Red Guitars - Slow to Fade (Self Drive Records, 1984)

    Ήρθε λοιπόν ο Σεπτέμβρης... Προμηνύεται καυτός όσον αφορά την κοινωνικο-πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα και την πραγματικότητα γενικότερα όπως αυτή διαμορφώνεται καθημερινά για τις τύχες του καθενός από εμάς σε κάθε επίπεδο, αλλά και την τύχη μας ως σύνολο, ως κοινωνία.

    Κόκκινος λοιπόν ο Σεπτέμβρης και έτοιμος να εκραγεί. Γι αυτό το λόγο είπαμε να αποσοβήσουμε την ένταση που λίγο πολύ ακολουθεί τη διακοπή της καλοκαιρινής χαλάρωσης, βγάζοντας τις δικές μας κόκκινες κιθάρες έτσι ώστε να συμβολίσουμε αγωνιστικά την επερχόμενη κλιμάκωση, αλλά και να αναλογιστούμε με ηρεμία τις εξελίξεις προ των πυλών.

    Αν όμως στ’ αλήθεια παίρναμε τις κιθάρες μας, πιθανότατα να σηκωνόντουσαν και οι πέτρες να μας χτυπήσουν. Για να αποφύγουμε τον κίνδυνο του αυτοτραυματισμού και αυτοξευτελισμού, αποφασίσαμε να βάλουμε τις αληθινές «Κόκκινες Κιθάρες» να παίξουν αντί για εμάς.

    Οι Red Guitars για τους οποίους μιλάμε είναι σχετικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό και κατάγονται από την Μεγάλη Βρετανία. Για να σας δώσουμε μια ιδέα από πριν σχετικά με τον ήχο τους θα τους περιγράφαμε ως κοντινό σε αυτόν των Smiths και των Housemartins. Μεταξύ πολλών εμφανίσεων –κυρίως για προφανείς πολιτικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς– οι Red Guitars συχνά άνοιγαν και τις συναυλίες των Smiths.

    Το “Slow to Fade” είναι ο πρώτος τους δίσκος και είναι αυτός που περιέχει αυτή την αρχική ορμή, τις πρώτες εμπνεύσεις του συγκροτήματος. Με αρκετή μαεστρία συνδυάζουν την μελωδία με την οργή, το new wave με την reggae και την funk. Μπορεί να ξενίσει το γεγονός πως από τα πρώτα μελωδικά «αρπίσματα» του “Remote Control” περνάμε στο εκρηκτικό διαμάντι “Drive” το οποίο μαζί με τα “Cloak and Dagger” και “Crocodile Tears” είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Ακόμα και οι low tempo στιγμές τους στα “Sting in the Tale” και “Slow to Fade” αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και σε κερδίζουν χωρίς να το καταλάβεις. Συνολικά, πρόκειται για ένα «καλογυαλισμένο» άλμπουμ, φαινομενικά διχασμένο ως προς τη μουσική κατεύθυνση που ακολουθεί, αλλά και ως προς το σκοπό του, αφού ταυτόχρονα δίνει την εντύπωση ενός τολμηρού εγχειρήματος αλλά και μιας διστακτικής μισοτελειωμένης προσπάθειας. Όμως, με την κατάλληλη προσοχή και ένα-δυό ακούσματα παραπάνω ευελπιστούμε να γίνει ένα από τα αγαπημένα σας.

    Τέλος –και ξέρετε πόσο πολύ μας αρέσει να αφήνουμε αυτές τις μικρές αλλά σημαντικές πληροφορίες για το τέλος– το εξώφυλλο που μοιάζει τόσο πολύ «Αγγλικό», ουσιαστικά απεικονίζει την αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από το… Ηράκλειο της Κρήτης τον Ιούλιο του 1909.

    Να είστε καλά και καλό φθινόπωρο!