν εμπορική επιτυχία με τα "Nancy" και "Fred Astaire". Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μουσικής τους είναι το ανάλαφρο ύφος το οποίο υποβοηθάται –όπως προαναφέραμε– και από τα αιθέρια και χαριτωμένα φωνητικά της Heili Helder.

   Για την ιστορία πάντως, οι The Mo δεν κυκλοφόρησαν άλλο άλμπουμ με τα ίδια μέλη - ούτε και με την ίδια δημιουργική δυναμική. Κυκλοφόρησαν όμως άλλα δύο πολύ διαφορετικά και κατώτερα LPs μετά την διάλυση και επανασύνδεση του γκρουπ το 1981. Ελπίζουμε πως θα βρείτε αυτόν το παράξενο δίσκο, το λιγότερο, ενδιαφέροντα.

London Underground - At Home With the London Underground (Music Box, 1983)

    Ο δίσκος "At Home With..." των Βρεττανών new wave dubsters London Underground είναι ένα από τα βινύλια που βρέθηκαν τυχαία στη συλλογή μας αρκετά χρόνια πριν. Τελικά, αποδεικνύεται πως πρόκειται για ένα δυσεύρευτο LP - έστω και αν προέρχεται από την διανομή της Music-Box η οποία κυκλοφόρησε αρκετά ποιοτικά άλμπουμ κατά τη δεκαετία 1980. Αν και αρχικά προσέξαμε το χαρακτηριστικό μαύρο εξώφυλλο και τη δυσδιάκριτη λευκή μορφή που αναδεικνύεται, αργότερα ξεχάσαμε την ύπαρξή του. Εννοείται πως δεν εκτιμήσαμε την δύναμη της μουσικής του και δεν ενδώσαμε στην υπνωτική dub. Όμως με τον καιρό επέρχεται και η σοφία, έτσι δεν είναι;

   Πραγματικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, αλλά και διεθνώς, οι London Underground ανήκουν στα συγκροτήματα για τα οποία είναι κάπως δύσκολο να αλιεύσει κανείς πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με την δραστηριότητά τους. Φαίνεται δε, πως μαζί με τους New Age Steppers ανήκαν στην ραχοκοκαλιά της περίφημης 'On-U Records' η οποία είχε αποκλειστική ειδικότητα σε dub και reggae μουσική. Το άλμπουμ που σήμερα προσφέρουμε είναι το ντεμπούτο τους. Έχουν επιπρόσθετα άλλη μία κυκλοφορία, πάλι το 1983 με τίτλο "Current Affairs Session", περίπου στο ίδιο ύφος.

   Το μουσικό είδος της dub/reggae με το οποίο μεταφέρουν τις ιδέες και τις εμπνεύσεις οι London Underground είναι κάπως δύσκολο και απευθύνεται σε ιδιαίτερο κοινό. Ο δε κοινωνικο-πολιτικός στίχος είναι απαραίτητος και μπορούμε να πούμε πως το μήνυμα της κοινωνικής διαμαρτυρίας γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο με την ατμοσφαιρική reggae. Κάποια από τα κομμάτια που πιστεύουμε πως θα προτιμήσετε από την αρχή -έστω και αν δεν γνωρίζετε το στίχο ή τη γλώσσα- είναι τα "Fall In" και "Great Expectations", με ιδιαίτερα νωχελικό χαρακτήρα και μια επαναλαμβανόμενη μελωδία την οποία δυσκολεύεται κανείς να ξεχάσει. Όχι πως το υπόλοιπο άλμπουμ ξεμένει από δυνατές συνθέσεις, υπάρχουν ήδη αρκετές, άλλωστε πεποίθησή μας είναι πως σε κάθε αξιόλογο δίσκο υπάρχει ένα κομμάτι για τον καθένα. Όμως εδώ αυτό που σε κερδίζει είναι το μπάσο που προσδίδει βάθος και κατά κάποιο τρόπο "επεξεργάζεται" υποσυνείδητα αυτή την έννοια του "underground", χωρίς να παύει ταυτόχρονα να πειραματίζεται και με άλλους παρεμφερείς ήχους.

   Ελπίζουμε να παρασυρθείτε κι εσείς υπογείως του μυαλού σας για ν’ αγαπήσετε αυτό το ιδιαίτερο άλμπουμ.

VARIOUS - Starman, A Tribute to David Bowie (Uncut Magazine, 2003)

   Άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση/συλλογή από το 2003 του αγγλικού περιοδικού Uncut, στο έργο του David Bowie, με έμφαση στις δεκαετίες ’60 και ’70, από ένα πλήθος ετερόκλητων και –κατά κανόνα– ποιοτικών ερμηνευτών.

   Στις 18 διασκευές του παρόντος, θα συναντήσουμε μεταξύ άλλων τους Peter Murphy, Blondie, Edwyn Collins, Christian Death, αλλά και τον Ian McCullough των Echo & The Bunnymen σε ρυθμό… χασάπικο να ερμηνεύει το Prettiest Star που είχε γράψει ο Bowie για την αγγλοκύπρια σύζυγό του, Angela Barnett – η οποία φημολογείται ότι υπήρξε και η πηγή έμπνευσης για το “Angie” των Rolling Stones!

   Οι πολλές και διαφορετικές προελεύσεις και κατευθύνσεις των καλλιτεχνών που συναντάμε εδώ, δίνουν μια καλή ένδειξη για το μέγεθος της επιρροής του David Bowie στην παγκόσμια μουσική σκηνή διαχρονικά, ενώ αν θα έπρεπε να διαλέξουμε την πιο πρωτότυπη από τις περιεχόμενες διασκευές, αυτή θα ήταν σίγουρα του Space Oddity από την παιδική χορωδία των Longley Schools, με την αναπάντεχα εφιαλτική χροιά της… Καλά ακούσματα!

ΣΥΝΑΥΛΙΑΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ METROPOLIS (28-29/11/2012, An Club)

Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος του 2012 σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις ζητώντας την καταβολή των δεδουλευμένων αλλά και των νόμιμων αποζημιώσεών μας, προχωράμε στη διοργάνωση συναυλιακού διήμερου αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των απολυμένων των Metropolis την Τετάρτη 28 και Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στο An Club με τη συμμετοχή μερικών εκ των καλυτέρων εκπροσώπων της ελληνικής αγγλόφωνης underground σκηνής. 

Την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου θα εμφανιστούν οι 

- Rosewood Brothers with special guests Thanos Amorginos (Last Drive) & Stavros X. (Deus X Machina)

- The Ward with special guest Alex K. (Last Drive)
- Surf BBP Spectacular [Babis Bone, S.Pyros.D. (ex members of Rockin’ Bones), Panos Tomaras    (ex member of Earthbound)] 

- Automaton 

Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου θα παίξουν οι 

- Cyanna
- Dustbowl
- Illegal Operation with special guest Alex K  
- Mamma Kin 

Και τις δύο μέρες DJ Sets από τους George (700 Machines) και Gregg Vaios. 

Κουπόνι οικονομικής ενίσχυσης: 5 Ευρώ.

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00.

 

 

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/]

David Sylvian & Robert Fripp - The First Day 2xLP (Virgin, 1993)

   Ίσως από τις πιο σημαντικές συνεργασίες στον ευρύτερο χώρο της ροκ μουσικής είναι αυτή μεταξύ του γιγαντιαίου (όχι όμως και "δεινόσαυρου") κιθαρίστα των King Crimson, Robert Fripp και του ηγέτη των Japan με τη βελούδινη φωνή, David Sylvian. H συνεργασία αυτή ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αρχικός της καρπός ήταν το διπλό LP "The First Day". Όσο παράδοξη και αν μοιάζει η μουσική συνεύρεση αυτών των δύο "τεράτων" της ροκ μουσικής, των προερχόμενων από διαφορετικά μουσικά είδη, άλλο τόσο εντυπωσιακό είναι και το αποτέλεσμα.

   Στην πραγματικότητα, η χαμηλών τόνων προσωπικότητα και το στυλ των φωνητικών του Sylvian ταιριάζει απόλυτα με το ενίοτε σοβαρό και -φαινομενικά- απροσπέλαστα βαρύ ύφος του Fripp. Το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε τέλειο από αισθητικής άποψης και επιπλέον ονειροπόλο, μυστηριώδες και ταξιδιάρικο. Και οι δύο καλλιτέχνες -πρωτοπόροι και βετεράνοι σε αυτό που κάνουν- είναι φανερό πως απόλαυσαν την δημιουργία του "First Day" και ασφαλώς το ίδιο θα ήθελαν να το απολαύσουν και οι ακροατές τους.

   Για να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι όσον αφορά το στυλ του άλμπουμ, ακούγοντάς το παρατηρούμε το μοναδικό funk ύφος των Japan να συγχωνεύεται με την progressive σοβαρότητα των King Crimson, με τα θεωρητικώς διαφορετικά αυτά στυλ να πορεύονται παράλληλα αλλά και να υπερκαλύπτονται στα περισσότερα από τα τραγούδια του δίσκου. Για παράδειγμα, στο "20th Century Dreaming - A Shaman's Song" ακούμε ένα τραγούδι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε κάποιο από τα θρυλικά άλμπουμ των King Crimson, με τη μόνη διαφορά πως τα παραμορφωμένα φωνητικά είναι του Sylvian, όμως αρκετά διαφορετικά από τον Sylvian που ήδη γνωρίζουμε... Ομοίως και στο 17-λεπτο "Darshan - The Road To Graceland" το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκτενής πανδαισία funk και progressive με ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς, θα τολμούσαμε να πούμε πως φτάνουν σχεδόν σε επίπεδα έκστασης, όπου το παίξιμο του Fripp μοιάζει πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Φαίνεται πως και οι δύο μουσικοί προσπάθησαν αλλά και ωρίμασαν αρκετά ώστε να βρεθούν σε απάτητα μουσικά μονοπάτια.

   Ελπίζουμε πως οι οπαδοί των δύο ξεχωριστών καλλιτεχνών που συναντιούνται εδώ δεν θα ξενιστούν από τους νέους δρόμους που η ένωση αυτή δημιούργησε ως άξια συνέχεια στις μεμονωμένες τους πορείες και θ’ απολαύσουν ανεπηρέαστοι το αποτέλεσμα.

Στήριξη στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας των πρώην εργαζομένων στα "Metropolis"

   

   Πιστεύουμε ακράδαντα στο δικαίωμα στην εργασία και στο ότι αυτό διατηρεί τον κοινωνικό ιστό σε συνοχή και τη δημοκρατία σε ζωτική ομαλότητα. Επίσης γνωρίζουμε πως με το να έχει κάποιος δουλειά, εκτός του ότι εξασφαλίζει τα προς το ζειν, βοηθά και στην τόνωση της αυτοεκτίμησης του εργαζόμενου και κατ' επέκταση της οικογένειάς του και φυσικά ολόκληρης της κοινωνίας.
   Πιστεύουμε ακόμα πως αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να καταστρατηγείται, ούτε να μπαίνει το κέρδος και η απληστία μπροστά από τον εργαζόμενο. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, το κέρδος επί πτωμάτων και η καταπάτηση δεκαετιών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι ανήθικα, ακόμα και αν διαπράττονται από «ήπιους» καπιταλιστές, φιλελεύθερους, κτλ.
   Δυστυχώς η συγκυρία της «κρίσης» όπως μας την έχουν προσφέρει δεν δίνει ευκαιρίες και κάνει αυτά τα πιράνχας του οικονομικού φιλελευθερισμού να μοιάζουν και να δρουν ως καρχαρίες σε αφρίζοντα νερά αφού έχουν μυριστεί αίμα. Πόσο μάλλον αν τα πιράνχας ήταν ήδη καρχαρίες από την αρχή, όπως ο γνωστός νεανικο-καναλάρχης Ανδρέας Κουρής (γόνος της γνωστής οικογένειας) ο οποίος αγόρασε τη σειρά των δισκοπωλείων "Metropolis" για να κάνει ένα φοβερό επιχειρηματικό "breakthrough", μια επένδυση ζωής η οποία δεν είναι άλλη από το να κλείσει ένα προς ένα τα καταστήματα σε ολόκληρη την Αττική και μετά από αλλεπάλληλους εκβιασμούς και επιχειρηματικά «τρυκ» να απολύσει όλους τους εργαζόμενους σε αυτά. Τα τελευταία 2 χρόνια οι εργαζόμενοι αγωνίζονται δικαστικά να πάρουν τις αποζημιώσεις τους γιατί ο κ. Κουρής δηλώνει πως δεν έχει τα χρήματα!! Όμως οι (πλέον) πρώην εργαζόμενοι αγωνίζονται και για την αξιοπρέπειά τους.
   Καλό θα ήταν η δικαιοσύνη αλλά και όλοι εμείς βαθιά στη συνείδησή μας να υποστηρίξουμε την κίνηση των εργαζόμενων αυτών - αλλά και κάθε εργαζόμενου/άνεργου στο δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ενάντια στο μένος και στην απληστία οποιουδήποτε αδίστακτου «επιχειρηματία». Το πιστεύουμε και το δηλώνουμε καθαρά: η κρίση δημιουργήθηκε για το συμφέρον των ανθρωποφάγων καρχαριών.
   Δηλώνουμε και εμείς εδώ στο Prostitution Times την αμέριστη συμπαράστασή μας στον αγώνα των νέων ανθρώπων, των απολυμένων της αλυσίδας "Metropolis".

- Σας καλούμε να στηρίξετε την συγκέντρωση διαμαρτυρίας των πρώην εργαζομένων στα "Metropolis", έξω από το κατάστημα στην οδό Πανεπιστημίου 44 το Σάββατο 6 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι.

Μπορείτε να επισκεφθείτε και το blog των εργαζομένων Ε Δ Ω

Thymios Papadopoulos - Link in the Chain (Ria Records, 1986)

   Η jazz fusion, ή fusion είναι ένα μουσικό είδος που εξελίχθηκε από την ανάμειξη (fusion=σύντηξη) της jazz-funk, R&B με την rock έτσι ώστε τα μουσικά κομμάτια που δημιουργούνται να έχουν μια jazz απόχρωση με αυτοσχεδιασμούς κατά κανόνα μεγάλης χρονικής διάρκειας. Χαρακτηριστικοί εκφραστές αυτού του είδους μουσικής -η οποία χρονολογείται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και απευθύνεται κυρίως σε κοινό με υψηλές απαιτήσεις- ήταν μεταξύ άλλων ο πασίγνωστος τρομπετίστας Miles Davis, οι Weather Report, ο Chick Corea με τους Return to Forever, οι Mahavishnu Orchestra, οι Spyrogyra (σε πιο εμπορική κατεύθυνση) κ.ά.
   Η παραπάνω εισαγωγή βοηθάει στο να κατανοήσουμε ένα δίσκο που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μας και αφορά έναν Έλληνα εκπρόσωπο της jazz fusion, τον Θύμιο Παπαδόπουλο, συνθέτη και δημιουργό του δίσκου "Link In The Chain", ο οποίος προσπαθεί και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία να αποδώσει jazz μουσικές φόρμες και κατά κάποιον τρόπο να προσθέσει ένα ακόμα «κρίκο στην αλυσίδα» του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Πρόκειται για έναν τυπικό δίσκο της jazz fusion για όσους ήδη γνωρίζουν, ενώ είναι οπωσδήποτε μια αποκάλυψη γι' αυτούς που έρχονται σε πρώτη επαφή με το είδος. Συνολικά πρόκειται για ένα έργο με άψογες συνθέσεις, ενορχήστρωση και εκτέλεση σε κλίμα progressive ροκ. Μερικά από τα τραγούδια του δίσκου αυτού μάλιστα έχουν και την ενίσχυση των αιθέριων φωνητικών της Δήμητρας Σκουλά, όπως το καταπληκτικό 7-λεπτο "Something Haunts Me", το "The Weakest One" και το "Shorter Cuts". Επίσης, προσέξτε τον αυτοσχεδιασμό στα παιχνιδιάρικα "Belair" και "A Minor Exit" με τα γεμίσματα από το καλοπαιγμένο μπάσο, καθώς και την ολοζώντανη αγωνία του ατμοσφαιρικού "Tightrope" το οποίο μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ ατμόσφαιρας και κλασικισμού.
   Επιπλέον, ο Θύμιος Παπαδόπουλος ως πολυσχιδής καλλιτέχνης έχει συμμετάσχει σε αρκετές κυκλοφορίες ως session μουσικός και ως παραγωγός, μεταξύ των άλλων στο δίσκο "Skyscrape" του jazz πιανίστα Βασίλη Τσαμπρόπουλου, στο δίσκο "Santa Fila" της Σάννυ Μπαλτζή, στους ambient Ωmega Vibes στην κυκλοφορία τους "Renaissance" και σε άλλες γνωστές και άγνωστες κυκλοφορίες.
   Τέλος, θα προσέξετε στις σαρώσεις του οπισθοφύλλου ότι η συγκεκριμένη κόπια έχει αφιέρωση του Θύμιου Παπαδόπουλου σε κάποιο φίλο (ή οπαδό). Ήταν μια ωραία έκπληξη για μας...
   Απολαύστε λοιπόν αυτό το ιδιαίτερο αριστούργημα! Play Loud !!

VARIOUS - Party Party Original Soundtrack (A&M, 1982)

  

   Soundtrack μιας όχι και τόσο γνωστής νεανικής κωμωδίας των αρχών των 80s, με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες συνθέσεις και κυρίως διασκευές από επιτυχημένους καλλιτέχνες της τότε εποχής.

   Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τις πολύ καλές και αρκετά σπάνιες εκτελέσεις των “The man who sold the world” από τον Midge Ure των Ultravox, το “No feelings” των Sex Pistols από τις Bananarama, το “Tutti frutti" από τον Sting και το “No woman no cry” από την Pauline Black των Selecter, το οποίο με ιδιαίτερη ευγένεια φιλοξένησαν από τον παρόντα δίσκο στην εκπομπή τους “Miss Jamaica” οι μερακλήδες συνεργάτες του ΗΧΩ-STAR RADIO πίσω στο 1988. Λίγο μετά θα ερχόταν η ιδιωτική ραδιοφωνία με τα αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε…

   Ακούστε πάντως τον δίσκο, παρά τα γραφόμενα στο «ΠΟΠ & ΡΟΚ» τότε, όντως είναι χαρακτηριστικός του καιρού του!

    Και ένα σχόλιο για το ξανα-αντάμωμά μας.

   Δεν θα δώσουμε τις συνηθισμένες ευχές για καλή επάνοδο, καλό χειμώνα κ.λπ. Πού το είδατε το καλό; Στα νιάτα που πακετάρουν για το εξωτερικό; Στα νοικοκυριά που μετράνε τις μπουκιές, τη βενζίνη και τις δόσεις τους; Στα γεροντάκια που θα κρυώσουν ίσως για τελευταία φορά φέτος και που αγωνιούν για το φάρμακό τους;

   Ευχές υπάρχουν άφθονες μέσα στο θράσος και την αμάθεια των ραδιο-τηλεοπτικών εκφωνητών, των αμερικανοσπούδαχτων υπουργών και παρατρεχάμενων, ίσως και των καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών. Ως εκεί όμως.

   Βρείτε λοιπόν δύναμη μέσα σας. Συμβουλή, ευχή και κατάρα. Ζούμε τα ίδια, γι’ αυτό «δικαιούμαστε δια να ομιλούμε»… Κι αν όλα αποτύχουν, «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα» που αλληλεύχονταν με περίσσεια τόλμη και χιούμορ κάποιοι αγωνιστές, σε καιρούς ανάλογα και περισσότερο σκληρούς.

Αγάπανθος - Επιστροφή...στις Ρίζες (Δ.Σ.Κ., 1984)

   Ένα κάπως αναπάντεχο ακόμα και για τα δικά μας δεδομένα (...) ανέβασμα σήμερα, από ένα συγκρότημα που λίγοι θυμούνται και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν πια. Οι ΑΓΑΠΑΝΘΟΣ μετρούν μόλις δύο κυκλοφορίες σε LP, με το πρώτο να χρονολογείται στο 1976 και το δεύτερο στα μέσα της επόμενης δεκαετίας, το 1984. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ενώ το τελευταίο στέκεται σε πολύ καλά στιχουργικά, συνθετικά και ερμηνευτικά επίπεδα και παρ’ όλο που στον καιρό του έκανε κάποια επιτυχία, σήμερα είναι ιντερνετικώς δυσεύρετο και έχουμε τη χαρά να σας το παρουσιάζουμε πρώτοι σε ολοκληρωμένη μορφή.

   Έχοντας ξεφύγει από τα καθαρά φολκ μονοπάτια (με σαφέστατους επηρεασμούς από Bob Dylan) του ντεμπούτου τους, το «Επιστροφή… Στις Ρίζες» –με το ιδιαίτερα εμπνευσμένο εξώφυλλο– ακολουθεί pop, reggae και συχνά ηλεκτρικά μοτίβα, υπογραμμισμένα από την μοναδική φωνή και προσωπικότητα που η Χαρά Αργυροπούλου πρόσθετε σε όλες της τις ερμηνείες, είτε σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών όπως το «Άκυρο» του Λάκη Παπαδόπουλου, είτε σε προσωπικούς της δίσκους. Δώστε βάση στους ιδιαίτερα έξυπνους και καυστικούς στίχους όλων των τραγουδιών και στο πολύ καλό εκτελεστικό μέρος – ενδεικτικά αναφέρουμε τη συμμετοχή του Γιάννη Γιοκαρίνη και του Γιάννη Δρόλαπα, αμφότερων με περάσματα από τις Μουσικές Ταξιαρχίες!

   Τα έχουμε ξαναπεί: η ελληνόφωνη ποπ και ροκ σκηνή εκείνης της περιόδου ήταν κλάσεις ανώτερη από τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών κυκλοφοριών, γιατί χαρακτηρίζονταν από το μεράκι, το παρεΐστικο και συχνά συνενοχικό κλίμα, κι όχι από την τωρινή ευπείθεια στα playlists των μουσικών… προαγωγών που οδηγεί σε καταστάσεις χυλού και παντελούς ακρισίας. Κρίμα που η μουσική πορεία των ΑΓΑΠΑΝΘΟΣ σταμάτησε μ’ αυτόν εδώ το δίσκο, ωστόσο παραδίνοντάς σας τον σήμερα για ακρόαση ευχόμαστε να δώσουμε αφορμή για σκέψη και γιατί όχι έμπνευση σε κάποιους από σας..!

   Καλό μας καλοκαίρι, επανερχόμαστε από Σεπτέμβρη με πολλά καλούδια!!       

Human Sexual Response - Fig.14 (Passport Records, 1980)

   Ανταποκρινόμενοι στην επιθυμία σας να ακούσετε και το πρώτο άλμπουμ των Human Sexual Response -και αφού το ανακαλύψαμε πρόσφατα- είπαμε να το αναδείξουμε πριν "καθήσει" ο κουρνιαχτός των (θετικών) αντιδράσεων όσον αφορά το "In a Roman Mood". Ο λόγος είναι προφανής. Θέλουμε αφενός να δείξουμε τη φυσική πορεία ενός βραχύβιου συγκροτήματος μέσα από την κυκλοφορία των 2 άλμπουμ του και αφετέρου να δώσουμε και μεις όσο πιο πολλά στοιχεία μπορούμε, αφού τα έχουμε στην διάθεσή μας.
   Πραγματικά, ο ήχος των Human Sexual Response μέσα από το "In a Roman Mood" ήταν ένα ευχάριστο σοκ για εμάς. Δεν είναι τυχαίο πως το κατατάξαμε στα καλύτερα, όμως τα δύο άλμπουμ έχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Το "Fig.14" αν και κυκλοφόρησε μόνο ένα χρόνο πριν το "In a Roman Mood" υπερασπίζεται σθεναρά τον ήχο της δεκαετίας του 1970 με μια -θα λέγαμε- glam/punk επίδειξη αισθητικής. Περισσότερα από τα μισά τραγούδια του δίσκου αυτού ακροβατούν μεταξύ glam/art rock και πρώιμης punk μουσικής. Τα "Guardian Angel", "Dick and Jane", "Jackie Onassis", "Cool Jerk" είναι ζωντανά δείγματα αυτής της τεχνοτροπίας. Μπορεί κανείς να δει την εξέλιξη μέσα από τραγούδια όπως π.χ. τα ρυθμικά "Dolls" και "Unba Unba" και το funky rock & roll "What Does Sex Mean to Me?". Επιπλέον, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, ακριβώς γιατί δείχνει αυτή τη γέφυρα μεταξύ του παλιού και του καινούργιου, αυτής της μετάβασης προς την post-punk, είναι το ντελικάτο "Marone Moan". Στα ίδια χνάρια κινείται και το επικό "Anne Frank Story" το οποίο είναι προπομπός του επόμενου δίσκου. Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι φαίνεται η μαεστρία στον συνδυασμό των glam/art/prog rock στοιχείων με την new wave αισθητική. Προσέξτε επίσης πώς ανεβαίνουν προοδευτικά οι τόνοι στο 6-λεπτο "Anne Frank Story", δίνοντας έν τέλει ένα "δραματικό" κλείσιμο.
   Δεν σας κρύβουμε ότι αισθανόμαστε μια ικανοποίηση συμπληρώνοντας εδώ την ιστορία των άγνωστων Human Sexual Response. Ελπίζουμε πως και το πρώτο τους άλμπουμ θα βρει την ανταπόκριση που του αρμόζει.

VA - Life in the European Theatre (WEA, 1981)

…Μπορεί σήμερα να μην είναι το πρώτο θέμα της επικαιρότητας, όμως στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 80 οι δυο υπερδυνάμεις βρίσκονταν σε συναγωνισμό για το ποια μπορούσε να εξαλείψει κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη με τα πυρηνικά της περισσότερες φορές…

   Το κλίμα αυτό και η ανησυχία της εποχής αντικατοπτρίζονται στην παρούσα συλλογή με πολύ μεγάλα ονόματα και βέβαια τραγούδια-σταθμούς με κεντρικό θέμα την πυρηνική απειλή. Δεν υπάρχει θα λέγαμε ούτε μια αδύνατη στιγμή σ’ αυτόν εδώ το δίσκο, ενώ για να γίνει καλύτερη κατανόηση του σκοπού του θα άξιζε να διαβαστεί το πολύ κατατοπιστικό του οπισθόφυλλο.

   Η απειλή μπορεί να έχει κοπάσει κάπως στις μέρες μας –έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε–, όμως τίποτα δεν αποκλείει την επανεμφάνισή της ανά πάσα στιγμή, τώρα μάλιστα που περιφερειακές, εντελώς απρόβλεπτες δυνάμεις έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι.

   Σε κάθε περίπτωση, απολαύστε τα τραγούδια και κρατήστε τα ως σημείο αναφοράς μιας γενιάς συνειδητοποιημένης, λίγο πριν την ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης και των νόμων της αγοράς… 

Human Sexual Response - In A Roman Mood (Passport Records, 1981)

   Είναι μεγάλη μας χαρά κάθε τόσο να παρουσιάζουμε ένα δίσκο που και εμείς μόλις έχουμε ακούσει -έχοντας πάρει μια γεύση από τον ήχο, ευθύς αμέσως να τον μοιραζόμαστε μέσα στον ενθουσιασμό μας, όπως κάποτε στην εφηβεία μας δεχόμασταν κάθε τι καινούργιο που μας ενθουσίαζε, με τον ίδιο τρόπο.
    Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έναν δίσκο σαν τον "In A Roman Mood" των Human Sexual Response δεν τον προσέχεις με την πρώτη, εκτός εάν κολλήσεις στο εξώφυλλο (αυτή την ωραία φωτογραφία με το άλογο) και αυτό ακριβώς είναι που συνέβη αρχικά. Αυτό το εξώφυλλο μάς ώθησε να το ακούσουμε και στην πρώτη ευκαιρία να το αποκτήσουμε, κάτι που συνέβη εντελώς πρόσφατα. Και ήταν ακριβώς πάνω που λέγαμε ότι από άποψη μουσικής "τέλειωσαν όλα, τα ακούσαμε όλα". Λοιπόν, οι Human Sexual Response μάς έρχονται από την Βοστώνη των Η.Π.Α., από τις αρχές της δεκαετίας του 80 και το ξεκίνημα της αγαπημένης μας εδώ στο Prostitution Times μετά-πάνκ/new wave μουσικής. Η μουσική τους σε αυτό το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ "In A Roman Mood" είναι ένα ωραίο μείγμα πάθους και δημιουργικότητας, οργής και θυμού σε ένα σωρό τραγούδια που, πιστέψτε μας, όλα τους είναι έτοιμα να διεκδικήσουν μια θέση ανάμεσα στα αγαπημένα σας. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Τα "A Question of Temperature", "12345678910",  "Blow Up", "Pound" ανήκουν σε αυτά που κυριολεκτικά σε κολλάνε στον τοίχο, ενώ τα "Andy Fell", "The House of Atreus" και "The Land of Glass Pinecones" απευθύνονται στην πιο ήρεμη πλευρά του εαυτού μας. Εν ολίγοις, το "In A Roman Mood" είναι ένα υπεράνω-πάσης-υποψίας-καταπληκτικό και άκρως απολαυστικό άκουσμα. Αναμένουμε αντιδράσεις σας μέσω σχολίων.

Altered Images - Bite (Epic, 1983)

   Μετά από ένα μικρό διάλειμμα επιστρέφουμε σε γνώριμες "Prostitution Times" αναρτήσεις, αρχίζοντας με τους Σκωτσέζους Altered Images. Πρόκειται για ένα βραχύβιο συγκρότημα της new wave μουσικής με σχετικά λίγες κυκλοφορίες στο ενεργητικό του οι οποίες προοδευτικά πήραν 'pop' κατεύθυνση με στόχο φυσικά την εμπορική επιτυχία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως το εν λόγω σχήμα δεν είχε τη δική του μουσική υπογραφή. Το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο "Happy Birthday" το οποίο έχει ήδη παρουσιαστεί πολλάκις στην διεθνή μπλογκόσφαιρα ήταν ίσως το πιο επιτυχημένο, αφού η δημιουργία του συνοδεύτηκε από την γνωριμία τους με τους θρυλικούς Siouxsie & the Banshees. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Steve Severin να κάνει την παραγωγή στο πρώτο άλμπουμ και οι Altered Images να κάνουν ζωντανές εμφανίσεις μαζί με τους Banshees.

   Εμείς αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ με τον 'επιθετικό' υπέρτιτλο "Bite" και με ένα εξώφυλλο που τραβάει την προσοχή αφού απεικονίζει την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Clare Grogan ως μια αληθινή ντίβα (η οποία αφού ξεμπέρδεψε με τα της μουσικής ασχολήθηκε με την υποκριτική τέχνη, έπειτα με την τηλεόραση, αλλά και με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων). Γνώμη μας είναι πως η αινιγματική φυσιογνωμία της Clare είναι η ταυτότητα του συγκροτήματος. Δηλαδή μια ατίθαση θηλυκιά φύση με τη χάρη της αλλά και με τις αλλαγές στη διάθεσή της - και με ένα μεγάλο ατού: την γλυκιά φωνή της Σειρήνας. Το άλμπουμ "Bite" δεν θεωρείται το καλύτερό τους, όμως είναι αντιπροσωπευτικό του ήχου τους, αλλά και της περιόδου κατά την οποία άκμασαν και στη συνέχεια παράκμασαν οι Altered Images-μαζί με άλλα ηχηρά ονόματα της ίδιας σκηνής. Εύκολα εντοπίζονται εδώ τα στοιχεία του λευκού funk αλλά και της ποιοτικής pop, όπως αυτή επανεμφανίστηκε στα 90s με συγκροτήματα όπως οι St. Etienne (τους οποίους σίγουρα είχαν επηρεάσει οι Altered Images συνθετικά και ιδίως φωνητικά). Δυστυχώς, οι τελευταίοι δεν έδωσαν περαιτέρω περιθώρια για επανένταξη στο ανεξάρτητο new wave στερέωμα απ' όπου ξεκίνησαν και στα πλαίσια του οποίου δημιούργησαν τα πρώτα τους τραγούδια, για τα οποία θα τους θυμόμαστε.

   Όμως, όπως είπαμε πιο πάνω ο δίσκος αυτός είναι χαρακτηριστικός. Κυρίως για την ειλικρίνεια των τραγουδιών αλλά και για την αυθεντικότητα της μουσικής των Altered Images. Πράγματι, πέτυχαν να είναι αυθεντικοί στο βαθμό που μπόρεσαν προτού προλάβουν να γίνουν απόλυτα εμπορικοί. Απολαύστε τον πανέμορφο γλυκόπικρο new wave ύμνο "Don't talk to me about love" αλλά και το "Another lost look" μαζί με αρκετά ακόμη μαγευτικά τραγούδια. Ακούστε και νοσταλγήστε.

VARIOUS - We Do 'Em Our Way (MFP, 1980)

...Την αγάπη μας προς το κλασικό πανκ και όλα τα παρακλάδια του θα έχετε ήδη διαπιστώσει όσοι μας παρακολουθείτε, από παλιότερες αναρτήσεις μας.

   Σήμερα λοιπόν παρουσιάζουμε μια ενδιαφέρουσα συλλογή ηλικίας ήδη 32 (!) ετών, με ένα άκρως εμπνευσμένο μάλιστα εξώφυλλο, στην οποία μεγάλα και μικρά συγκροτήματα της πρωτο-πανκ και new wave περιόδου δίνουν τις δικές τους ερμηνείες για μια σειρά κλασικών rock’n’roll, rock αλλά και soul τραγουδιών από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

   Τα περισσότερα απ’ αυτά τα κομμάτια είναι πασίγνωστα και δε χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. Το ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ο «φόρος τιμής» που αποτίουν αμέσως μετά το καταλάγιασμα της οργής της έκρηξης του πανκ, ονόματα όπως οι Sex Pistols, οι Stranglers κ.ά. σε τραγούδια και καλλιτέχνες που σίγουρα σημάδεψαν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια, ανεξαρτήτως μουσικού είδους και εν γένει φιλοσοφίας για τη ζωή.

   Στη διάθεση και την κρίση σας λοιπόν 12 τέτοιες διαφορετικές απόψεις μαζεμένες σ’ έναν δίσκο και δική σας η απόφαση για το αν θ’ αναζητήσετε στη συνέχεια κάποιες από τις πρωτότυπες εκτελέσεις για σύγκριση!

The Icicle Works - Same Title (Beggar's Banquet, 1984)

   Οι Icicle Works είναι ένα από τα συγκροτήματα της δεκαετίας του 80 που θ' αναρωτιόταν κανείς για ποιο λόγο δεν έφθασαν ψηλά. Το πρώτο τους άλμπουμ που φιλοξενούμε σήμερα εδώ είναι ένα λαμπρό δείγμα post punk δυναμισμού με αρκετά ψήγματα νεο-ψυχεδελικής αισθητικής. Επιπλέον, η άψογη ενορχήστρωση και οι άρτιες συνθέσεις συνολικά συναινούν σε ένα πανέμορφο άλμπουμ κυρίως για τους λάτρεις της κιθαριστικής new wave και της post punk, αλλά και για όσους αγαπούν την καλή μουσική χωρίς ταμπέλες.

   Οι Icicle Works, προερχόμενοι από το Liverpool, μια πόλη που ανέθρεψε και ανέδειξε σημαντικές μπάντες του είδους όπως τους Echo and the Bunnymen και τους The Teardrop Explodes, μπορούμε να πούμε πως δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε αυτό το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ. Το έναυσμα γίνεται με ένα καταιγιστικό κομμάτι με τίτλο "Chop The Tree". Ακούγοντας αυτό φαίνεται πως υπάρχει κάτι καινούργιο σε αυτούς τους Icicle Works... κάτι δυναμικό που διαθέτει παράλληλα την ενεργητικότητα συγκροτημάτων όπως οι Chameleons μαζί με τη μελωδικότητα των U2. Καλή και η συνέχεια με το νεοψυχεδελικό new wave αριστούργημα "Love is a Wonderful Colour" και το "Reaping the Rich Harvest", όπου η φωνή του τραγουδιστή ηλεκτρίζει τον ακροατή σαν συγκρατημένη καταιγίδα και η κιθάρα μαζί με την rhythm section ανεβάζουν προοδευτικά τους τόνους μέχρι το "As the Dragonfly Flies". Ένας αυλός ανοίγει το σχεδόν παγανιστικό "Lovers' Day", του οποίου οι στίχοι αν και προπαγανδίζουν τον άκρατο ρομαντισμό του συγκροτήματος και της εποχής του (1984) και ίσως σήμερα να φαίνονται λίγο αστείοι ή και υπερβολικά επιτηδευμένοι, ανήκουν ωστόσο σε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, ένα ωραιότατο δείγμα progressive rock πρόσμειξης με new wave, ένα σχεδόν επικό αποτέλεσμα που θυμίζει στον ήχο ένα άλλο άγνωστο συγκρότημα, τους The Opposition. Συνέχεια, τα "In the Cauldron of Love", "Out of Season" και "A Factory In the Desert" δεν απογοητεύουν, όπως άλλοτε και το μεγάλο hit "Birds Fly (Whisper to a Scream)". Τέλος, το πανέμορφο αυτό άλμπουμ κλείνει με ένα παλιότερο κομμάτι τους, το "Nirvana" του 1982, άλλο ένα δείγμα ωραίας και δυναμικής μετα-πάνκ τελειότητας.
   Χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της εποχής, οι Icicle Works θα μπορούσαν να είναι πολύ ψηλότερα από την αφάνεια της ίσως πιο παρεξηγημένης αλλά και δημιουργικής δεκαετίας... Απολαύστε τους.

Fad Gadget - The Best Of (Mute, 2001)

   Fad Gadget («μοδάτο αξεσουάρ» σε… ελεύθερη απόδοση) ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο ο καλλιτέχνης Frank Tovey (1956-2002), πρωτοπόρος στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, επέλεξε να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό κατά το ξεκίνημα της καριέρας του.

   Στη δουλειά του μπορούσε κανείς ν’ αναγνωρίσει εκτός από τα προφανή electropop/new wave στοιχεία –ήταν άλλωστε ο πρώτος καλλιτέχνης που υπέγραψε στην ιστορική Mute Records, εταιρεία που έκαναν γνωστή οι Yazoo και βέβαια οι Depeche Mode–, ψήγματα επίσης ενός πρώιμου industrial ήχου, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τους Einsturzende Neubauten κατά τα χρόνια της παραμονής του στη Γερμανία.

   Δώδεκα άλμπουμ (4 ως Fad Gadget και 8 με το πραγματικό του όνομα) είναι ο δισκογραφικός απολογισμός του, μέσα απ’ τον οποίο παρουσιάζουμε σήμερα τη διπλή αυτή συλλογή, κυκλοφορίας 2001. Πέρα από τα προφανή «χιτ» όπως το διαχρονικό Ricky’s Hand το οποίο άνετα θα μπορούσε να είναι σημερινή κυκλοφορία, διαπιστώνει κανείς μια μεγάλη διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση πλήθους ακουστικών πεδίων, από τα πιο minimal έως τα πιο κλασικά που παραπέμπουν ακόμα και σε jazz φόρμες – όπως για παράδειγμα το έξοχο «I Discover Love».

   Ας αποτελέσει λοιπόν αυτό το ανέβασμα ένα έναυσμα για την ανακάλυψη ενός ιδιαίτερου αλλά οπωσδήποτε ποιοτικού μουσικού και περφόρμερ από ένα παρελθόν όχι και τόσο μακρινό όσο δείχνουν οι χρονολογίες!

Και εγένετο...divshare!!!

   Φίλες και φίλοι, μετά τον ομοσπονδιακό θάνατο του megaupload, έπρεπε να βρούμε ένα άλλο uploader που να μας εξυπηρετεί. Αυτός που θεωρούμε από τους καλύτερους free είναι ο divshare. Ξεκινήσαμε από σήμερα να ανεβάζουμε ξανά το υλικό που με κόπο ψηφιοποιήσαμε. Ανεβάζουμε από τα νεότερα και προς τα πίσω ως το καλοκαίρι του 2010...

   Υπομονή λοιπόν φίλες και φίλοι και ελπίζουμε πως ίσως δεν χρειαστεί (τόσο σύντομα) να ξανα-ανεβάσουμε όλο το υλικό - που παρεμπιπτόντως θα είναι ακόμη περισσότερο!

VARIOUS - Η Ανεξάρτητη Rock Σκηνή Live Tape (Δικαίωμα Διάβασης, 1985)

   Φίλες και φίλοι αυτή είναι η πρώτη μας ανάρτηση για το 2012 και ευχόμαστε σε όλους η νέα χρονιά να φέρει υγεία, υπομονή, αλλά και ωριμότητα στις δυσκολίες που ήδη ζούμε αλλά και τις νέες που θα έρθουν. Η αλήθεια είναι πως ζούμε πολύ παράξενους καιρούς. Φίλοι και εχθροί θα κριθούν, αλλά και εμείς οι ίδιοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας. Δύσκολη η εμπιστοσύνη, δύσκολη η φιλία, δύσκολες οι σχέσεις... δύσκολη η επιβίωση!

   Αλλά ας μην μακρηγορούμε με αυτά, θα τα βρούμε μπροστά μας και θα τα αξιολογήσουμε. Ως πρώτη ανάρτηση λοιπόν επιλέξαμε μια κασετοσυλλογή της πάλαι ποτέ 'Δικαίωμα Διάβασης' -σημερινής DiDi Music- με τίτλο "Η Ανεξάρτητη Rock Σκηνή". Η εν λόγω συλλογή απαρτίζεται από ανεξάρτητα Ελληνικά συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980 από ζωντανή εμφάνιση στο κλαμπ "Κύτταρο". Δυστυχώς η συγκεκριμένη αποτελεί και την μοναδική κυκλοφορία πολλών από τα συγκροτήματα που συμμετέχουν και δυστυχώς κυκλοφόρησε μόνο σε κασέτα και όχι σε βινύλιο, πράγμα που την έχει κάνει ακόμη πιο σπάνια και δυσεύρετη. Εμείς δεν έχουμε την συλλογή, αλλά την δανειστήκαμε από το blog "cassettes.wordpress.com" γνωστό ίσως και ως "The MacManus Sessions", ένα πολύ ωραίο blog με έμφαση στις κασετοσυλλογές μαζί με τις οποίες μεγαλώσαμε εμείς οι παλιότεροι. Θέλουμε να ανεβάζουμε πράγματα που τα έχουμε στην κατοχή μας όμως κάνουμε αυτή την "αναπαραγωγή-αναμετάδοση" της συγκεκριμένης κασέτας για δύο λόγους κυρίως: Πρώτον, γιατί πρόκειται για σπάνια κυκλοφορία και το blog του MacManus έχει πάρα πολύ καιρό να ενημερωθεί και ο σύνδεσμος για το κατέβασμα του αρχείου πλέον δεν λειτουργεί. Δεύτερον, η ποιότητα του ήχου της κασέτας ήταν κακή, επιπλέον ολόκληρη η κασέτα ήταν σε ένα αρχείο με αποτέλεσμα να μην ξέρεις τι ακούς από ένα σημείο και μετά. Οπότε εμείς δουλέψαμε ξανά τον ήχο και πιστεύουμε πως βελτιώσαμε κατά πολύ το αποτέλεσμα. Επίσης, υπενθυμίζουμε πως κάποια από τα συγκροτήματα είναι εντελώς άγνωστα, π.χ. οι Femmes Fatales, Migraine και Victims of Psycho Violence και αυτή η συλλογή ήταν η μοναδική τους κυκλοφορία. Περαιτέρω, τα υπόλοιπα συγκροτήματα που εμφανίζονται είναι οι Anti-Troppau Council (συγκρότημα του Γιάννη Ντρενογιάννη), οι Last Drive και Magic de Spell οι οποίοι δεν χρειάζονται συστάσεις, οι X-Mandarina Duck και οι Not 2 Without 3, συγκροτήματα που συμμετείχαν και στην άλλη συλλογή της 'Δικαίωμα Διάβασης' με τίτλο "Outsiders" (την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ στο blog των Urban Aspirines).

   Τέλος, να ευχαριστήσουμε τον MacManus ο οποίος παρείχε το αρχικό υλικό της κασέτας. Πιστεύουμε πως είναι πολύτιμο κειμήλιο της αληθινής ανεξάρτητης ελληνικής ροκ σκηνής. Όσοι πιστοί λοιπόν, προσέλθετε στο download!