Τροφή για Σκέψη και Δράση...

   Πριν 2-3 χρόνια, διάσημη, βραβευμένη διεθνώς αρχιτέκτων, επισκέφτηκε την Ελλάδα. «Τι πιστεύετε ότι φταίει για την οικιστική εικόνα των σημερινών ελληνικών πόλεων;» τη ρώτησε δημοσιογράφος. Η απάντησή της, άμεση: «Η διαφθορά!».

...Το ότι είμαστε λαός του λυπημού, θα το έχετε καταλάβει πια. Κάποτε ικανοί για το καλύτερο, συχνότερα όμως –και με εξευτελιστικό τρόπο μάλιστα– για το χειρότερο! Από την Τουρκοκρατία και μετά, λίγες οι φωτεινές μορφές που προσπάθησαν να δείξουν έναν δρόμο καλύτερο για το μέλλον στις μάζες των δουλοπρεπών ιθαγενών που είχαν απομείνει… Κι όταν αυτές οι μορφές σπάνιζαν πια στην ημεδαπή, τα λαμπρά μυαλά κάποιων ξένων που αγάπησαν αυτό τον τόπο έπαιρναν τη σκυτάλη, σκουντουφλώντας όμως κι αυτά στα στουρνάρια της κακοτράχαλης ελληνικής πραγματικότητας. Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις στάθηκε η μορφή του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, στην οποία οφείλουμε συγκλονιστικά δείγματα καλαισθησίας ανά την Ελλάδα – περισσότερα για τη ζωή και το έργο του όποιος έχει τη διάθεση να ψάξει, θα βρει…

   Μεταφερόμαστε λίγα χρόνια πριν από το σήμερα. Ένας ηλικιωμένος ταξιτζής που φαινόταν ότι κόλλαγε πια τα τελευταία ένσημα πριν τη σύνταξη, περνώντας μπροστά από ιδιωτικό μεγαθήριο-νοσοκομείο του Nέου Φαλήρου, έδειξε για λίγο προς αυτό και είπε: «Ξέρεις τι ήταν εδώ κάποτε; Το ΑΚΤΑΙΟΝ..!».

   Μα τι ήταν τούτο το παράξενο, αιθέριο όνομα που ζούσε πια μόνο ως ανάμνηση; Ξεκινήσαμε την αναζήτηση…

   Και ακόμα:

   Δημιούργημα του προλεχθέντος Τσίλλερ λοιπόν και εμπνευσμένο αρχιτεκτονικά από την Όπερα της Βιέννης, το ΑΚΤΑΙΟΝ χτίστηκε στην παραλία του Νέου Φαλήρου την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και λειτούργησε για αρκετά χρόνια ως τετραώροφο πολυτελές ξενοδοχείο, σημείο αναφοράς για την κοσμική ζωή της «Κηφισιάς του νότου», όπως ήταν τότε γνωστό το Νέο Φάληρο, εξαιτίας του πλήθους των αρχοντικών, νεοκλασσικών κτισμάτων του. Τα χρόνια πέρασαν. Με τους «Συμμαχικούς» -και όπως αποδείχτηκε, τραγικά περιττούς- βομβαρδισμούς του Πειραιά το 1944, το ΑΚΤΑΙΟΝ υπέστη ζημιές (όχι όμως ανεπανόρθωτες) και αυτό σε συνδυασμό με την εν γένει παρακμή της μεγαλοαστικής τάξης του λεκανοπεδίου, το έκανε βαθμιαία σκιά του εαυτού του. Ήδη από την δεκαετία του '50 ξεκίνησε η πλήρης -και ύποπτη- αδιαφορία για την τύχη του και το 1/3 του (αριστερό τμήμα) άρχισε μεθοδικά να ροκανίζεται και να... πολυκατοικιοποιείται.

   Και ήρθε η χούντα. Ο αγράμματος –πλην όμως θρασύς και παντοδύναμος– δήμαρχος Σκυλίτσης, υπεύθυνος για μια σειρά οικιστικών εγκλημάτων (ισοπέδωση τμήματος των Μακρών Τειχών της αρχαιότητας, κατεδάφιση του περίφημου δημαρχείου-Ρολογιού/συμβόλου του παλιού Πειραιά, ανέγερση κιτς τερατοκτισμάτων), δεν τόλμησε ωστόσο ν’ αγγίξει το εναπομείιναν κομμάτι του ΑΚΤΑΙΟΝ, το οποίο μάλιστα λειτούργησε για ένα διάστημα ως… παρακμιακή ντισκοτέκ. Στα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του ’90 όμως, ένας άλλος δήμαρχος, το αποχαρακτήρισε από διατηρητέο και μια ωραία πρωία κάποια χρήματα άλλαξαν τσέπες και κάποιες μπουλντόζες έπιασαν δουλειά! Για την τιμή των όπλων μερικοί πολίτες μαζεύτηκαν και φώναξαν για λίγο, αλλά μετά μπουχός και σιωπή. Η σιωπή της απληστίας, του κέρδους, της απάθειας των κοντοπίθαρων καταφερτζήδων εργολάβων κ.λπ. 

   Στη θέση του ξενοδοχείου ΑΚΤΑΙΟΝ βρίσκεται σήμερα το μεγαθήριο ιδιωτικό νοσοκομείο που αναφέραμε στην αρχή, με κάποιες καμπύλες εδώ κι εκεί στην καρκατσούλα πρόσοψή του ν’ αποτελούν το άλλοθι του αρχιτέκτονα γι’ αυτό που βρισκόταν κάποτε στη θέση του, αναδεικνύοντας όμως περίτρανα την αμάθεια και την ανυπαρξία της αισθητικής που αυτός αντέταξε απέναντι στον Τσίλλερ…

   Το ΑΚΤΑΙΟΝ –με την πλαϊνή πρόσοψη επί της μπαζωμένης τώρα ακτής που του έδωσε κάποτε τ’ όνομά του– υπάρχει πια μόνο σε μια φούχτα καρτ-ποστάλ και φωτογραφίες της ένδοξης εποχής του και ίσως στις αναμνήσεις κάποιων παλιών κατοίκων της περιοχής. Οι λαοί, όπως και οι άνθρωποι μεμονωμένα, έχουν τελικά αυτούς που τους αξίζουν. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι ο Πειραιάς κατήντησε ως εμφάνιση και, το κυριότερο, ως νοοτροπία να είναι σήμερα η κοντινότερη επαρχιακή πόλη στην Αθήνα!

   Κι εδώ ακριβώς έρχεται η πρότασή μας:

   Δείξτε μας ΡΕ τι μάγκες διοικούντες είστε!

   Δείξτε μας ΡΕ κι εσείς οι άλλοι τι μάγκες αρχιτέκτονες βγάζουν τα πολυτεχνεία μας, που μπορούν να ξεφύγουν από την πενηντάχρονη πια λογική του βάζω-κουτιά-πάνω-σε-άλλα-κουτιά της ελληνικής οικιστικής (σκατά) ανάπτυξης!

   Δείξτε μας ΡΕ κι εσείς οι μαρκετίστες, απόφοιτοι των χιλιάδων σχολών διοίκησης τις ιδέες και τις προτάσεις σας για το λόγο ύπαρξης και τις δυνητικές λειτουργίες ενός τέτοιου κτίσματος στις μέρες μας!

   Όσοι έχουν δει το «Καλώς ήρθε το δολλάριο», ίσως θυμούνται με τι πόνο και οργή ο εξευτελισμένος από ανάγκη Γιώργος Κωνσταντίνου –όταν ο κλεφτράκος αδελφός Τζαννετάκος αρπάζει μια γωνία από το καρβέλι για το οποίο δε δούλεψε– ξεστομίζει τη φράση «Άσε κάτω το ψωμί ΡΕ», έτσι δεν είναι; Με το ίδιο ύφος κι ένταση φανταστείτε κι εσείς το ΡΕ των παραπάνω φράσεων, για να πάρετε μια ιδέα για τη σιχασιά μας απέναντι στην υποκρισία που διαχρονικά τα προαναφερόμενα συνδικάτα αναπαράγουν.

   Προκλητικά, θα έλεγε κανείς, στο ακριβώς διπλανό οικοδομικό τετράγωνο του αλλοτινού ΑΚΤΑΙΟΝ, ένα άδειο οικόπεδο ανάλογης έκτασης περιμένει τη σειρά του για να «φιλετοποιηθεί» κατά την προσφιλή, αηδή έκφραση των πονηρών νεοελλήνων, αργά ή γρήγορα.

   Σ’ έναν κόσμο που έμαθε να ξεχνά τι θα πει «ωραίο», πώς θα σας φαινόταν αν τους προλάβαινε κάποια μέρα η πρωτοβουλία μας για την επανανέγερση του θρυλικού οικοδομήματος, με κεφάλαια Ευρωπαϊκής Ένωσης, χορηγιών εγχώριων ή ξένων και με όποια πολιτιστική λειτουργικότητα μπορεί να δημιουργήσει η φαντασία; Δεν θα ήταν η πιο υπέροχη απάντηση στην αναίδεια, την απραξία, αλλά ουσιαστικά τη φοβία για δημιουργία των καιρών που ζούμε κι εκείνων που απειλούν να έρθουν;

   Με λόγια λίγα:

  Ξαναφτιάξτε το ΑΚΤΑΙΟΝ, ΡΕ!!

Υ.Γ. 1 Τα σχόλια και η συνεισφορά σας σχετικά με τα παραπάνω, δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτα. Επιβάλλονται.

Υ.Γ. 2 Οι φωτό από το εξωτερικό και το εσωτερικό του ΑΚΤΑΙΟΝ που χρησιμοποιήσαμε είναι διαθέσιμες στον καθένα, μετά από λίγη αναζήτηση στο δίκτυο. Δεν τις εκμεταλλευτήκαμε –βέβαια– εμπορικά, παρά μόνο αισθητικά.

Υ.Γ. 3 …κάτι που δεν μπορούν να ισχυριστούν οι εκδότες πρόσφατου ελληνικού μυθιστορήματος, οι οποίοι χρησιμοποίησαν την πρώτη φωτό για το εξώφυλλο, μη μπαίνοντας στον κόπο ν’ αναφέρουν ούτε την πηγή ούτε την ταυτότητά της.

Blues Cargo - First Delivery (Pegasus, 1993)

   Για τους Blues Cargo, τι να πει κανείς; Έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας της blues μουσικής στην Ελλάδα. Ως σχήμα έχουν δραστηριοποιηθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά από αρκετές μεταλλάξεις και ζυμώσεις και με γνώμονα την κοινή αγάπη τους στα blues έγραψαν τον πρώτο τους δίσκο στην ανεξάρτητη Ελληνική δισκογραφική Pegasus το 1993. Κατ' εξοχήν συναυλιακό συγκρότημα με φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, έχουν δώσει αμέτρητα live στα περίπου 20 χρόνια ζωής τους. Αξίζει φυσικά να τους δεί κανείς σε ζωντανή εμφάνιση γιατί έτσι διαπιστώνει και το πόσο δεμένο συγκρότημα είναι, πόσο έχουν προχωρήσει μέσα σε αυτές τις δύο δεκαετίες που ολοκληρώθηκαν και "ψήθηκαν" ως μουσικοί πάνω στις συναυλιακές σκηνές, πάντοτε με κριτή το απαιτητικό Ελληνικό κοινό.

   Όμως η δική μας διαπίστωση είναι πως όσες φορές κι αν τους έχει δει κανείς ζωντανά και έχοντας ακούσει τα κομμάτια του "First Delivery" ξαναπαιγμένα, παραλλαγμένα, εμπλουτισμένα, πιστεύουμε πως οι καλύτερες εκτελέσεις είναι σε αυτή την πρωτόλεια και άρτια δισκογραφική δουλειά. Οι συνθέσεις είναι η μία καλύτερη από την άλλη και ο ήχος πάρα πολύ καλός. Έτσι ο ακροατής καταλαβαίνει πως στην περίπτωση που θα τους δει ζωντανά, αυτό που έχει να περιμένει από τους Blues Cargo θα είναι πάνω από το τέλειο. Γιατί το τέλειο βρίσκεται ήδη στα αυλάκια αυτής της πρώτης κυκλοφορίας. Μάστορες του blues λοιπόν, μιας μουσικής με λίγους αλλά "δυνατούς" οπαδούς στη χώρα μας.

   Δια μέσω του blog μας, ιδού η "Πρώτη Παράδοση" των Blues Cargo, με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές μας σε όσους και όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν τους T.P.T. από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής τους!

   ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ BLUES CARGO
  

Urgh! A Music War the Film (1980), Urgh! A Music War The Album (A&M, 1981)

   Αγαπητοί φίλοι και φίλες του blog, σήμερα σας έχουμε μια σπουδαία ανάρτηση με μπόλικα "καλούδια", για την οποία θα προσπαθήσουμε να δώσουμε όσο πιο πολλές πληροφορίες μπορούμε, χωρίς να γίνουμε κουραστικοί. Ανεβάζουμε λοιπόν μια ιστορική ταινία-σταθμό για τους λάτρεις της punk rock και new wave μουσικής, το ντοκυμαντέρ "Urgh!, A Music War" που βγήκε στις αίθουσες το 1980 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο. Ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο "Woodstock" της γενιάς που διήνυε την εφηβεία της στη δεκαετία του ’80, χωρίς να παραβλέπουμε ότι από το Woodstock ως το Urgh! είναι μεγάλη η απόσταση, ποιοτικά, ποσοτικά, αλλά και μουσικά, με διαφορετικά ηχητικά και πολιτικά διακυβεύματα.

   Η ταινία είναι γεμάτη από καλλιτέχνες οι οποίοι από άποψη στυλ μοιάζουν άνισοι και ανόμοιοι μεταξύ τους, όμως όλοι μαζί δίνουν μια συμπυκνωμένη πληροφορία για τα μουσικά δεδομένα και δρώμενα της εποχής, με άλλα λόγια είναι ένας καθρέφτης όπου κοιτάζοντάς τον, βλέπεις το τότε μουσικό κλίμα και την κουλτούρα γύρω απ' αυτό.

   Η ταινία έχει -ας πούμε- σπονδυλωτή μορφή, γιατί είναι μαγνητοσκοπημένη στα εξής μέρη: Los Angeles, New York (Η.Π.Α.), London, Portsmouth (Μεγ. Βρεττανία), Frejus (Γαλλία) και δεν περιέχει καμία αφήγηση ούτε κάποιο επεξηγητικό κείμενο.

   Συμμετέχουν αρκετά μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής, όπως ενδεικτικά: Magazine, The Go-Go's, The Fleshtones, Joan Jett and the Blackhearts, XTC, Devo, The Cramps, Oingo Boingo, Dead Kennedys, Gary Numan, Klaus Nomi, Wall of Voodoo, Pere Ubu, Steel Pulse, Surf Punks, 999, UB40, Echo & the Bunnymen και οι Police. Ας σημειωθεί πως οι Police συμμετέχουν με δύο τραγούδια τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι με ένα και ένας από τους λόγους γι' αυτό, είναι ότι η ιδέα για το "Urgh!, A Music War" ανήκει στους Ian και Miles Copeland αδελφούς του Stewart Copeland, ντράμερ των Police.

   Στα θετικά της ταινίας είναι πως περιέχει μία από τις τελευταίες εμφανίσεις των XTC, και πως ενώ οι Police κλείνουν με το "Roxanne" ανεβαίνουν επί σκηνής και μερικά από τα συγκροτήματα που έχουμε δει στην ταινία (UB40, Skafish, Jools Holland) και "τζαμάρουν" μαζί τους. Στα αρνητικά της ταινίας είναι το γεγονός πως δεν έγινε επιλογή πιο αντιπροσωπευτικών τραγουδιών από ορισμένα, αν όχι από τα περισσότερα συγκροτήματα. Αν είχε γίνει αυτό, το "Urgh!" θα ήταν ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό ντοκυμαντέρ για τις απαρχές της δεκαετίας του 80.

   Θα βρείτε λοιπόν εδώ μεταξύ άλλων κομμάτια–δυναμίτες όπως εκείνα των Alley Cats (με την τραγουδίστρια να συνδυάζει μοναδικά cool και οργή), των Dead Kennedys και των Cramps, τραγούδια που αποτελούν ένα μουσικό είδος από μόνα τους όπως το Total Eclipse με τον ανεπανάληπτο Klaus Nomi, ή ακόμα και γραφικές παραξενιές όπως τον ζουν-ανάμεσα-μας Skafish με την μνημειωδών διαστάσεων μύτη, να… θυμιατίζει το ακροατήριο!

   Πάνω από όλα όμως, πρόκειται για μια μουσική ταινία που σκοπός της είναι εκτός από την καταγραφή υλικού για τις μετέπειτα γενιές και η διασκέδαση του θεατή -και σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη της επιτυχία.

   Στο ότι η ταινία θεωρείται πλέον «καλτ» συνέβαλλε το γεγονός ότι για πολλά χρόνια υπήρχε μόνο σε μορφή βιντεοκασέτας και Laserdisc (ένα αποτυχημένο format βίντεο), αλλά και το ότι παιζόταν σποραδικά (κυρίως στις Η.Π.Α.) από την καλωδιακή τηλεόραση και μόλις στα τέλη του 2009 κυκλοφόρησε σε DVD.

   Παραγνωρισμένο; Ξεχασμένο; Άγνωστο; Το "Urgh!, A Music War" επιστρέφει σε κοινή θέα, για να προσφέρει μέτρο σύγκρισης με τα σημερινά μουσικά και κοινωνικά δρώμενα και να κάνει όλους ν’ αναλογιστούν τι πάει στραβά και έχει χαθεί το αισθητήριο, η όρεξη για αναζήτηση και εν τέλει η αίσθηση του μέτρου από τα ερεθίσματα που κατακλύζουν μεν, αναισθητοποιούν δε την παγκόσμια νεανική κουλτούρα σήμερα…

   Εκτός από τις μπόλικες φωτογραφίες που περιέχονται στα παρακάτω αρχεία, ένα από τα "καλούδια" που υποσχεθήκαμε στην αρχή της ανάρτησής μας είναι και μια mp3 έκδοση του διπλού βινυλίου, στο οποίο αν και συμμετέχουν λιγότεροι καλλιτέχνες απ’ ότι στην ταινία, δεν παύει να είναι ένα ωραίο απομεινάρι της προσπάθειας αυτής.

   Στα παρακάτω links βρίσκονται όλα, καλή διασκέδαση:

1. Ταινία Urgh!

A Music War The Movie (rapidshare)  

2. Δίσκος (από την Ελληνική έκδοση):

Urgh! A Music War The Album

ΟΔΗΓΙΕΣ "ΧΡΗΣΗΣ" Z-SHARE

   Φίλες και φίλοι, αφού αλλάξαμε από rapidshare σε z-share είπαμε να δώσουμε και ένα σύντομο μάθημα για τον τρόπο που λειτουργεί το z-share όταν κάποιος θέλει να κατεβάσει ένα αρχείο που του δίνεται σε link, εν προκειμένω, σε ένα τυχαίο αρχείο που έχουμε ανεβάσει εμείς. Διαλέξαμε το πρώτο post που είχαμε ενσωματωμένο download, συγκεκριμένα αυτό για την γνωστή μας Illona Staller (Cicciolina).

   Τα βήματα είναι απλά και τα παραθέτουμε σε εικόνες για καλύτερη εμπέδωση:

1.2.3.
   Ελπίζουμε πως βοθήσαμε αρκετά.

VARIOUS - Pebbles Presents - Highs in the Mid Sixties-Volume 19 - Michigan part 3 (Archive International Productions, 1985)

   Τρίτο μέρος του αφιερώματος της σειράς High in the Mid Sixties στη σκηνή του Michigan, με δεκατέσσερα διαμαντάκια της ύστερης γκαράζ/προ-ψυχεδελικής εποχής.

   Εδώ θα συναντήσετε επιρροές τόσο από surf-punk όσο και από folk ρυθμούς, με μερικές πολύ ξεχωριστές στιγμές όπως τη διασκευή στο θρυλικό Gloria του Van Morrison από τους The Oxford 5, ή το υπέροχα «βρώμικο» From the Tomb to the Womb (τι τίτλος!) των The Orange Wedge.

   Αυτά λοιπόν φίλοι για τη συλλογή αυτή και πάμε παρακάτω… ωπ, μια στιγμή!!

   Ποιος είναι ο νεαρός πίσω από τα ντραμς στο εξώφυλλο;; Για ρίξτε μια δεύτερη ματιά… Τι γράφει πάνω στη μπότα; The Iguanas;; Κάτι θυμίζει το όνομα, έτσι; Ναι λοιπόν, πρόκειται για εφηβικό σχήμα του James Osterberg, γνωστού μετέπειτα ως Iggy Pop (το παρατσούκλι "Iggy" προέρχεται ακριβώς από τη συμμετοχή του σ' αυτό το συγκρότημα)!! Επιπλέον, τα φωνητικά στο Again and Again φέρουν την υπογραφή του, δίνοντας ένα πρώτο δείγμα γραφής για τις μετέπειτα αναζητήσεις του στη ζούγκλα του πρωτο-πανκ και των σκοτεινών ήχων που θα εξέπεμπαν λίγο αργότερα οι Stooges, αλλάζοντας για πάντα τα μουσικά πράγματα στις δυο απέναντι όχθες του Ατλαντικού…

   Κρατείστε λοιπόν αυτή την κάψουλα του χρόνου στα ηχεία και τα μυαλά σας, τέσσερις και πάνω δεκαετίες από τη δημιουργία της, ως ένα μικρό προάγγελο των πραγμάτων που σύντομα θα επακολουθούσαν!

   ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ Ε Δ Ω. (Ανανέωση link 29/01/2012)

Υ.Γ. …και μια λεπτομέρεια που εντόπισε το άγρυπνο μάτι των Τ.Ρ.Τ.: στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα μέλη των Iguanas με τη σειρά εμφάνισής τους στο εξώφυλλο. Στα αριστερά λοιπόν του Iggy (δεξιά όπως βλέπουμε τη φωτο) κάθεται ένα… ελληνόπουλο της διασποράς, ο Nick Holokythas (Kolokythas ίσως;), που με την παρουσία του βάζει ανεξίτηλο ελληνικό χρώμα στο μνημείο του garage rock!

ΚΑΤΕΒΑΣΜΑΤΑ ΜΕΣΩ RAPIDSHARE. ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΕΣ-ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, όσον αφορά το θέμα των downloads από το blog μας, μετά από δοκιμές που κάναμε οι ίδιοι συμπεράναμε κάποια πράγματα.

Πρώτον, πως είναι δύσκολο να κατεβάσει κανείς από το rapidshare εαν δεν είναι χρήστης premium εγγραφής, πράγμα που εξωθεί τους ανθρώπους που τους αρέσει η μουσική που επιλέγουμε να ανεβάζουμε στο TPT να αναγκάζονται να γίνουν συνδρομητές στη rapidshare, τη στιγμή που ο σκοπός του blog μας μόνο εμπορικός δεν είναι (φυσικά δεν έχουμε οποιαδήποτε σχέση και με την rapidshare). Επιπλέον, είναι πιο εύκολο για μας να μεταβούμε σε νέο file host, μάλιστα σε κάποιο στο οποίο υπάρχει η δυνατότητα δωρεάν λογαριασμoύ. Σχεδιάζουμε να το κάνουμε πράξη απο δω και πέρα, με την επιφύλαξη πως εάν κάποιο από τα παλιά links καταστεί ανενεργό ή δύσκολο να το κατεβάσει κανείς μέσω του παλιού file host (δηλαδή του rapidshare) θα το ανεβάζουμε στον νέο (δεν έχουμε καταλήξει ακόμα σε ποιό θα κάνουμε εγγραφή). Ακόμη να πούμε πως το πρόβλημα στα downloading από το rapidshare είναι λιγότερο έντονο σε όσους χρησιμοποιούν τον περιηγητή Opera, ενώ είναι δύσκολο (και εκνευριστικό μαζί) να κατεβάσει κανείς κάτι μέσω Mozilla, IE, Chrome.

Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση, είναι ευχαρίστηση μας το γεγονός πως μοιραζόμαστε μαζί σας μουσικές που για οποιουσδήποτε λόγους είναι ξεχασμένες, και τις "ξεθάβουμε" από τα ράφια της δισκοθήκης. Είναι κρίμα να πάει χαμένο ένα τέτοιο μεράκι. Μπορείτε για ο,τιδήποτε θέλετε να επικοινωνείτε μαζί μας και στο mail του blog (theprostitutiontimes@gmail.com), υποσχόμαστε να ανταποκριθούμε όσο καλύτερα γίνεται.

Η επόμενη ανάρτησή μας θα είναι σε νέο και πιο εύχρηστο, φιλικό και δωρεάν file host.

VARIOUS - Best of the Rock Machine Turns You On 2xLP (Castle Communications, 1989)

   Στα τέλη της δεκαετίας του '60 κυκλοφόρησαν δύο συλλογές που επηρέασαν -περισσότερο από άλλες- εκείνη τη γενιά οπαδών της ροκ μουσικής, αλλά και παρουσίασαν καινούργιους καλλιτέχνες στο διψασμένο κοινό, πέρα από τους τότε ήδη γνωστούς π.χ. Bob Dylan, Τhe Byrds, Simon and Garfunkel, κ.α. Αυτές οι δύο συλλογές ήταν οι "The Rock Machine Turns You On" και "Rock Machine I Love You" και πιθανόν να επρόκειτο για δύο από τις πρώτες -αν όχι τις πρώτες- συλλογές ροκ που κυκλοφόρησαν ποτέ! Αυτές τις δύο πολύ σπουδαίες για εκείνη την εποχή συλλογές, σας φέρνουμε στο Prostitution Times στην μορφή της επανακυκλοφορίας τους, σαν διπλό βινύλιο το 1989 από την σειρά "The Collector Series" της δισκογραφικής Castle Records και με τον τίτλο "Best of the Rock Machine Turns You On" σε περιορισμένη κυκλοφορία σε λίγες χώρες ανά τον κόσμο. Αργότερα κυκλοφόρησε και ως cd, αλλά με ελλείψεις από την αρχική λίστα καλλιτεχνών.

   Σαν διπλή συλλογή λοιπόν, είναι "χορταστική" καθώς είναι γεμάτη από ονόματα της εποχής από τα οποία τα περισσότερα μελλοντικά είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό, έκαναν μεγάλη επιτυχία, αλλά και έθεσαν τις βάσεις για την μουσική ροκ όπως την γνωρίσαμε αργότερα στις δεκαετίες 70 και 80.

   Ας απαριθμήσουμε μερικά από αυτά τα ονόματα: Moby Grape, Spirit, The United States Of America, Leonard Cohen, Blood Sweat & Tears, The Electric Flag, Al Kooper & Mike Bloomfield, Grace Slick & The Great Society (αργότερα Jefferson Airplane), Big Brother & The Holding Company, It's A Beautiful Day. Το όλο εγχείρημα δεν βασιζόταν σε ένα ή δύο τραγούδια που κάποιος από τους συντελεστές έτυχε να είχε φτιάξει και ήταν πετυχημένα, αλλά σε τραγούδια που αντιπροσώπευαν ολόκληρα άλμπουμ εξίσου καλά σε ποιότητα. Αυτό πρακτικά σήμαινε πως αν ήθελε κανείς να μαζέψει τους δίσκους από τους οποίους προερχόταν αυτά τα εξαιρετικά τραγούδια, θα έκανε μια ανεκτίμητη προσθήκη στην δισκοθήκη του με ονόματα που δεν θα απογοήτευαν έστω και αν προερχόντουσαν (τότε) από το περιθώριο της ροκ.

   Φίλες και φίλοι, αν και αυτό είναι ένα απομεινάρι μιας διαφορετικής εποχής με άλλες αξίες και άλλους ήχους, πρόκειται για έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της μουσικής που μας αρέσει. Έστω και σε mp3 πλέον, απολαύστε το!!

(Ανανέωση link 29/01/2012)

Gazuama Sinchartchas - Ανύψωση, Αποτίναξη, Εκφυγή 7'' (Pan-Vox, 1972)

   «Ανύψωση, Αποτίναξη, Εκφυγή» είναι ο τίτλος ενός από τα πιο σπάνια 7άρια από το Ελληνικό συγκρότημα Gazuama Sinchartchas της δεκαετίας του 70. Ευχαριστούμε τον φίλο Andy_The_Pig ο οποίος ψηφιοποίησε αυτό το φολκ-ψυχεδελικό διαμάντι και μας το προσέφερε, τώρα μπορούμε να το ακούσουμε και εμείς, αλλά και οι αναγνώστες του blog. Δυστυχώς είναι λίγα αυτά που βρήκαμε για τους Gazuama στο διαδίκτυο. Ήταν τριμελές σχήμα από την Αθήνα και αυτή είναι η μοναδική τους κυκλοφορία σε δισκάκι 45 στροφών στην δισκογραφική Pan-Vox το 1972.
   Όμως πρόκειται για ένα δισκάκι-αποκάλυψη γιατί παίζουν σκληρό ψυχεδελικό ροκ με αρκετά φολκ στοιχεία τα περισσότερα παρμένα από την Ελληνική μουσική παράδοση, πράγμα που θεωρούμε πως ήταν πρωτοποριακό για την Ελλάδα του '70.

   Για του… ήχου το αληθές, ακούστε το και σεις από Ε Δ Ω !!!

  

Hapshash and the Coloured Coat - Featuring the Human Host and the Heavy Metal Kids (EMI, 1967 - Reissue by Drop Out! Records, 1988)

   Ο σημερινός δίσκος των Hapshash and the Coloured Coat με τον μεγαλειώδη τίτλο-επεξήγηση "Featuring the Human Host and the Heavy Metal Kids", είναι ένα ενδιαφέρον χαοτικό αμάλγαμα οργανωμένων ήχων αλλά και μουσικής που αργότερα έμελλε να επηρεάσει γενιές μουσικών και "νέα" παιδιά της ψυχεδελικής ροκ, όπως την kraut (Γερμανική-Τευτονική) σκηνή με ηχηρά παραδείγματα τους Amon Duul και Can. Πρόκειται για έναν χορταστικό δίσκο, ο οποίος αν και δεν θεωρείται απαραίτητος, συγκεντρώνει γύρω του κάποια γεγονότα τα οποία θα έκαναν οποιονδήποτε επίδοξο οπαδό της ψυχεδελικής ροκ, του hard rock, του progressive rock. κ.ά. να αναρωτηθεί θετικά γι αυτό το -από πολλούς- αμφιλεγόμενο αριστούργημα.

   Το δημιουργικό χάος που θα φτάσει σε λίγο στα ανυποψίαστα αυτιά σας οφείλεται -κυρίως- σε τρεις όχι τυχαίους τύπους. Ο πρώτος, ο Guy Stevens, ήταν μέλος των Procol Harum, και ήταν ο μόνος από τα 3 μέλη που είχε ποτέ του ηχογραφήσει μουσική. Οι άλλοι δύο, Michael English και Nigel Waymouth, ήταν καλλιτέχνες που έφτιαχναν περίτεχνα εισιτήρια και posters συναυλιών, αφίσες και εξώφυλλα δίσκων.

   Δεν ήταν τυχαίοι σχετικά με τα ψυχεδελικά δρώμενα. έχοντας ήδη φιλοτεχνήσει αρκετά εξώφυλλα δίσκων όπως των Cream, Pink Floyd, Soft Machine, Arthur Brown, Art, και φυσικά και στο παρόν άλμπουμ το εξώφυλλο είναι δικό τους (δείτε εδώ δείγματα). Άλλο ένα γεγονός γι αυτόν το δίσκο βρίσκεται στο συγκρότημα που παίζει μαζί με τους Hapshash και οι οποίοι εδώ ονομάζονται Heavy Metal Kids. Σύμφωνα με έρευνα που κάναμε, τα "χέβι μέταλ παιδιά" ήταν μέλη των Art και αργότερα δημιούργησαν τους Spooky Tooth. Αν και εδώ δεν υπάρχει καμία σαφής σχέση με hard rock ή heavy metal μουσική εκτός από τη μετέπειτα πορεία των Spooky Tooth, είναι η πρώτη φορά που αυτός ο όρος ακούγεται - τουλάχιστον ένα χρόνο πριν τον χρησιμοποιήσουν οι Steppenwolf στο κλασικό "Born to be Wild" (στίχος: "heavy metal thunder....").

   Μουσικά, ο δίσκος αυτός βρίσκεται σε καθαρόαιμους ψυχεδελικούς και χίππικους ήχους, ένα δημιουργικό άκουσμα χωρίς μία ξεκάθαρη κατεύθυνση, αλλά πολλές!! Διαφορετικά κομμάτια απαρτίζουν αυτό το άλμπουμ και το καθ' ένα από αυτά λειτουργεί σαν τούνελ από το διήγημα "Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων": το κάθε ένα σε βγάζει αλλού, όμως όλα μοιάζουν να συγκεντρώνονται στο επικό 16λεπτο "Empires of the Sun" γεμάτο από οργασμικά γυναικεία φωνητικά και ένα χαοτικό μουσικό χαλί, σαν πράγματι κάποιος να περπατά και να κινείται μέσα σε μια πηχτή θάλασσα LSD.

   Νομίζουμε πως με τα παραπάνω έχουμε ήδη εξάψει το ενδιαφέρον σας και πως είστε πια έτοιμοι ν’ απολαύσετε αυτό το παράξενο, άκρως πρωτοποριακό μουσικό ταξίδι ΕΔΩ.

  

VARIOUS - Ηλεκτρικά Ρεύματα (M.B.I., 1989)

   Τα "Ηλεκτρικά Ρεύματα" ήταν μια εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό "Πειραιάς, Κανάλι Ένα 90,6 FM", η οποία παρουσίαζε ανεξάρτητα ροκ σχήματα από τον Ελληνικό και παγκόσμιο χώρο. Οικοδεσπότης της εκπομπής ήταν ο Θοδωρής Βαμβακάρης ο οποίος έκανε την επιλογή των τραγουδιών στον δίσκο που θα παρουσιάσουμε. Ήταν βέβαια τα πρώτα βήματα του ελεύθερου ιδιωτικού ραδιοφώνου και υπήρχαν ακόμα αγνές διαθέσεις και χώρος για εκπομπές που άγγιζαν την ανεξάρτητη ροκ σκηνή και μετέδιδαν μουσική χωρίς τη σημερινή κατάρα του playlist.
   Αυτή εδώ είναι η πρώτη προσπάθεια της εκπομπής αυτής να μπει στα δισκογραφικά πράγματα κυκλοφορώντας αυτή την συλλογή αποκλειστικά με καλλιτέχνες που ανήκαν στην ανεξάρτητη δισκογραφική Cherry Red, με την οποία έχουμε και μεις ασχοληθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις. Είναι μια ωραία προσπάθεια του σταθμού να γνωρίσει καλύτερα στους ακροατές του και όχι μόνο, κάποια συγκροτήματα που κατά τη γνώμη μας άξιζαν πολύ. Έτσι λοιπόν, στην πρώτη πλευρά του δίσκου αποτυπώνεται το "ποιοτικό ποπ" πρόσωπο της Cherry Red με συγκροτήματα όπως Marden Hill, Louis Philippe, και The King of Luxembourg, ενώ στην δεύτερη πλευρά υπάρχει διαφορετική προσέγγιση με new wave, funk, αλλά και μετά-punk συγκροτήματα όπως Eyeless in Gaza, τον Martyn Bates (τραγουδιστή τους σε σόλο καριέρα), τους Monochrome Set, τους καταπληκτικούς Medium Medium, αλλά και τους θρύλικούς The Passage.

   Δεν έχει πέσει στην προσοχή μας συνέχεια της συλλογής αυτής, όμως θα ήμαστε περίεργοι για την οποιαδήποτε επόμενη προσπάθεια, αφού αυτή η πρώτη είναι αρκετά καλή. Πάρτε το από Ε Δ Ω.
  

Varverakis + Erotica - Disco Sex (Zodiac, 1978)

   Η δεκάχρονη θητεία σου δίπλα στους μεγαλύτερους μάγους βουντού της Καραϊβικής στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Στη συνέχεια, άλλα δέκα χρόνια μαθητείας στη μεγαλύτερη σχολή Σαολίν της Κίνας έκαναν τους φωτισμένους δασκάλους σου να μιλούν με θαυμασμό για την αλματώδη πρόοδό σου στο μονοπάτι της αιώνιας Δύναμης. Τέλος, μια ακόμη γαλήνια δεκαετία, γεμάτη αρετή και ικανότητα ελέγχου του νου και του σώματος, πέρασε δίπλα στους πάνσοφους γκουρού των υψιπέδων των Ιμαλαΐων, εξασφαλίζοντάς σου την πλήρη αυτογνωσία αλλά και την απόλυτη αταραξία μπροστά σε κάθε είδους εσωτερικό και εξωτερικό κίνδυνο.

   Τώρα, οπλισμένος με γιγάντια αυτοπεποίθηση, αντικρύζεις τις θεόρατες πύλες της Γνώσης, στη μακρινή χώρα του Λησμονημένου Πάντοτε. Ένα κομμάτι του εαυτού σου, αυτό με τη βαριά χρυσή αλυσίδα να αιωρείται πάνω απ’ το δασύτριχο στήθος σου και το ψηλοκάβαλο παντελόνι-καμπάνα να ξεσκονίζει σε κάθε σου βήμα τα παπούτσια-έπιπλα που φοράς, σε παρακινεί για νύχτες θελκτικού λικνίσματος πάνω στην ιριδίζουσα πίστα της συνοικιακής disco. Παράλληλα, η κολώνια ΜΕΝΝΕΝ με την οποία πότισες σε άφθονες ποσότητες τις μασχάλες σου, λειτουργεί ως μαγνήτης για όλες τις θηλυκές υπάρξεις σε ακτίνα πολλών οικοδομικών τετραγώνων, δίνοντάς τους υποσχέσεις για ατέλειωτες νύχτες πόθου και sex πάνω σε ολομέταξα σεντόνια. Οι όρκοι της αγάπης που θα δοθούν θα είναι απαράβατοι, αφού θα θεμελιώνονται πάνω στις ακλόνητες παραδόσεις του τρίπτυχου Τραβόλτα-Κοινούση-Μπέσσυ Αργυράκη.

   Η Μεγάλη Ώρα έφτασε! Μπροστά σου, ο μακρυμάλλης γέροντας, αιώνιος θεματοφύλακας των αξιών του ιερού Δίσκου, τον κρατά ευλαβικά στα τρεμάμενα χέρια του, έτοιμος πια να σου τον παραδώσει.

-«Σύνθημα;», σε ρωτά.

-«Φλωρινιώτης!», απαντάς, τολμώντας να τον κοιτάξεις κατάματα.

-«Παρασύνθημα;», ρωτάς εσύ Εκείνον.

-«Τζον Τίκης!» σου απαντά με συγκινημένη φωνή, καθώς τοποθετεί το βαρύτιμο Δίσκο του Varverakis και των αισθησιακών Erotica πάνω στις στιβαρές σου ανοιχτές παλάμες.

   Το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει στο έτος 1978 μ.Χ. Το ταξίδι σου έχει βρει πλέον τον προορισμό του. Ο σεβάσμιος γέροντας υποκλίνεται μπροστά σου και, δίχως να ξεστομίσει άλλη λέξη, χάνεται πάλι πίσω απ’ τις βαριές πύλες. Κι εσύ, άξιος συνεχιστής πια της προαιώνιας παράδοσης, ρίχνεις βαρύ χαστούκι πάνω στο ξυπνητήρι που κουδουνίζει στις 6 τα χαράματα, καλώντας σε για μια ακόμα μέρα βιοπάλης και ιδρώτα στο μηχανουργείο.

   Όμως, πάνω στο παλιό τραπέζι, ακριβώς απέναντι απ’ το κρεβάτι σου, ο Δίσκος που σε περίοπτη θέση τοποθέτησες χτες βράδυ, σου θυμίζει ότι κάποια απ’ τα παραπάνω δεν ήταν όνειρο και ότι οι μακρινοί, άγνωστοί σου φίλοι φρόντισαν και θα φροντίζουν πάντα για να ξεκινάς μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τη μέρα σου!

Ε Δ Ω σας περιμένει το αρχείο.

VARIOUS - The Clash Tribute - The Never Ending Story part 1 (Released Emotions Records, 1991)

   Ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα της Βρεττανικής πανκ σκηνής είναι το αντικείμενο διασκευής στο δίσκο που παρουσιάζουμε και ο οποίος κυκλοφόρησε το 1991. Δεν γνωρίζουμε αν τα συγκροτήματα που απαρτίζουν την εν λόγω συλλογή - αφιέρωμα στους πολυαγαπημένους μας Clash φτιάχτηκαν μόνο και μόνο για να ηχογραφήσουν τις διασκευές τραγουδιών, πολλά από τα οποία δεν είναι αντιπροσωπευτικά τους. Βέβαια πρέπει να αναδεικνύονται και άλλα λιγότερο γνωστά τραγούδια σε τέτοιες συλλογές και να μην παίζονται τα ίδια και τα ίδια. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς και οι Clash έκαναν hits - επιτυχίες όσο κι αυτό ήταν ενάντια στην ιδεολογία τους - αυτό ήταν αναπόφευκτο γιατί ο κόσμος τους αγάπησε, γεγονός που διαχρονικά τους ανέβασε πολύ πιο ψηλά απ' ότι φανταζόντουσαν, αλλά και τους γνώρισε σε μετέπειτα γενιές.
   Αρκετά ευχάριστη και ενδιαφέρουσα αυτή η συλλογή λοιπόν, απευθύνεται κυρίως σε φανατικούς και επιστήθιους φίλους του συγκροτήματος. Άξια μνείας τα Complete Control (Bleach), English Civil War (The Price), η ελαφρά 90's ηλεκτρονική έκδοση του Spanish Bombs (Walls Have Ears) και οπωσδήποτε η εκρηκτική εκτέλεση του London Calling (Mass) πιο πανκ από ποτέ. Έτσι λοιπόν οι Clash ξαναζούν και μέσα από την ιστορία τους και μέσα από τις διασκευές τους, άλλωστε πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του Blog μας.
   Ακούστε το Tribute Ε Δ Ω και δεν θα χάσετε!!!

  

Λουκάς Θάνος - Jazzburger OST (Δισκογραφικός Συνεταιρισμός Καλλιτεχνών, 1984)

   Ηλεκτρικές αναζητήσεις ενός λίγο γνωστού αλλά «εντάξει» συνθέτη των μέσων της δεκαετίας του ’80. Καλύτερη στιγμή εδώ –κατά τη γνώμη μας– το ομώνυμο τραγούδι με τη φωνή της αέρινης, αιώνιας αγαπημένης Ηδύλης Τσαλίκη, υπεύθυνης για έναν από τους κορυφαίους ελληνόφωνους δίσκους όλων των εποχών, τη θρυλική «Αυταπάτη».

   Η κυκλοφορία του παρόντος έγινε από τον βραχύβιο Δισκογραφικό Συνεταιρισμό Καλλιτεχνών, μια κίνηση-εταιρεία που δυστυχώς δεν έτυχε της αποδοχής και της συνέχειας που της άξιζε εκείνα τα χρόνια… Στα credits του δίσκου γίνεται επίσης αναφορά στον Στέφανο Κορκολή, ενώ το εξώφυλλο ενημερώνει ότι απετέλεσε το soundtrack ομώνυμης ταινίας, για την οποία δεν υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία (έπαιζε ίσως ο Τάκης Σπυριδάκης που αναγράφεται κάπου στο οπισθόφυλλο;;).

   Εν κατακλείδι, μια αξιοπρόσεκτη για την εποχή της απόπειρα, η οποία σε κάποια ξένα και εγχώρια sites αποτιμάται πλέον με… εκατοντάδες ευρώ. Εμείς, σε κατάστημα με γνώση γύρω από ελληνική δισκογραφία, βρήκαμε το παρόν μόλις με 10 ευρουλάκια και το παραδίδουμε Ε Δ Ω στην κρίση σας προς απογοήτευση των όποιων επιτήδειων!

  

Μοντέλο '63 - Ομότιτλο (Cosmic Records, 1988)

   Ήρθε η ώρα για ποιοτικό new wave από τα τέλη της δεκαετίας του 80!!
  Οι Μοντέλο '63 με τον ομότιτλο δίσκο τους είναι δημιούργημα του jazz κιθαρίστα Τάκη Μπαρμπέρη γνωστού από jazz projects όπως οι Iskra και οι Jazz Fusion Quintet. Οι Μοντέλο '63 ενίοτε ακροβατούν μεταξύ μελαγχολίας και σοβαρότητας, χαλαρότητας και ελαφρότητας, με μουσική την οποία δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις απλά pop, αλλά νεοκυματική pop με αρκετές πειραματικές rock φόρμες. Τα κομμάτια είναι ντυμένα με έξυπνο στίχο κοινωνικο-ερωτικού περιεχομένου. Όπου δεν υπάρχουν στίχοι, υπάρχουν πανέμορφα instrumental όπως το "Της Σελήνης".
   Βέβαια δεν πρόσθεσαν πολλά στην πολύπαθη ελληνική rock σκηνή, παρά μόνο αυτή την κυκλοφορία. Παρ' όλ' αυτά, είναι ένα ευχάριστο άκουσμα καθώς θα σας έρθουν στο μυαλό συγκροτήματα του ελληνόφωνου rock από τον Παύλο Σιδηρόπουλο ώς την Λευκή Συμφωνία. Ένας νωχελικός δίσκος λοιπόν για χαλαρές ώρες. Ευχαριστούμε τον ανώνυμο φίλο που μας δάνεισε το δίσκο ώστε να γίνει η μεταφορά σε mp3 και η ανάρτηση αυτή. Εδώ το Μοντέλο '63.
  

Kaleidoscope - S/T (Orfeo Records, 1969)

   Σήμερα φιλοξενούμε τους Kaleidoscope, ένα γκαραζοψυχεδελικό συγκρότημα από το Μεξικό. Υπήρξαν άλλα δύο συγκροτήματα με το ίδιο όνομα, το ένα στην Καλιφόρνια (USA) και το άλλο στο Λονδίνο (UK), και γενικά υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ τους. Προφανώς όλοι ήθελαν το ίδιο όνομα "Kaleidoscope" που υποδηλώνει τι άλλο παρά μια ψυχεδελική τάση της χρυσής εποχής 1967-1969. Αυτοί εδώ οι Μεξικάνοι Kaleidoscope, ποτισμένοι με μπόλικη τεκίλα και τον καυτό ήλιο έβγαλαν το 1969 μόνο αυτό το διαμάντι με τίτλο το όνομά τους. Αρχικά κυκλοφόρησε σε 200 αντίτυπα και αργότερα επανακυκλοφόρησε σε άλλα 600. Είναι τυπικό δείγμα garage psychedelia με το όργανο κυρίως και την κιθάρα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.Κομμάτια ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά και μελαγχολικά σαν το "Once Upon a Time There was a World" και "Let me Try" ή τα εκρηκτικά "Hang Out", "New Man", "I'm Crazy", το φευγάτο "Colours" και άλλα πολλά ωραία που θα τ' ακούσετε πατώντας εδώ.

   Πάρτε και ένα (περισσότερο) ηχητικό ντοκουμέντο καθώς διασκευάζουν το "Season of the Witch" του Donovan σε δική τους παραλλαγή.

VARIOUS - Erotheque (EMI Greece, 1987)

   Φίλες και φίλοι, ας θυμηθούμε τον ρομαντικό έρωτα κάποιες δεκαετίες πριν....

   Αφού βάλετε τα παιδιά για ύπνο (...αν υπάρχουν), φτιάξτε ένα ποτό σβήστε και τα φώτα, αφού ανάψετε μερικά αρωματικά κεριά, καθήστε αναπαυτικά μαζί με τον/την σύντροφό σας (...αν υπάρχει) στον καναπέ ή σε μια αφράτη φλοκάτη και πατήστε το "play" για να ολοκληρωθεί η ατμόσφαιρα που τόσο πολύ κοπιάσατε να στήσετε. Ευθύς την "τέλεια για έρωτα" ατμόσφαιρα θα γεμίσουν μουσικές από soundtracks ερωτικών ταινιών από τις δεκαετίες 70 και 80.

   Αυτή τη γαλήνια και ρομαντική ατμόσφαιρα θα προσπαθήσουμε να σας εμπνεύσουμε με τη σημερινή ανάρτηση. Ένα προς ένα τα τραγούδια της συλλογής "Erotheque" έγιναν γνωστά μέσα από τις ερωτικές ταινίες όπως "Εμμανουέλα", "Η ιστορία της Ο" και άλλες. Αν και στην τηλεόραση σπανίως παιζόντουσαν τότε γιατί θεωρούσαν τις ταινίες αυτές "σκληρό πορνό" (σ.σ. σήμερα στην τιβί παίζονται πολύ χειρότερα πράγματα και ας μην είναι 'πορνό'), όλο και θα υπήρχε καμία κόπια στα βιντεοκλάμπ ή ακόμη και στα σπίτια των... επιτήδειων επίδοξων εραστών!

   Γι' αυτό φίλοι και φίλες, πατήστε άφοβα το "play" αφού κατεβάσετε το αρχείο της Ερωτοθήκης (κατά το δισκοθήκη") και αφεθείτε σε μια νοσταλγική επιστροφή στην "αυτοκρατορία των αισθήσεων".

Σπύρος Ζαγοραίος - Εκεί που Μένουν οι Νεκροί (Panivar, 1975)

   -«Ευχαριστούμε κύριε Σπύρο».

   -«Εγώ σας ευχαριστώ»!

   Εκφραστής για σειρά δεκαετιών μιας παράλληλης τάξης, που φιλοδοξούσε να ήταν λαϊκή αλλά στο παρά λίγο δεν το κατάφερνε ούτε αυτό, εκείνης του τρίκυκλου και της ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ, του σκαρπινιού και του δακρύβρεχτου μαντιλιού στις αίθουσες συνοικιακών κινηματόγραφων.

   Ο κύριος που βλέπετε ήταν σε όλα Άρχοντας. Έχοντας τη δική του αίσθηση του αξιοπρεπούς και του σωστού, περιθωριοποιημένος για γνωστούς -και όχι- λόγους στο μεγαλύτερο βαθμό, εκδικούνταν με τον τρόπο του, μη διστάζοντας να ερμηνεύσει τραγούδια όπως «Ο ανάπηρος», «Ο γέρο-ναυτικός», «Ο κούκλος και η κούκλα», και βέβαια το γνωστό και μη εξαιρετέο «Πάρτε κύριε λαχεία». Και ήταν με τον τρόπο του και για το κοινό του επιτυχημένος, ορίζοντας και καθορίζοντας το προσωπικό του μέτρο επιτυχίας.

   Τον τοποθετήσαμε μετά λόγου γνώσης στο παρελθόν, κι ας μην ανήκει ακόμα εκεί ως φυσική παρουσία. Μήπως όμως στην πράξη όρισε και περιχαράκωσε μέχρι και το χρόνο διάρκειάς του, κάτι που άλλοι δείλιασαν ακόμα και να επιχειρήσουν;

   Δώστε βάση στην πενιά λοιπόν και αφήστε τον σήμερα να μας περιγελάσει αντρίκια για την εγγράμματη χλεύη μας!

  

Dreamer and the Full Moon, 2 LPs+12'' REUPLOADED

   Ζητάμε συγγνώμη από όλους τους αναγνώστες μας, γιατί υπήρξε ένα "ανθρώπινο" λάθος στα αρχεία mp3 των Dreamer and the Full Moon, και πιο συγκεκριμένα στον πρώτο τους δίσκο "Sandrina". Τα τραγούδια της πρώτης πλευράς ονομάστηκαν με τους τίτλους της δεύτερης και το αντίστοιχο για την δεύτερη...

   Το συμπιεσμένο αρχείο που περιέχει και τις 3 κυκλοφορίες του γκρούπ αντικαταστάθηκε. Στην ανάρτηση θα βρείτε πια το νέο αρχείο με τη σωστή σειρά.

   Καμιά φορά δεν χτυπάει μόνο ο "δαίμων του τυπογραφείου" αλλά και ο "δαίμων του blogger"!!!!!

Ευχαριστούμε για την κατανόηση.

VA – New Generation, Rock Against Racism 1983 Compiled by Manos Xydous

   Συνεχίζοντας το μίνι αφιέρωμα στον Μάνο Ξυδούς, σας παρουσιάζουμε μία από τις συλλογές που κυκλοφόρησε η MINOS-EMI εν έτει 1983 και που συντάχθηκε από τον ίδιο. Η συλλογή αυτή λέγεται "New Generation, Rock Against Racism" και αποτελεί ένα σύντομο απάνθισμα της τότε νεοκυματικής ροκ - αρκετά άγνωστης στο ελληνικό κοινό. Μέρος αυτής της νέας γενιάς μουσικών και συγκροτημάτων παρελαύνει εδώ κάτω από την θεματολογία "Rock Against Racism". Διεθνή ονόματα όπως Tom Robinson Band (T.R.B.), Fischer-Z, Stranglers, Angelic Upstarts, Undertones, Gang of Four, Dexy's Midnight Runner, Fixx, The Fool (σε μια διασκεδαστική διασκευή του Psycho Killer των Talking Heads) αλλά και οι δικοί μας, Sharp Ties, στην ακμή τους.

   Πολλά από αυτά τα συγκροτήματα γεννημένα μέσα στην έκρηξη του πανκ 1977-1978, με "επαναστατικά" άλμπουμ στο ενεργητικό τους, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μουσική αυτή που γνωρίζουμε ως post-punk και new wave σήμερα, οπότε είχαν κάτι να προτείνουν με τη μουσική τους "ενάντια στο φασισμό".

   Ας σημειωθεί ότι όσον αφορά την ορθογραφία στα ονόματα των καλλιτεχνών, τηρήσαμε τη μορφή που έχουν στο εξώφυλλο-εσώφυλλο.

   Για παράδειγμα, οι Undertones γράφονται Understones και οι Angelic Upstarts γράφονται Angelic Upstars. Είναι ο πασίγνωστος σε όλους "δαίμων του τυπογραφείου" που ευθύνεται για πολλά τέτοια στις ελληνικές κυκλοφορίες της δεκαετίες 70-80. Επίσης, να πούμε ότι τα τραγούδια ήταν μιξαρισμένα το ένα με το άλλο, για σκοπούς πιθανής ακρόασης σε club ή ραδιοσταθμούς. Εμείς τα μεταφέραμε στο mp3 έχοντας κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, χωρίς να καταστρέψουμε κάποια εισαγωγή ή κλείσιμο.

   Απολαύστε τη μουσική της νέας γενιάς και την αισιοδοξία που κουβαλάει...."Rock Against Racism" πατώντας στο link Ε Δ Ω.

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ… ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ POST, ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ DEATH ΔΙΣΚΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!!!!!!!!!!!!!

Dreamer and the Full Moon, 2 LPs+12'' (1984-1986)

Στη σημερινή ανάρτηση αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα προς τιμήν του πρόσφατα χαμένου Μάνου Ξυδούς και συγκεκριμένα στην προ Πυξ-Λαξ εποχή, τότε που σαν νεαρός μουσικός συμμετείχε σε ένα συγκρότημα του οποίου το χαρακτηριστικό στυλ θα επηρρέαζε ακόμα και τα μετέπειτα διάσημα "παιδιά" του Ξυδούς, τους Πυξ-Λαξ.

Φυσικά αναφερόμαστε στους Dreamer and the Full Moon, μια μπάντα έμπνευσης του Ξυδούς, που έπιασε τον ποπ ήχο της δεκαετίας του 80 και επιτυχώς τον προσάρμοσε αρχικά στα ελληνικά πρότυπα με το δίσκο "Sandrina" το 1984.

Σε αυτό το δίσκο όλοι οι συντελεστές λίγο-πολύ εμφανίζονται ως κουκουλοφόροι στο ομώνυμο βίντεο κλίπ, αλλά και στις πληροφορίες του δίσκου με ψεύτικα ονόματα, όπως Banana Moon: vocals, Captain Hook: guitar, Tsifoutis: guitar, Pirate Sam: bass, Napoleon Vonapartis: saxophone, Animal: drums, Giannis Tomaras: keyboards. Με επιφύλαξη υποθέτουμε πως ο Μάνος Ξυδούς ήταν ο Banana Moon!! Βέβαια από αυτό το δίσκο, προέκυψαν τα αξέχαστα ακούσματα, "Sandrina", "Mosquito NIght" με το χαρακτηριστικό ακορντεόν.

Στο δεύτερο δίσκο τους οι Dreamer and the Full Moon του 1986 και τίτλο "Never Give it Up", με τον Μάνο Ξυδούς στο παρασκήνιο έχοντας πια το ρόλο του παραγωγού ακολουθούν ακόμα μια πιο ποπ κατεύθυνση, σε ευρωπαϊκά και αμερικάνικα πρότυπα.

Ποπ δίσκος με όμορφα τραγούδια όπως το ομώνυμo "Never Give it Up", "Dreaming in the Night", "The Vagabond", κ.α. και με την κατάλληλη προώθηση θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό.

Τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια στην ίδια χρονιά, είναι ένα 12ιντσο single με τίτλο "Anne Frank" με τη συνεργασία του David Cross. Επειδή από πληροφορίες δεν βρήκαμε πολλές για αυτή τη συνεργασία, εικάζουμε πως πρόκειται για τον βιολονίστα των King Crimson (εποχής Larks Tongues in Aspic, Starless and Blible Black, Red). Ακόμη και σε αυτό το τελευταίο single είναι χαρακτηριστικός ο ήχος τους, εδώ τραγουδά και πάλι ο Ξυδούς. Στη δεύτερη πλευρα υπάρχει μια instrumental έκδοση του τραγουδιού. Σημειώνουμε και μια "παρατυπία" στο εξώφυλλο στην αναγραφή του ονόματος του group, είναι "Fool Moon" αντί για "Full Moon", την οποία και ακολουθήσαμε πιστά στο mp3.

Θα τα βρείτε όλα μαζί σε ένα αρχείο Ε Δ Ω


Επίσης, δείτε και το 'ανατρεπτικό' βίντεο κλιπ του "Sandrina"

Formula 3 – Dies Irae (BMG/Ariola 1970)

Σπάνιο όσο και πανέμορφο ακουστικά δείγμα της ιταλικής progressive/pop σκηνής του τέλους δεκαετίας 60-αρχών δεκαετίας 70. Στα μέλη των Formula 3 συμπεριλαμβανόταν ο μετέπειτα πασίγνωστος συνθέτης Lucio Battisti, ενώ κορυφαία στιγμή του δίσκου αποτελεί το ομότιτλο εναρκτήριο τραγούδι, διασκευή μεσαιωνικού θρησκευτικού ύμνου του Tomasso di Celano. Με στοιχεία της hard/progressive βρετανικής σκηνής εκείνης της περιόδου να συνδυάζονται με εκκλησιαστική υμνωδία, το άκουσμα του Dies Irae (“Μέρα Οργής” στα Λατινικά) αποτελεί σίγουρα μοναδική ηχητική εμπειρία, από την αρχή ως το δραματικό φινάλε. Τα υπόλοιπα τραγούδια κινούνται σε πιο psychedelic pop μοτίβα, ενώ ενδεικτικό του πόσο δυσεύρετο είναι το εν λόγω άκουσμα εκτός Ιταλίας, αποτελεί το γεγονός ότι ακόμα και ο Γιάννης Πετρίδης σε κατ’ ιδίαν συνομιλία μας προ ετών, εκμυστηρεύθηκε ότι αγνοούσε την ύπαρξη του συγκροτήματος αυτού!

Απολαύστε λοιπόν άφοβα, εν όψει συνταρακτικών uploads στη διάρκεια της νέας σεζόν… Ε Δ Ω

The Stooges - My Girl Hates My Heroin [The Detroit Rehearsals] (Revenge Records, 1989)

Σήμερα εν μέσω καύσωνα είπαμε να ανεβάσουμε ξανά τις εντάσεις των ηχείων σας και να σας παρουσιάσουμε άλλο ένα διαμάντι από το παρελθόν. Και όπως όλα τα διαμάντια, δεν ήρθε βέβαια αμέσως στο φως. Μόνο μετά από 15 χρόνια φάνηκε, και ήταν ακατέργαστο, καθώς επρόκειτο για τις πρόβες που έκαναν οι Stooges κατά την περίοδο που προετοιμαζόντουσαν για μεγάλη τουρνέ στις Η.Π.Α. γύρω στο 1973-1974. Κυκλοφόρησε - αφού "ανακαλύφτηκε" - κατά το 1989. Εμείς το ανακαλύψαμε σε κάποιο ράφι στο πατάρι του παλιού Rock City στην οδό Σωκράτους την ίδια χρονιά [το θυμάται κανείς;]
Πρόκειται ουσιαστικά για εκτελέσεις τραγουδιών που υπήρχαν σε προηγούμενα άλμπουμ αλλά και τραγούδια που εδώ τα ακούμε για πρώτη φορά. Αποτυπώνεται η ενέργεια ενός συγκροτήματος το οποίο θα το χαρακτηρίζαμε "πολύ μπροστά από την εποχή του" και που επηρρέασε σχεδόν όσο κανένα άλλο την πάνκ περίοδο, παγκοσμίως.
Απολαύστε την ωμή δύναμη αυτού του σπάνιου δίσκου... Ε Δ Ω ... και καλό Αύγουστο!!

VARIOUS - Burning Ambitions: The History of Punk (Cherry Red Records 1984)

     Αν υπάρχει εισαγωγικό μάθημα στην punk rock μουσική, αυτό σίγουρα λέγεται "Burning Ambitions: The History of Punk"! και είναι ό,τι πιο περιεκτικό (υπήρξε) στην ανθολόγηση ενός από τα πιο σημαντικά και πιο επηρρεαστικά μουσικά κύματα στο κλείσιμο της δεκαετίας του 1970. Η ιστορία της punk μουσικής υπήρξε πάντοτε αυτή της επανάστασης και της αμφισβήτησης εναντίον οποιουδήποτε κατεστημένου και συντηρητικού (όπως άλλωστε και είναι η φύση ολόκληρης της rock σκηνής γενικότερα), όμως οι "πάνκηδες" τα καταφέρνουν καλύτερα όσον αφορά την επανάσταση και τους νεωτερισμούς. Είναι πιο θορυβώδεις και ξέρουν να προκαλούν, όμως οπωσδήποτε έφερναν κάτι νέο που ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν ως που ή πότε θα έφτανε. Οι πυρωμένες φιλοδοξίες είναι γνώρισμα της νιότης, και η νιότη είναι αυτή που θα κάνει τη ρήξη. Αυτές οι φιλοδοξίες είναι το γνώρισμα εκείνης της γενιάς, αλλά κάποτε όντας πυρωμένες τώρα πλέον είναι σβηστές, και εμείς αναμοχλεύουμε τη στάχτη για να βρούμε τα διαμάντια τους. Και ακριβώς αυτό είναι η θαυμάσια αυτή συλλογή/επιλογή από (σχεδόν) ό,τι punk υπήρξε μέχρι το 1984, ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο πως λείπουν κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής όπως οι Sex Pistols, The Clash, Siouxsie & the Banshees, δηλαδή αυτά που όλοι μας πρωτακούσαμε σαν πρώτη γνωριμία με το είδος αυτό. "Κάποιοι δεν ήθελαν, και κάποιοι άλλοι δεν μπορούσαν λόγω συμβολαίου" εξηγεί το κείμενο στο οπισθόφυλλο του δίσκου. Γεγονός είναι βέβαια πως η Cherry Red που κυκλοφόρησε αυτό το διπλό (βινύλιο) αριστούργημα ήταν -και πρέπει ακόμα να είναι- μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, έκανε το καθήκον της εν έτει 1984, μια εποχή που η πρωτότυπη σπίθα της punk μουσικής είχε σβήσει και πολλά από τα "μεγάλα" ονόματα είχαν μεταπηδήσει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες με θετικά αλλά και αρνητικά επακόλουθα.

     Εμείς που ακόμα ονειρευόμαστε στον ρομαντικό μας ύπνο, θα συνεχίσουμε να διακόπτουμε τη γαλήνη μας με Buzzcocks, Adverts, Vice Squad, Slaughter and the Dogs, X-Ray Spex, Vibrators, Generation X, Saints, Dead Kennedys, Exploited, και άλλα πολλά ακόμα ακούσματα. Ελπίζουμε και σεις - κυρίως οι νεότεροι - να μπείτε στον κόπο να ονειρευτείτε μαζί μας τον τρόπο που ξεκινούσε μια άλλη εποχή.....απολαύστε, με πλήρεις σαρώσεις εξώφυλλου, οπισθόφυλλου, και ένα πολύ όμορφο κατατοπιστικό κείμενο στη μέσα μεριά του gatefold ανάμεσα σε άπειρες φωτογραφίες...
Ε Δ Ω θα το βρείτε.

Rebels of the Ass !!!

…ή επί το ελληνικότερον, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΩΚΟΥ. Νεόκοποι νεοπλουτίδηδες, θαμπωμένοι από τη δόξα της 17Ν, πιάσανε φραγκάκια, αγόρασαν μπιστολάκια από τα εν αφθονία υπάρχοντα στην αγορά, δοκίμασαν και τις λογοτεχνικές τους ικανότητες με το γνωστό και μη εξαιρετέο στυλ του μεταπράτη συγγραφέα και… τσουπ: επαναστάτες (που λέει ο λόγος).

Επειδή όμως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους λώκους όπως γνωρίζετε, η φρασεολογία σας και μόνο προδίνει την ποιότητα και τον εν γένει πιθηκισμό των επιχειρημάτων σας. Για να εξηγούμαστε: «σέχτα» -όπως «ινστρούχτορας», «κολχόζνικος», «αχτίδα», «πλέρια» κ.ο.κ.- είναι εκφράσεις ρωσόδουλων μιας άλλης εποχής, σκοτεινής και μουχλιασμένης όσο και οι πρακτικές των οπαδών της. Πόσες φορές έχετε διαβάσει το «Έτσι δενότανε το ατσάλι» ρε φασουλήδες της Πράβντα; Από ποια κομματικά θρανία φαντασιώνεστε ότι αποφοιτήσατε; «Έδρανα» όπως «έδρα»; (για να γυρίσουμε και πάλι στον τίτλο του παρόνοτος).
Οι παπαριές και μόνο που αραδιάζετε σας ξεβρακώνουν και αναιρούν εν τη γενέσει της την όποια άποψη περί επανάστασης (ναι, καλά…). ΑΚΟΥ «ΣΕΧΤΑ»!!!!!!!! Πίσω στην τρύπα σας αρουραίοι με τις τρακατρούκες! Μόνοι φυτρώσατε και μόνοι θά ’σαστε όταν ξεριζωθείτε, όσο κι αν πάρει.
Εξηγούμαστε: το σύστημα και οι πρακτικές του είναι βάρβαρα όσο δεν πάει. Το αίμα όμως κανενός πολίτη –όσο αντιπαθής ή συμπαθής είναι σε κάποιους– δεν καθαγιάζει τον φόνο, ούτε στην παρούσα ούτε σε καμιά άλλη κοινωνία. Στο μυαλό σας και μόνο ηρωοποιείστε, έχουμε λοιπόν κι εμείς το δικαίωμα να γελάμε με τα χάλια σας και την κουρελού, ξενόφερτη και αραχνιασμένη φρασεολογία σας!

Να ρίξουμε επανάληψη; Να ρίξουμε χάριν της ξεφτίλας σας: ΑΚΟΥ «ΣΕΧΤΑ»!!!!!!!!!!!!!!

Omfo: Trans Balkan Express, 2004

Πρόκειται για ένα δισκάκι που ήρθε πρόσφατα στην προσοχή μας και αποδεικνύει πως υπάρχουν καλές, κακές, ή και διασκεδαστικές μιμήσεις. Στην τελευταία κατηγορία κατατάσσουμε τον άνθρωπο από την Οντέσσα (OMFO=Our Man From Odessa), αφού έχει προσαρμόσει και αναμείξει με μπόλικο κέφι βαλκανικούς και παγκόσμιους ήχους στη μουσική του. Χρησιμοποιώντας το πασίγνωστο Trans-Europe Express των Kraftwerk ως ξεκίνημα για το άλμπουμ, ελαφρώς αλλαγμένο με τη χρήση του ακορντεόν - αλλά με το βασικό ρυθμό να παραμένει, παρασύρει τον ακροατή στο άκουσμα ενός αρκετά χιουμοριστικού πονήματος. Γενικότερα πρόκειται για ένα διασκεδαστικό δημιούργημα που θα μας αγγίξει ως Έλληνες αφού πολλά από τα ακούσματα αυτά είναι πολύ κοντά στα δικά μας. Σίγουρα θα μας αγγίξει και η εύθυμη ατμόσφαιρα που χτίζεται από τόσα πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα κορυφώνοντας σε μια πολύχρωμη μουσική πανδαισία.

Αρκετά καλοκαιρινό και εύθυμο το άκουσμα, οπότε μην το προσπεράσετε.

ΤΗΛΕΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ…

-«Φάε Κωστάκη το φαγάκι σου, μην έρθει ο μπαμπούλας!»
-«Μαμά, πες του να μην έρθει, θα το φάω όλο!!»

Τυπικός διάλογος, που έχει ακουστεί αμέτρητες φορές σε ελληνικά σπίτια ανά τους αιώνες…

Στις μέρες μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η μαμά-τηλεόραση κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχίσει την πιο πάνω παράδοση, στελεχώνοντας το ανθρώπινο δυναμικό της με γραβατάκηδες, κατά κανόνα διοπτροφόρους, τηλεμπαμπούλες που κάθε βράδυ γουρλώνουν τα μάτια και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια κλισέ με έντρομο ύφος, προσπαθώντας να μας κρατήσουν καθηλωμένους εντός της οικίας για να χωνέψουμε καλύτερα τα προγράμματά τους.

Έτσι, μια απλή βροχή μετατρέπεται σε «μετεωρολογική βόμβα», κλέφτης περίπτερου γίνεται «στυγνός εγκληματίας, μέλος πολυεθνικής σπείρας» και αύξηση της τιμής εισιτηρίου λεωφορείων «ξεσηκώνει τσουνάμι ανατιμήσεων που πνίγει τους καταναλωτές»!

Μα καλά, ακούν αυτά που λένε;;

Η εξίσωση είναι απλή: Καναλάρχης δίνει εντολή για αύξηση τηλεθέασης, αρχισυντάκτης κουρδίζει παρουσιαστές, παρουσιαστές πανικοβάλλουν κοινό, κοινό δεν αλλάζει κανάλι, σερβιέτα πουλάει περισσότερο, καναλάρχης ευτυχισμένος βρίσκει νεότερη, ακόμα πιο ξανθιά, γκόμενα!

Και μην ακούτε: Για την κρίση στην αγορά δεν φταίει ούτε η Wall Street, ούτε οι επιθέσεις βομβιστών στην Ασία, ούτε ο πληθωρισμός –αυτός πια εκεί ήταν πάντα–, ούτε η κακοδαιμονία της φυλής μας. Οι τηλεμπαμπούλες φταίνε που εκφοβίζοντας κρατούν τον κόσμο στο καβούκι του, κάνοντάς τον μια μάζα από συντηρητικά, λιγομίλητα ανθρωπάκια που βλέπουν αμερικάνικες σειρές σε γιαπωνέζικες συσκευές.

Μία η λύση που προτείνουμε: αν συναντήσετε κανέναν από δαύτους στο δρόμο σας και σας βρίσκεται κανένα γιαουρτάκι ή εμφιαλωμένο νερό πρόχειρο, δείξτε τους έμπρακτα την εκτίμηση προς τη φάτσα και τις τακτικές τους! Αν τίποτα απ’ αυτά δεν είναι διαθέσιμο, επαναλαμβανόμενες φάπες με πέδιλο θα είναι ακόμα ηχηρότερες και αν μη τι άλλο θα παίξουν στα κανάλια περισσότερο, με το χαρακτηρισμό «σοκ που αναστάτωσε την κοινή γνώμη της πόλης μας και πάγωσε το αίμα τους ανύποπτους αυτόπτες μάρτυρες»!!

Celloman - Aquador (SPI Records 2000)

-->Μουσικό όχημα του Ivan Hussey, εντελώς πρωτάκουστο στα μέρη μας. Υπνωτικά beat στρώνουν το δρόμο για βιολοντσέλο και απόκοσμα φωνητικά, γι’ αυτό που μοιάζει να είναι οι ύμνοι που αντηχούν στα υπόγεια ιερά μιας άγνωστης, ξεχασμένης Ασιατικής θρησκείας. Θα σας κερδίσει αμέσως, όπως κέρδισε κι εμάς ένα βροχερό απόγευμα του 2002 σε παμπ του Camden Town! Απολαύστε… Ε Δ Ω