VARIOUS - A Means To An End, The Music of Joy Division (Hut Recordings, 1995)

    Η ύπαρξη των Joy Division στο νεοκυματικό-μεταπάνκ γίγνεσθαι αποτέλεσε την αρχή μιας νέας μουσικής - με κύριους εκφραστές εκτός από τους Joy Division, τους Bauhaus, The Cure, The Sound και άλλους - το κύμα αυτό άλλαξε καθοριστικά τη μουσική ροκ.

   Το νέο κύμα που πρέσβευαν και οι Joy Division ήταν ακριβώς η μουσική που ταίριαζε στην εποχή της, δηλαδή σκοτεινή, αγχώδης και έντονα υπαρξιακή - που συμπτωματικά ταιριάζει "γάντι" και στη δική μας ταραγμένη εποχή.

   Για την ιστορία, η έλευση και παρέλευση των Joy Division κράτησε από το 1977 έως και το 1980, δηλαδή μόλις 3 χρόνια στα οποία κυκλοφόρησαν δύο ολοκληρωμένους δίσκους ("Unknown Pleasures", 1978 και "Closer", 1980) καθώς και πλήθος 7'' και 12'' singles με πιο γνωστά τα "She's Lost Control", "Atmospere" και "Love Will Tear Us Apart". Η ανοδική πορεία των Joy Division διακόπηκε απότομα με την μοιραία αυτοκτονία του  Ian Curtis, τραγουδιστή-στιχουργού και εκφραστή του συγκροτήματος στις 18 Μαϊου 1980, παραμονές της πρώτης τουρνέ τους στις Η.Π.Α. Είναι γνώριμη στους περισσότερους η μουσική τους και θα λέγαμε ότι δεν αφορά μόνο τους σημερινούς 40-45άρηδες οι οποίοι κάποτε ψιθύρισαν τους μελαγχολικούς στίχους, αλλά και σημερινούς 20άρηδες που ανακαλύπτουν τους ακόμα φρεσκότατους Joy Division και ακόμη εμπνέονται από τους υπαρξιακούς στίχους και τα φωνητικά του Curtis, to στιβαρό μπάσσο του Hook, την δειλά ψυχρή κιθάρα του Albrecht, αλλά και τα σχεδόν επιθανάτια τύμπανα του Morris.

    Πάνω σε αυτή τη βάση της επιρροής αλλά και της διαχρονικότητας της μουσικής των προαναφερομένων, αναρτούμε μια συλλογή σημαίνοντας το τέλος του 2013, με διασκευές πάνω σε γνωστά και άγνωστα τραγούδια των Joy Division. Γνωρίζουμε πως η σταχυολόγηση μιας συλλογής με διασκευές ενός συγκροτήματος τεράστιας σημασίας - αλλά και γενικά η έννοια της διασκευής - κρύβει και άλλες σκοπιμότητες εκτός από την προφανή λατρεία στο εν λόγω συγκρότημα, την οποία φυσικά και επικροτούμε. Για να αναφέρουμε τα πιο εξώφθαλμα, η έλλειψη έμπνευσης και ανανέωσης της ροκ μουσικής αλλά και η "αρπαχτή" εκ μέρους της δισκογραφικής εταιρείας που ουσιαστικά επανακυκλοφορεί υλικό μέσω των άλλων, για να ανανεώσει το εμπορικό ενδιαφέρον των παλαιών, αλλά και να στρατολόγησει νέους θαυμαστές ενός τόσο σημαντικού συγκροτήματος. Αρκετά όμως με τα πικρόχολα σχόλια... ας πούμε λίγα λόγια για τη μουσική.

    Η εν λόγω συλλογή που τιτλοφορείται "A Means to an End - The Music of Joy Division" ("Τα μέσα για ένα σκοπό - η μουσική των Joy Division") κυκλοφόρησε το 1995 σε διπλό βινύλιο και cd στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και αποτελείται από αρκετές ενδιαφέρουσες διασκευές, επιτυχιών και μη, τραγουδιών τους από την αφρόκρεμα της ανεξάρτητης αμερικανικής ροκ σκηνής. Μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση τα "She's Lost Control" από τους Girls Against Boys, "New Dawn Fades" από Moby, "Heart and Soul" από την "ιέρεια" Kendra Smith, "Love Will Tear Us Apart" από Stanton Miranda και "Atmosphere" από τους Codeine, μεταξύ άλλων. Είναι σημαντικό να πούμε πως δόθηκε σημασία και σε λιγότερο γνωστά τραγούδια των Joy Division όπως τα "Interzone" από τους άγνωστους Face to Face, "They Walked In Line" από godheadSilo και "As You Said" από τους Tortoise.

    Eπιλέξαμε ως τελευταία ανάρτηση του 2013 τους Joy Division, όχι ως μια κίνηση απαισιοδοξίας, αλλά το αντίθετο, ως μια ευχή για το (κοντινό) μέλλον. Να είστε καλά και καλώς να υποδεχθούμε το 2014, με ό,τι και αν φέρει.

Woody Woodmansey's U-Boat - Woody Woodmansey's U-Boat (Bronze Records, 1977)

   Δίσκος εκτός τόπου και χρόνου; Πιθανόν, αλλά πάλι πόσες ευκαιρίες υπάρχουν γύρω μας σήμερα για «στρωτό», σφιχτοδεμένο ροκ ήχο σε κλίμα ’70s με υπομνήσεις γκλαμ και προαγγελίες έως και… Dire Straits;

   Ο Mike “Woody” Woodmansey έγινε γνωστός ως ντράμερ των θρυλικών Spiders From Mars αλλά και συνεργάτης του David Bowie σε αρκετές κυκλοφορίες κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70. Εδώ έχετε την μοναδική δισκογραφική παρουσία του προσωπικού σχήματός του, U-Boat, για το οποίο ελάχιστα πληροφοριακά στοιχεία υπάρχουν σήμερα. Το εξώφυλλο του δίσκου τους παραπέμπει σαφώς σε τεχνοτροπία κόμικς/Άντυ Γουώρχολ και, όπως πληροφορεί η πίσω πλευρά, είναι έργο του γραφίστα/μέλους των 10cc και Art of Noise/μουσικού και βιντεο-παραγωγού Lawrence “Lol” Creme (ή Cream).

   Μετά το «κατέβασμα» αυτής της ξεχασμένης λοιπόν από το χρόνο όσο και σπάνιας κυκλοφορίας, συμβουλεύουμε ν’ αρχίσετε την ακρόαση από το κλασικότροπο “Star Machine”, το οποίο βρίσκεται μουσικά όσο γίνεται κοντύτερα σε Bowie-κά πρότυπα, παραμένοντας πιστό στις αξίες του παρελθόντος και γι' αυτό αγνοώντας επιδεικτικά –όπως εξάλλου και ο υπόλοιπος δίσκος– την κοσμογονία του πανκ που λάμβανε χώρα εκείνη ακριβώς την περίοδο…    

Kat Onoma - Stock Phrases (MBI, 1991)

   Παρά την πρόσκαιρη σπανιότητα των αναρτήσεών μας θέλουμε, με τα πρώτα φετινά κρύα, να σας προσφέρουμε ζεστή - αν και κάπως ιδιότροπη και μελαγχολική - μουσική παρέα με ένα rock/jazz/blues συγκρότημα από το Στρασβούργο με την ελληνική (!) ονομασία Kat Onoma. Τα μέλη του συγκροτήματος προερχόμενα από  μεταξύ τους συγγενές παρελθόν πειραματικής jazz, πεισματικά κυκλοφορούν και γράφουν τραγούδια στα αγγλικά (τονίζουμε το «πεισματικά» γνωρίζοντας το στερεότυπο των Γάλλων και τη σχέση που έχουν με τις άλλες γλώσσες).

   Το άλμπουμ που ανεβάζουμε είναι η δεύτερη κατά σειρά μεγάλη κυκλοφορία τους με τίτλο "Stock Phrases" εν έτει 1991, η οποία αποδεικνύεται πως είναι ένα πανέμορφο, ζεστό, ατμοσφαιρικό απαύγασμα μετα-πάνκ ήχων με τη συνοδεία jazz και blues τεχνασμάτων. Κάποιοι μάλιστα παραλληλίζουν τον ήχο των Kat Onoma με αυτόν των Japan, αλλά εμάς μας θύμισαν και μεταγενέστερα συγκροτήματα όπως αυτά των Tindersticks και των Madrugada. Το άλμπουμ απαρτίζεται από ικανό αριθμό άξιων αργόσυρτων rock τραγουδιών, χωρίς να μπορούμε να προτείνουμε τα καλύτερα, απλούστατα γιατί είναι όλα τους εξαιρετικά καλογραμμένα. Περιέχονται δε και δύο διασκευές-έκπληξη στα "Be Bop a Lula" και "C'mon Everybody", κλασσικά rock 'n' roll κομμάτια δοσμένα έξυπνα και κάπως «αιρετικά».

  Έτσι λοιπόν, ο συνδυασμός της ιδιαίτερης μουσικής μαζί με την ποιητική διάθεση καθιστούν τους Kat Onoma μοναδικούς με τον πλέον ώριμο ήχο στο "Stock Phrases". Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η εμπορική επιτυχία του συγκεκριμένου δίσκου δεν ήρθε από τη Γαλλία, αλλά από χώρες όπως η Ελλάδα και η Σουηδία. Σας καλούμε να ακολουθήσετε τους Kat Onoma στον ποιητικό τους οίστρο και στην μελαγχολική τους διάθεση, πιστεύουμε πως ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή και τον χειμώνα που έρχεται.

VARIOUS - Operation Twilight (Music Box, 1988)

   Με τον χειμώνα να βρίσκεται προ των πυλών, προσφέρουμε σε κοινή ακρόαση μια αρκετά παραγνωρισμένη αλλά ιδιαίτερα ποιοτική και αναντίρρητα ατμοσφαιρική συλλογή από το τέλος των 80s. Η… «Επιχείρηση Λυκόφως» (Operation Twilight ο αγγλικός της τίτλος), με το δεύτερο συνθετικό της ονομασίας της να παραπέμπει στη βελγική ανεξάρτητη εταιρεία Les Disques du Crépuscule – όπου Crépucscule=λυκόφως=twilight – φιλοδοξεί μεταξύ άλλων ν’ αποτελέσει ιδανική υπόκρουση χειμερινών, βραδινών, εσωτερικών και μη αναζητήσεων…

   Στο δυναμικό της ανωτέρω εταιρείας, είτε άμεσα είτε ως αντιπροσωπευόμενοι καλλιτέχνες, εντασσόταν την εποχή εκείνη τρανταχτά ονόματα της ηλεκτρονικής/ambient διεθνούς σκηνής, όπως οι Soft Verdict (σχήμα του πασίγνωστου βέλγου συνθέτη Wim Mertens) ή οι ιδιαίτερα δημοφιλείς και στη χώρα μας Tuxedo Moon, ως προσωπικές ή συλλογικές μουσικές εκφράσεις και συνεργασίες.

   Με την επωνυμία Operation Twilight λειτουργούσε μάλιστα για ένα διάστημα αγγλική θυγατρική της Les Disques du Crépuscule, ενώ ιστορικά έχουν κυκλοφορήσει από την μητρική εταιρεία και τα εκάστοτε παρακλάδια της αρκετές παρόμοιου ύφους συλλογές.

   Εάν τυχόν αναρωτιέται κανείς γα το ποια θα μπορούσε να είναι η σύνδεση του σήμερα με τους ήχους που η παρούσα επιλογή προτείνει, η απάντηση έρχεται μόνο μετά από την προσεκτική και χωρίς επιφυλάξεις ακρόασή της. Το μουσικό είδος της ambient που ξεκίνησε ως μετεξέλιξη της ψυχεδέλειας, γνώρισε προσμίξεις με την ευρωπαϊκή κλασική αλλά και πειραματική ηλεκτρονική σκηνή, χαρακτηρίστηκε κάποτε ως μουσική των αεροδρομίων και με διάφορες μορφές επιβίωσε ως τον καιρό μας, είναι εδώ το κυρίαρχο, διανθισμένο ενίοτε ακόμα και με ποπ στοιχεία.

   Προσεγγίστε το λοιπόν, ανεξαρτήτως των προσωπικών σας προτιμήσεων, ως μια διαφορετική και ιδιαίτερα διαχρονική πρόταση, υπόκρουση –αν προτιμάτε– ενός ντοκυμαντέρ εξερεύνησης και δήλωσης κρυμμένων ως τώρα πλευρών της ψυχής σας.

 Υ.Γ.  Προσπαθήστε σε κάθε περίπτωση να μην αγνοήσετε το κείμενο του οπισθόφυλλου. Δείγμα γραφής ενός ανήσυχου πνεύματος, του Τριστάν Τζαρά (1896-1963), θεωρητικού του φιλοσοφικού/αισθητικού ρεύματος του Ντανταϊσμού κατά των 20ό αιώνα, παρέχει οπωσδήποτε μια οδό προσπέλασης για τα περιεχόμενα ακούσματα.         

Red Guitars - Slow to Fade (Self Drive Records, 1984)

    Ήρθε λοιπόν ο Σεπτέμβρης... Προμηνύεται καυτός όσον αφορά την κοινωνικο-πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα και την πραγματικότητα γενικότερα όπως αυτή διαμορφώνεται καθημερινά για τις τύχες του καθενός από εμάς σε κάθε επίπεδο, αλλά και την τύχη μας ως σύνολο, ως κοινωνία.

    Κόκκινος λοιπόν ο Σεπτέμβρης και έτοιμος να εκραγεί. Γι αυτό το λόγο είπαμε να αποσοβήσουμε την ένταση που λίγο πολύ ακολουθεί τη διακοπή της καλοκαιρινής χαλάρωσης, βγάζοντας τις δικές μας κόκκινες κιθάρες έτσι ώστε να συμβολίσουμε αγωνιστικά την επερχόμενη κλιμάκωση, αλλά και να αναλογιστούμε με ηρεμία τις εξελίξεις προ των πυλών.

    Αν όμως στ’ αλήθεια παίρναμε τις κιθάρες μας, πιθανότατα να σηκωνόντουσαν και οι πέτρες να μας χτυπήσουν. Για να αποφύγουμε τον κίνδυνο του αυτοτραυματισμού και αυτοξευτελισμού, αποφασίσαμε να βάλουμε τις αληθινές «Κόκκινες Κιθάρες» να παίξουν αντί για εμάς.

    Οι Red Guitars για τους οποίους μιλάμε είναι σχετικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό και κατάγονται από την Μεγάλη Βρετανία. Για να σας δώσουμε μια ιδέα από πριν σχετικά με τον ήχο τους θα τους περιγράφαμε ως κοντινό σε αυτόν των Smiths και των Housemartins. Μεταξύ πολλών εμφανίσεων –κυρίως για προφανείς πολιτικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς– οι Red Guitars συχνά άνοιγαν και τις συναυλίες των Smiths.

    Το “Slow to Fade” είναι ο πρώτος τους δίσκος και είναι αυτός που περιέχει αυτή την αρχική ορμή, τις πρώτες εμπνεύσεις του συγκροτήματος. Με αρκετή μαεστρία συνδυάζουν την μελωδία με την οργή, το new wave με την reggae και την funk. Μπορεί να ξενίσει το γεγονός πως από τα πρώτα μελωδικά «αρπίσματα» του “Remote Control” περνάμε στο εκρηκτικό διαμάντι “Drive” το οποίο μαζί με τα “Cloak and Dagger” και “Crocodile Tears” είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Ακόμα και οι low tempo στιγμές τους στα “Sting in the Tale” και “Slow to Fade” αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και σε κερδίζουν χωρίς να το καταλάβεις. Συνολικά, πρόκειται για ένα «καλογυαλισμένο» άλμπουμ, φαινομενικά διχασμένο ως προς τη μουσική κατεύθυνση που ακολουθεί, αλλά και ως προς το σκοπό του, αφού ταυτόχρονα δίνει την εντύπωση ενός τολμηρού εγχειρήματος αλλά και μιας διστακτικής μισοτελειωμένης προσπάθειας. Όμως, με την κατάλληλη προσοχή και ένα-δυό ακούσματα παραπάνω ευελπιστούμε να γίνει ένα από τα αγαπημένα σας.

    Τέλος –και ξέρετε πόσο πολύ μας αρέσει να αφήνουμε αυτές τις μικρές αλλά σημαντικές πληροφορίες για το τέλος– το εξώφυλλο που μοιάζει τόσο πολύ «Αγγλικό», ουσιαστικά απεικονίζει την αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από το… Ηράκλειο της Κρήτης τον Ιούλιο του 1909.

    Να είστε καλά και καλό φθινόπωρο!

Positive Energy (+NRG) - "Alone, But Never Lonely". The 1994 Demo (BMG, 1994)

   Μία ακόμα ελληνική κυκλοφορία από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, την οποία περιβάλλουν αρκετά μυστήρια!

   Πρώτα-πρώτα γιατί ένα τόσο εμφανώς εμπορικό και παράλληλα ποιοτικό –κατά τη γνώμη μας– άκουσμα δεν έτυχε της προβολής που θα έπρεπε στον καιρό του, πόσο μάλλον όταν κυκλοφόρησε από γνωστή πολυεθνική εταιρεία. Άγνωστο γιατί, σήμερα κανείς δεν τους αναφέρει στο διαδίκτυο ή σε κάποιο έντυπο μέσο σχετικό με ιστορικές αναδρομές στην ελληνική σκηνή των περασμένων ετών. Έπειτα, από πού ξεφύτρωσαν τόσο καλές φωνές και τόσο επαγγελματικές ενορχηστρώσεις σε μια εποχή που τα «ελληνάδικα» ακούσματα κατέκλυζαν ραδιόφωνα και κανάλια. Ακόμα, ποια τα backgrounds των συντελεστών του δίσκου και κυρίως ποιος ο μυστηριώδης Socrates που υπογράφει τις περισσότερες συνθέσεις…

   Η πρώτη μας επαφή με τον δίσκο ήταν τυχαία, μέσα από ένα τραγούδι που παίχτηκε στον αλήστου μνήμης Best Radio πριν μερικά χρόνια. Το τραγούδι ήταν η πανέμορφη ποπ διασκευή του κλασικού “Summertime” που περιέχεται εδώ. Επικοινωνώντας με τον σταθμό σχετικά, ακούσαμε πρώτη φορά για το ελληνικό συγκρότημα των Positive Energy (συντομογραφία στο εξώφυλλο: +NRg ), του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαμε παντελώς. Σε ποπ κλίμα, με στοιχεία της τότε δημοφιλούς house σκηνής και ακόμα rap πινελιές κινείται και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, χωρίς όμως να περιορίζεται εκεί. Στην εισαγωγή του υπάρχουν ακόμα και αναφορές στην κλασική μουσική, προεξάρχουσας της διασκευής του γνωστού “Ave Maria”! Στα οπερετικά φωνητικά ακούγεται η –αγνώστων λοιπών στοιχείων– Ema. Στη συνέχεια, η διασκευή του “There Are Worse Things I Could Do” από το… Grease, έρχεται για να μπερδέψει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα, τα οποία όμως ξεκαθαρίζουν προς το καλύτερο στη δεύτερη πλευρά του δίσκου (τραγούδια 7-12 του αρχείου που θα βρείτε εδώ).

   Λέμε «ξεκαθαρίζουν», γιατί ακόμα κι αν απουσιάζει το προφανές «χιτ», η κύρια κατεύθυνση του δίσκου είναι σαφώς προς την εμπορική ποπ, κάτι που τουλάχιστον έπρεπε να του έχει εξασφαλίσει ραδιοφωνικό airplay. Όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πέρασε πανηγυρικά απαρατήρητος, προσθέτοντας ακόμα ένα στα προαναφερθέντα μυστήρια της κυκλοφορίας του. Άγνωστο ακόμα παραμένει γιατί προστέθηκε η σημείωση “demos” στον τίτλο του δίσκου και κατά πόσο αυτή συντέλεσε στην «υποβάθμισή» του από τους κατέχοντες τα έντυπα και ραδιοφωνικά πόστα τον καιρό της κυκλοφορίας του…

   Συνοψίζοντας, θεωρούμε τυχερούς τους εαυτούς μας που μετά από χρόνια αναζήτησης εντοπίσαμε και ανασύραμε την άκρως επαγγελματική αυτή δουλειά από τη λήθη, όπως τυχερούς θα πρέπει να θεωρείτε και τους εαυτούς σας όταν θα έχετε την ευκαιρία να έρθετε σ’ επαφή με ένα πραγματικά αξιόλογο στο είδος του αλλά και πρωτότυπο για την ελληνική σκηνή άκουσμα όπως αυτό.

Υ.Γ. Στο Youtube υπάρχει το ακόλουθο κλιπάκι-οπτικοποίηση του “Summertime” που όπως είπαμε περιέχεται στον δίσκο. Πάρτε λοιπόν μια πρώτη, δροσερή γεύση: 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!!
 

VARIOUS - Rock 80's Vol.5,6 & 7 (Virgin Records, Compiled by Yiannis Petridis)

   Ολοκληρώνουμε σήμερα την παρουσίαση της επταμερούς σειράς “Rock 80s” που είχε ξεκινήσει με παλιότερη ανάρτηση των τεσσάρων πρώτων LPs. Υπενθυμίζουμε ότι αποτελούσε σειρά επιλογών του Γιάννη Πετρίδη και εκτεινόταν χρονικά στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80.

(1984)

   Εν είδει μουσικού ημερολογίου, παρουσίαζε από χρόνο σε χρόνο χαρακτηριστικά και οπωσδήποτε ποιοτικά δείγματα της ξένης μουσικής σκηνής, επικεντρωμένης κυρίως στο new wave και το –τότε– καινούριο rock. Η χρησιμότητά της βρισκόταν στο ότι συγκέντρωνε το απάνθισμα των παραπάνω ειδών, το οποίο για λόγους οικονομικούς αλλά και δισκογραφικούς ήταν ακόμα δυσπρόσιτο στο νεανικό ακροατήριο που διψασμένο για νέα ακούσματα ερχόταν αντιμέτωπο με μια εξαιρετικά δυσκίνητη εγχώρια αγορά. Οι δε δίσκοι εισαγωγής αποτελούσαν πολύτιμο, αλλά δυσεύρετο είδος τόσο για τους εκτός αστικών κέντρων, όσο και για τους νεοεισερχόμενους στο χώρο.

(1985)

   Τα έτη λοιπόν 1984-1987 «καλύπτονται» με τις τρεις αυτές κυκλοφορίες που απετέλεσαν και τις τελευταίες της σειράς. Από δίσκο σε δίσκο μπορεί να δει κανείς τη μετάβαση από το σκοτεινό κλίμα των αρχών της δεκαετίας σε κάτι πιο εξελιγμένο μουσικά και συνθετικά, αφού πλήθος νέων καλλιτεχνών συνεισέφερε τις δικές του εμπειρίες και οπτικές γωνίες στο ρεύμα. Καθώς η πρώτη νεοκυματική γενιά μεταλλασσόταν σε κάτι λιγότερο «αδιάλλακτο» και συχνά πιο εμπορικό, ήχοι πιο εξελιγμένοι που είτε ακολουθούσαν την αντίστοιχη εξέλιξη της τεχνολογίας, είτε άρχιζαν να στρέφονται σε άγνωστα μονοπάτια της παγκόσμιας μουσικής παράδοσης και να εξερευνούν τους ρυθμούς της, έμπαιναν σιγά-σιγά στο παιχνίδι. Η αποενοχοποίηση των νέων ακουσμάτων και ενορχηστρώσεων ήταν πλέον γεγονός, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τους αφοσιωμένους φίλους της πρώτης εποχής. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η επιτυχία της σειράς, στο ότι –όπως ακριβώς και η μακρά πορεία του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο– εντόπιζε και πρότεινε διαρκώς νέα ακούσματα, πέρα από προσκολλήσεις και άγονες ιδεοληψίες.

(1987)

   Σας καλούμε λοιπόν να θυμηθείτε/ανακαλύψετε κι εσείς αυτές τις στιγμές του μουσικού χθες και να κρίνετε για το πού υπερτερούν ή όχι του σήμερα…

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ/ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ METROPOLIS ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ MAD

Φίλες και φίλοι του Prostitution Times οι Εργαζόμενοι/Απολυμένοι των δισκοπωλείων 'Metropolis' συνεχίζοντας τον ΔΙΚΑΙΟ αγώνα τους ΚΑΤΑ του πρώην εργοδότη τους και νυν ιδιοκτήτη του ομίλου 'MAD' (περιλαμβάνει το μουσικό τηλεοπτικό κανάλι MAD) όσον αφορά τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που ΔΕΝ έχουν καταβληθεί. Ο "επώνυμος" Ανδρέας Κουρής συνεχίζει να αποφεύγει την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του απέναντι στους ανθρώπους τους οποίους οφείλει τα κέρδη του με τη χρήση διάφορων νομικών οδών. Φυσικά το Σύστημα αντί να προστατεύσει τους εργαζόμενους, προστατεύει εργοδοτικά υποκείμενα σαν τον εν λόγω.... γνωστό θα είναι στους περισσότερους πως και στο γκλαμουράτο MAD tv οι εργαζόμενοι -πλην των πρωτοκλασάτων - μένουν κατά καιρούς απλήρωτοι. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες πως είναι μεγάλο το χάσμα που χωρίζει τα αφεντικά και τα φερέφωνα τους από τον δικό μας κόσμο του μόχθου και της αξιοπρέπειας.

Είμαστε λοιπόν στο πλάϊ των ανθρώπων αυτών που αγωνίζονται συνεχώς. Είμαστε δίπλα σε αυτούς που για εμάς αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ο αγώνας είναι πέρα για πέρα δίκαιος!

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/

 

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Εδώ κι ενάμιση ολόκληρο χρόνο, βρισκόμαστε σε έναν διαρκή σε ένταση και κλιμάκωση αγώνα στο δρόμο και στα δικαστήρια προκειμένου να υποχρεώσουμε τον επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή (ιδιοκτήτη του ομίλου MAD) να μας καταβάλει τα δεδουλευμένα και αποζημιώσεις μας, που συνολικά ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ.

Σε αυτό το διάστημα έχουμε πραγματοποιήσει περίπου 70 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με τη συμπαράσταση σωματείων και συλλογικοτήτων, έξω από τα καταστήματα των Metropolis που είχαν απομείνει, στα γραφεία της επιχείρησης, στην Επιθεώρηση Εργασίας, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και έξω από κάθε φιέστα που διοργανώνει ο Ανδρέας Κουρής.

Μέχρι στιγμής, έχουμε πετύχει την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800€, ενώ πρόσφατα το Πρωτοδικείο Αθηνών με μια ιστορική απόφαση μας δικαίωσε ανοίγοντας το δρόμο για κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική δικαστική απόφαση που,  αναγνωρίζοντας προσωπική ευθύνη του Ανδρέα Κουρή, μας ανοίγει το δρόμο να προβούμε σε κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών του στοιχείων, όχι μόνο από την  εταιρεία που απασχολούμασταν, αλλά και στις μετοχές του σε άλλες εταιρείες, στους προσωπικούς του τραπεζικούς λογαριασμούς, σε ακίνητα κλπ, ώστε να ικανοποιηθούν οι επιδικασθείσες εργατικές απαιτήσεις μας. Επιπλέον, πρόκειται για μια παρακαταθήκη και για όσους εργαζόμενους βρίσκονται σε ανάλογη θέση με τη δική μας και είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

Εντούτοις, όπως γνωρίζουν όσοι εργαζόμενοι έχουν εμπλακεί σε δικαστικούς αγώνες στρεφόμενοι εναντίον της εργοδοσίας, αυτή η δικαστική απόφαση -όσο κι αν μας δικαιώνει- δεν αρκεί από μόνη της για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αφού απαιτούνται αρκετές ακόμη ενέργειες μέσω της νομικής οδού έτσι ώστε να λάβουμε από τον Ανδρέα Κουρή αυτά που μας οφείλει.

Σε μια εποχή που για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα δεν επιστρατεύονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προκειμένου να εμποδιστεί η εργοδοτική ασυδοσία, αφού οι εργοδότες λειτουργούν ανενόχλητοι στήνοντας εργασιακά κάτεργα με απλήρωτους εργαζόμενους και απολυμένους, ο δρόμος του αγώνα παραμένει μονόδρομος, εφόσον είναι  ο μόνος που μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη από το περιθώριο. Αλλά και σε μια εποχή που στο δημόσιο τομέα οι κυβερνώντες λειτουργούν όπως οι ιδιώτες επιχειρηματίες, αποφασίζοντας και διατάσσοντας το λουκέτο μέσα σε λίγες ώρες σε δημόσιες επιχειρήσεις (όπως της ΕΡΤ), πετώντας στην ανεργία ακόμη χιλιάδες εργαζόμενους, η συνεύρεση των αγώνων γίνεται επιτακτική, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Σε ό,τι μας αφορά, η προκλητική και απροκάλυπτη  τακτική του Ανδρέα Κουρή να διοργανώνει κάθε δύο μήνες μια πανάκριβη, γκλαμουράτη φιέστα για να τα τσεπώνει, την ώρα που επικαλείται ότι δεν έχει να μας πληρώσει, μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο. Έτσι, προχωράμε στη διοργάνωση μιας ακόμη διαδήλωσης, την οποία καλούμε να στηρίξουν όσοι αγκάλιασαν τις προηγούμενες διαδηλώσεις μας κι όσους πιστεύουν ότι ο ανυποχώρητος αγώνας αποτελεί καθήκον.

Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας βρισκόμενοι δίπλα στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ MAD AWARDS

στο γήπεδο του TAE KWON DO την ΤΡΙΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ, στις 7:30 μ.μ.

Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis

Vogue Noir - Vogue Noir (BMG, 1990)

    Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο το συγκρότημα Vogue Noir θυμίζει κάτι σε όσους από εσάς «ανακαλύπτατε» την ελληνική synth-pop στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ακόμη και αν δεν σας θυμίζουν απολύτως τίποτα, ο σύνδεσμος παρακάτω θα σας αποκαλύψει μια ευχάριστη μουσική έκπληξη.

   Οι Vogue Noir είναι ένα από τα συγκροτήματα που θα μπορούσαν να είχαν πετύχει πολλά σε φήμη (ίσως και σε χρήμα) εάν γινόντουσαν πιο γνωστοί, αρχίζοντας από την Ευρώπη, αν είχαν βέβαια επιδείξει την ανάλογη επιμονή και υπομονή και είχαν και τις κατάλληλες διασυνδέσεις και προώθηση. Πραγματικά δεν είναι πρόθεσή μας να γινόμαστε πικρόχολοι και επικριτικοί κυρίως όταν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, μόνο που ορισμένες φορές απορούμε για το ποια θα ήταν η μοίρα αυτών των λίγων, συχνά αξιόλογων συγκροτημάτων, εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καλό θα ήταν όμως να επικεντρωθούμε στη μουσική για να καταλάβουν όσοι δεν γνωρίζουν περί των Vogue Noir για τι ακριβώς μιλάμε.

   Οι Vogue Noir παίζουν αυτό που θα λέγαμε Βρεττανική synth-pop στο ύφος των Duran Duran της εποχής του άλμπουμ «Notorious», αλλά και των Arcadia (παράλληλο project τριών εκ των πέντε Duran), Talk Talk, κ.ά. Έμμεσα αναφερόμαστε σε ποιοτική νεοκυματική διάθεση και στυλ που θυμίζει και άλλο ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Japan. Στην πορεία βέβαια οι Vogue Noir διανθίζουν τα πανέμορφα τραγούδια –και περισσότερο τις μπαλάντες τους– με «A.O.R.-ικές» κιθάρες, πράγμα που ενισχύει την αίσθηση της νοσταλγίας. Ειδικότερα, πρόκειται για έναν δίσκο με καλή μουσική, καλούς μουσικούς, ωραία και καλαίσθητα φωνητικά και μέτρια προς καλή παραγωγή.

   Ας πάμε όμως και σε κάποια γεγονότα... Οι Vogue Noir υπήρξαν το βασικό σχήμα της ποιοτικής τραγουδίστριας Λίας Βίσση κατά την περίοδο που το συγκρότημα ήταν ενεργό. Την ίδια περίοδο με το άλμπουμ κυκλοφόρησαν ένα «split» (σ.σ. μοιρασμένο) single μαζί με την Λία Βίσση και την συνόδευσαν σε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις της.

   Όσον αφορά το άλμπουμ που πρόκειται να ακούσετε, την παραγωγή και τα δεύτερα φωνητικά σε ένα κομμάτι («Jungle’s Heart») κάνει η Δάφνη Γερογιάννη, πρώην μέλος των cult συγκροτημάτων Alive She Died και Trespass. Τα «φώτα» του δίνει επίσης και άλλο ένα μέλος των παραπάνω συγκροτημάτων, ο Γιώργος Μπουσούνης. Λέγεται πως το συγκρότημα συνόδευσε το πρώτο single «5 R Good Enough» με video-clip που προβλήθηκε από το τότε παντοδύναμο MTV, όμως δεν σταθήκαμε τυχεροί στον εντοπισμό του εν λόγω βίντεο. Πάντως κομμάτια σαν την επιτυχία «5 R Good Enough» υπάρχουν και άλλα, όπως το «Change» ή το «Five Minutes». Ένα από τα πιο ολοκληρωμένα κομμάτια του δίσκου είναι και το «Jungle’s Heart» με τα εξαίσια φωνητικά της Δάφνης Γερογιάννη. Τέλος, με νοσταλγική στενοκεφαλιά θα πούμε πως το δυνατότερο σημείο των Vogue Noir βρίσκεται στις μπαλάντες, στις κομματάρες «Compassion Love» και «Save A Dream».

   Φανταζόμαστε πως σας γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω με όλες τις πιο πάνω μουσικές αναφορές. Παραπάνω από καλοί, οι Vogue Noir θα θυμίσουν πολλά στους παλιότερους. Ελπίζουμε και οι νεότεροι να μην μείνετε ασυγκίνητοι!

The Sisters of Mercy - Enter the Sisters (Black Swan Records, 1987)

   Από τους πιο γνωστούς και αναγνωρίσιμους εκπροσώπους του dark ήχου της δεκαετίας ’80, ο οποίος εξελίχθηκε/μετονομάστηκε μέσα στο χρόνο από death σε goth, οι Sisters of Mercy μπήκαν στα μουσικά πράγματα ως το όχημα των αναζητήσεων του τραγουδιστή και συνθέτη Andrew Eldritch.

   Έχοντας πάρει το όνομά τους από το ομότιτλο τραγούδι του Leonard Cohen και ξεκινώντας την πορεία τους ήδη από το 1979, γνώρισαν στα χρόνια που ακολούθησαν πολλές και διαφορετικές συνθέσεις μελών γύρω από τον «πυρήνα» Eldritch, με παρουσίες όπως εκείνες των Wayne Hussey (αργότερα δημιουργού των Mission), του μπασίστα Tony James (ex-Generation X και δημιουργού των βραχύβιων Sigue Sigue Sputnik) και της Patricia Morrison (ex-Gun Club).

   Ανεξαρτήτως μεγέθους επιτυχίας, οι S.O.M. μένουν μέχρι σήμερα πιστοί στον βαρύ, υποβλητικό, συχνά πομπώδη ήχο τους που υπογραμμίζουν τα ερεβώδη φωνητικά και το συμπαγές background του θρυλικού Doctor Avalanche – ηλεκτρονικού υπερ-συνθετητή με συνεχώς εξελισσόμενες μορφές και δυνατότητες, σε σημείο ώστε να θεωρείται πια μόνιμο μέλος του γκρουπ!

   Λόγοι διαφωνιών με την εταιρεία WEA οδήγησαν στη μη κυκλοφορία ηχογραφήσεών τους κατά τα τελευταία χρόνια, κάτι που όμως δεν τους έχει κάνει με κανένα τρόπο συναυλιακά ανενεργούς, μόνους ή συμμετέχοντας σε φεστιβάλς ανά τον κόσμο.

   Χαρείτε λοιπόν την ημι-bootleg αυτή ελληνική συλλογή με τις χαρακτηριστικότερες στιγμές της δισκογραφίας του γκρουπ στα 80s (όπως του Alice ή της παγκόσμιας επιτυχίας Temple of Love που ηχογραφήθηκε και μεταγενέστερα με τη συμμετοχή της Ofra Haza), εισερχόμενοι τον σκοτεινό, μαγικό κόσμο των Αδελφών Του Ελέους!

  

 

VARIOUS - Return of the 80's Vol.I (L.D.F., 2004)

   Θυμάστε τις περίφημες κασετοσυλλογές; Όσοι είμαστε άνω των 30-35 μεγαλώσαμε με αυτές, ανακαλύψαμε τις πρώτες μας μουσικές με αυτές, συλλέξαμε κάποιες επιτυχίες του 60, 70, 80 ακόμα και του 90 για κάποιο φίλο/φίλη ή ακόμα και για κάποιο πιθανό αίσθημα (κλασική η σκηνή από το High Fidelity του Stephen Frears όπου ο πρωταγωνιστής John Cusack ετοιμάζει κασετοσυλλογές για πρώην και επόμενους έρωτες)! Το καλό ήταν πως οι κασέτες σβηνόντουσαν, ξαναγραφόντουσαν  και πάντα ανανεωνόντουσαν κατά βούληση. Κάθε φορά κουβαλούσαν τα συναισθήματά μας και τις πιο όμορφες αναμνήσεις μας.

   Καμιά φορά, όταν βρίσκουμε κάποια από αυτές τις κασέτες σε παλιές κούτες, μας επισκέπτεται το παρελθόν. Πλέον μετά την σχετικά σύντομη μετάβαση από το cd στο mp3/flac ή οποιοδήποτε ψηφιακό μέσο, οι κασέτες έχουν παρέλθει γιατί δυστυχώς ανήκουν στα πιο φθαρτά μαγνητικά μέσα αποθήκευσης μουσικής. Οι παλιές αγαπημένες κασέτες περιείχαν αρκετά αθάνατα άσματα της δεκαετίας του '80 αλλά δεν "έπαιζαν" πια. Τότε αρχίσαμε να μεταφέρουμε πολλές από αυτές τις κασετοσυλλογές σε cd, για να περισώσουμε ό,τι μπορούσε να σωθεί. Μία από αυτές τις προσπάθειες είναι και η συλλογή που είστε έτοιμοι να κατεβάσετε αφού διαβάσετε αυτό το σχεδόν αυτο-βιογραφικό κείμενο. Τιτλοφορήθηκε "Return of the 80's Vol.I", σηματοδοτώντας τη νοερή "επιστροφή" στην δεκαετία που μας μεγάλωσε. Μέσω αυτού του blog μάς δόθηκε η ευκαιρία (και φυσικά εμείς την αρπάξαμε) να επιστρέψουμε στις παλιές μουσικές αγάπες και να τις μεταδώσουμε σε σας. Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτό το ΔΙΠΛΟ cd θα βρείτε αρκετά ονόματα καλλιτεχνών, γνωστά και μη. Μεταξύ άλλων παρελαύνουν οι νεοκυματικοί Art of Noise, Alphaville, Depeche Mode, Echo & the Bunnymen, OMD, Ultravox, The Stranglers, Go-Betweens, Visage και Soft Cell. Υπήρξαν και οι πιο σκοτεινές αποχρώσεις αυτής της μουσικής οι οποίες και αυτές αποτυπώνονται εδώ μέσω των Fad Gadget, Durutti Column, Sunglasses After Dark, Spherical Objects, Danse Society, Public Image Ltd, Sad Lovers and Giants, Kommunity FK, αλλά και άλλων καλλιτεχνών.

   Η ιδιαίτερη, προσωπική αυτή συλλογή ξεπερνά δισκογραφικές εταιρείες, μουσικά στυλ, μόδες και οτιδήποτε θα μπορούσε –κανονικά– να σταθεί εμπόδιο, έχοντας μόνο τον περιορισμό πως ανήκει αποκλειστικά στην νεοκυματική και ολοζώντανη μουσική της δεκαετίας του 80. Τώρα πια, είναι έτοιμη μαζί με τα φανταστικά εξώφυλλα/εσώφυλλα να την αντιγράψετε και να την χαρίσετε σε κάποιο φίλο/φίλη, ακόμη και έναν παλιό έρωτα... Η μουσική είναι από τους ελάχιστους φίλους που δεν μας προδίδουν άλλωστε.

The Trashmen - 20 Biggest Hits (Garret Records)

 "- Δεν ξέρετε για το πουλί; Μα όλοι ξέρουν πως το πουλί είναι ο Λόγος!"

   Επαναλάβατε τις δυο παραπάνω φράσεις στα αγγλικά, μέχρις αηδίας και εξαντλήσεως. Σιγά-σιγά και χωρίς να το αντιληφθείτε, θ’ αρχίσετε να μπαίνετε στο σώμα και το πνεύμα του σερφαριστού πουλιού που άνευ αιτίας και αφορμής ξεσηκώνει πλήθη νέων ανά την υφήλιο εδώ και πέντε συναπτές δεκαετίες!

   Ας μην κάνουμε τον κόπο να εξηγήσουμε τα τι και τα πότε και τα πώς. Αυτά είναι δουλειά των μουσικών γραφιάδων και δεν μπαίνουμε στα μίζερα χωράφια τους όταν πρόκειται για κέφι, ρυθμό και… πλάκα!

   Υπεύθυνοι για τη συγκόλληση αλλά και τη μετεξέλιξη λοιπόν ενός από τους γνωστότερους νεανικούς ύμνους, του Surfin’ Bird, τα μέλη του παρόντος συγκροτήματος, που κατάφεραν να δαμάσουν κύματα και ωκεανούς από την όχι και τόσο παραθαλάσσια… Μινεσότα, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Το συγκεκριμένο άσμα έχει διασκευαστεί έκτοτε από μύριους όσους ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικούς και συγκροτήματα –ενδεικτικά αναφέρουμε Ramones, Cramps, τους εγχώριους Ex Humans–, με εντυπωσιακά συχνά αποτελέσματα, πάντα στα πλαίσια του χωρίς ελέγχου και κανόνα ξεσηκώματος των ακροατηρίων τους.

   Στη συλλογή των Σκουπιδιαρέων που παρουσιάζουμε σήμερα, θα βρείτε πολλά ακόμα ομοειδή άσματα της ξένοιαστης εποχής των surf συγκροτημάτων, όπως το εξίσου –αν όχι πιο πολύ– διασκευασμένο Misirlou του δικού μας Ρουμπάνη, το Money, το Malaguena και άλλα, πάντα προσανατολισμένα στο πνεύμα των σχολικών και μη χορών του καιρού. (Ε ρε και να φαντάζονταν τους ασκούς του Αιόλου που θ’ άνοιγαν σε λίγο…)

   Ακούστε, θυμηθείτε, ξεσπάστε και πάνω απ’ όλα διασκεδάστε. Το πουλί πεισματικά παραμένει ο Λόγος..!

Dali's Car - The Judgement is the Mirror 12'' (Paradox Records, 1984) / Balaam and the Angel - Love Me 12'' (Chapter 22, 1985): Two Un-Valentine's Day Treats!!

Σήμερα έχουμε μια "διπλή" ανάρτηση, όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν και θα κάνουμε ξανά στο μέλλον. Σας κερνάμε δύο εξαίσια 12ιντσα από τις δισκοθήκες μας. Χωρίς να έχουν πολύ μεγάλη σχέση μεταξύ τους από άποψη μουσικής, είναι και τα δύο διαλεχτά όπως θα διαπιστώσετε.

   Το πρώτο "κέρασμα" είναι από τους Dali's Car,  την πετυχημένη συνεργασία του αρχηγού των Bauhaus, Peter Murphy με τον αγγλοκύπριο Mick Karn (πραγματικό όνομα… Αντώνης Μιχαηλίδης), μπασίστα των θρυλικών Japan. Αν και οι δύο προέρχονται από διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, η μουσική τους ένωση είναι εντούτοις επιτυχημένη. Από τους Dali's Car έχουμε για σας τη 12ιντση έκδοση του πιο γνωστού τους κομματιού "The Judgement is the Mirror" (στην πρώτη πλευρά) με την ωραία ανατολίτικη ατμόσφαιρα - χάρις στο μοναδικό μπάσο και την ενορχήστρωση του Karn, αλλά και τη μαγική φωνή του Murphy. Αυτό που είναι ξεχωριστό σε αυτό το 12ιντσο E.P. είναι τα δύο επιπλέον κομμάτια που δεν περιέχονται στο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Αυτά τα δύο κομμάτια -"High Places" και "Lifelong Moment"- είναι ορχηστρικά και γι' ακόμη μια φορά αποκαλύπτουν το ταλέντο του Karn ως συνθέτη-δημιουργού. Κυρίως το πρώτο, "High Places", είναι απαράμιλλο δείγμα μουσικής όσμωσης όπου η Δύση συναντά την Ανατολή παρασύροντάς μας ως τα έγκατα της φαντασίας για να μας εγκαταλείψει εκεί…

 

 

Το δεύτερο "δωράκι" είναι κάπως λιγότερο δημοφιλές και απηχεί σε μικρότερο κοινό απ' ό,τι οι Dali's Car. Μιλάμε για ένα συγκρότημα της ευρύτερης ανεξάρτητης ροκ με ελαφρώς σκοτεινή απόχρωση, που είναι πιο αγαπητό στους οπαδούς της gothic rock. Σκωτσέζοι στην καταγωγή τους οι Balaam and the Angel (γι' αυτούς ο λόγος) ξεκίνησαν από το 1983 και κυκλοφόρησαν αρχικά δύο 12ιντσα e.p. προτού κυκλοφορήσουν τον ολοκληρωμένο δίσκο. Από τα δύο αυτά 12ιντσα, έχουμε για σάς το δεύτερο με τίτλο "Love Me". Το ομώνυμο κομμάτι ίσως και να φανεί γνωστό, εάν όμως όχι, θα γίνει ένα από τα αγαπημένα σας. Δεδομένου ότι το περιβάλλει μια gothic αύρα, θα αποτυπωθεί στο μυαλό σας πολύ γρήγορα. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το "The Thought Behind it All". Τα άλλα δύο τραγούδια "Family and Friends" και "15th Floor" είναι δομημένα με κάπως παλιομοδίτικο στυλ -θα λέγαμε εποχής flower power-, με το εξώφυλλο του e.p.να παραπέμπει σε artwork εκείνης της εποχής.

   Νομίζουμε πως το σημερινό "πακετάκι" θα σας φανεί αρκετά ικανοποιητικό. Από τη μια οι Dali's Car που μας προτρέπουν να κοιτάξουμε στον καθρέφτη (τους) και να αντικρύσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Ο καθρέφτης είναι ο άμεσος Κριτής, είναι αυτός που κατέχει την αλήθεια και η αλήθεια είναι ο πραγματικός κίνδυνος που δεν θέλουμε ν’ αντικρύσουμε. Από την άλλη οι άκρως δελεαστικοί Balaam and the Angel που συνδυάζουν την 60's αισθητική με το gothic rock των 80s, μας προσκαλούν να τους αγαπήσουμε...

Αρπάξτε το link και καλή διασκέδαση.

VARIOUS - Maiden Australia (A & M 1983)

…Φυσικά και είμαστε ακόμα εδώ... και εξακολουθούμε να επιμένουμε στο να σας εκπλήσσουμε με ευχάριστο τρόπο.

   Μπήκε και το μοιραίο 2013 λοιπόν και είπαμε να σας πάμε μια βόλτα στην Αυστραλία, να ταξιδέψουμε λιγάκι βρε αδερφέ... να γυρίσουμε τον κόσμο, εννοείται με εύθυμη διάθεση και αισιόδοξη μουσική. Όλη αυτή η κουβέντα γίνεται για την εξ Αυστραλίας συλλογή που σας έχουμε ετοιμάσει η οποία λέγεται "Maiden Australia" (λογοπαίγνιο με τους όρους "Made In..." αλλά και "Maiden", δηλαδή "Δεσποσύνη" Αυστραλία) και απευθύνεται στην ήπειρο σαν να ήταν γυναίκα, κάτι που πολύ παραστατικά μάς το δείχνει το εξώφυλλο, με δύο… γοβάκια καρφωμένα στο νότιο ημισφαίριο της υδρογείου!

   Επειδή πρόκειται για συλλογή, το περιεχόμενο είναι για όλα σχεδόν τα γούστα και, φυσικά, μιλάμε για τον "αφρό" των νεοκυματικών συγκροτημάτων της Αυστραλέζικης σκηνής της χρονιάς του 1983 μέσα από τις κυκλοφορίες της A&M Records. Έχουμε την πεποίθηση πως δεν αφήνουμε κανένα παραπονεμένο γιατί η συλλογή προσφέρει από ελαφρύ κιθαριστικό new wave με τους Split Enz, τους Expression και τους Runners, έως dub/reggae με τους Mental As Anything αλλά και  rock 'n' roll ανταύγειες με τους Skyhooks και τους Wendy and the Rockets.

   Θεωρούμε δε ως σημαντικά "ατού" τους Sunnyboys, αλλά και το συγκρότημα-έκπληξη της συλλογής, τους Hunters and Collectors που συμμετέχουν με ένα κομμάτι που είναι ικανό να αποζημιώσει τους πιο απαιτητικούς μουσικόφιλους.

   Πάρτε μια γεύση λοιπόν από την Αυστραλέζικη πραγματικότητα του χθες, προσφέρεται για κάθε διάθεση και κάθε ταμπεραμέντο.

The Night Trains - Loaded (Acid Jazz, 1992)

   Όσοι έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη του μουσικού ιδιώματος της Acid Jazz διαχρονικά και κυρίως κατά την δεκαετία του ’90 οπότε και εξαπλώθηκε ιδιαίτερα, θα έχουν παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των καλλιτεχνών της γινόταν γνωστή από 1-2 επιτυχίες το πολύ. Καθώς στα μέρη μας έφταναν κυρίως συλλογές του είδους, σπάνια μπορούσε κανείς να συναντήσει το ίδιο όνομα για δεύτερη φορά σε κάποια απ’ αυτές.

   Στην περίπτωση των Night Trains όπου και στεκόμαστε σήμερα, αν κάτι τέτοιο συνέβη τότε ασφαλώς τους αδίκησε. Κι αυτό γιατί δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τους εντάξει στην κατηγορία “Acid Jazz” αποκλειστικά, μιας και έχουν καταπιαστεί επιτυχημένα με πολλά και διαφορετικά είδη όπως της soul, της pop (στην οποία και οφείλουν τη μεγαλύτερή τους εμπορική επιτυχία, το πασίγνωστο ακόμα και σήμερα “Lovesick”), της funk αλλά ακόμα και της latin μουσικής!

   Στο “Loaded” που θα έχετε την ευκαιρία ν’ ακούσετε/θυμηθείτε εντός ολίγου, υπάρχουν συμπυκνωμένες όλες οι παραπάνω τάσεις, με φαντασία, καλό γούστο και σεβασμό στο κάθε είδος. Είναι αυτή ακριβώς η πολυμορφικότητα που κάνει αυτό τον δίσκο ν’ ακούγεται στο σύνολό του φρέσκος ακόμα και σήμερα, παρ’ ότι μετρά πάνω από δύο δεκαετίες από την πρώτη του κυκλοφορία. Χαρακτηριστικά προτείνουμε το “Dance Of The Drunken Mantis” για τις έξυπνες funky πινελιές του που παραπέμπουν σαφώς στα 70s, το κυριολεκτικά και μεταφορικά ταξιδιάρικο “A Bad Trip”, το βγαλμένο θαρρείς κατ’ ευθείαν από δουλειά των War, “Dig The Dog”, αλλά και το προσωπικό μας αγαπημένο “Behind Closed Doors”, με την ατμόσφαιρα ταινίας μυστηρίου και τρόμου που αποπνέει.

   Οι περαιτέρω προτιμήσεις και κριτικές είναι δικό σας θέμα, πάντα όμως με την δική μας εγγύηση, την οποία οι σταθεροί φίλοι μας ξέρουν πια να εκτιμούν.