ΔΙΑΦΟΡΟΙ - 40 Χρόνια ΜΙΝΙΟΝ (Minos, 1974)

   Αυτό κι αν είναι ταξίδι μέσα σε χρονο-κάψουλα!

  Από τα βάθη του μουσικού χρόνου ανασύρουμε σήμερα μια ασυνήθιστη επετειακή έκδοση του πάλαι-ποτέ μεγαλύτερου πολυκαταστήματος τα Αθήνας, του ιστορικού έως… μυθικού ΜΙΝΙΟΝ που θα λαμπάδιαζε στις προβοκατόρικες φωτιές της πρωτεύουσας το 1981. Αρχές του 1974 λοιπόν, έγινε υπό μορφή ποτ-πουρί με ενδιάμεσες επεξηγηματικές αφηγήσεις μια προσπάθεια αναδρομής σε χαρακτηριστικές μουσικές στιγμές της ελληνικής πραγματικότητας σε βάθος χρόνου τεσσάρων δεκαετιών, όσες συμπλήρωνε τότε και το προαναφερόμενο πολυκατάστημα. Υποθέτουμε ότι η επιλογή των ηχογραφήσεων (στην οποία δεν παραβλέπουμε τη συμμετοχή του μέγιστου Γιάννη Σπάρτακου), έγινε μέχρι τα μέσα του εν λόγω έτους, γιατί απουσιάζει παντελώς το πολιτικό τραγούδι που καιροφυλακτούσε να ξεσπάσει με τη μεταπολίτευση…

   Στα χαρακτηριστικά της μεταβατικής εκείνης εποχής ας σημειωθεί ο όρος “Marketing” που κάνει δειλά την εμφάνισή του στο οπισθόφυλλο –προάγγελος των γιάπικων προτύπων που θ’ ακολουθούσαν λίγα χρόνια αργότερα–, όπως και ο όρος «ηλεκτρονικός διερευνητής» που ήταν δόκιμος κατά την περίοδο αυτή.

   Αυτό που μας οδήγησε στον συγκεκριμένο δίσκο, ήταν όμως μια φωνή: εκείνη της αξέχαστης Βίκυς Καρέλλη, που μόνο ως μακρινή, μαγική ανάμνηση ηχεί πια στ’ αυτιά μας από τηλεοπτικές εκφωνήσεις σε ντοκυμαντέρ του Ζακ Υβ Κουστώ στην τότε κρατική τηλεόραση. Εντοπίστε την ανάμεσα στους σχολιασμούς των κομματιών του δίσκου, για να πάρετε μια μικρή ιδέα του τι σήμαινε σε άλλους καιρούς σωστή άρθρωση, ορθή εκφορά της ελληνικής και βελούδινη χροιά φωνής ταυτόχρονα. Σε εποχές που έπρεπε να προφέρεις το «ντ» με διάκριση των δύο συμφώνων και όχι με το σλάβικο «d» που κυριαρχεί παντού σήμερα, αν ήθελες να έχεις τις παραμικρές ελπίδες πρόσληψης ως εκφωνητής/εκφωνήτρια σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση…

   Η μουσική αξία του δίσκου σαφώς θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν τα κομμάτια ακούγονταν ολόκληρα (για λόγους κόστους προφανώς, στριμώχτηκαν 40 τραγούδια σε μονό δίσκο!) ή ακόμα αν –κατά τη γνώμη μας– έλειπαν στιγμές όπως εκείνη του «ακατονόμαστου» μουσικού… καπελωτή των πάντων, που από τότε περίπου είχε αρχίσει να δυναστεύει το νεότερο ελληνικό τραγούδι.

  Έστω κι έτσι, κρατάμε τον εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα του εγχειρήματος ως στιγμιότυπο αλλοτινών, αγνότερων εποχών και αντιτάσσουμε με τη βοήθειά του τρέλα στην τρέλα των σημερινών.