Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Eurythmics - In The Garden (RCA, 1981)



   Εν αρχή ην οι Eurythmics… ή μάλλον οι Tourists… ή μάλλον οι The Catch… μπερδευτήκατε λίγο, ε;
Αν πάρουμε όμως με αντίστροφη χρονολογική σειρά τα παραπάνω ονόματα, θα έχουμε μια πρώτη ιδέα της μορφοποίησης και μετεξέλιξης του σχήματος των Dave Stewart/Annie Lennox από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έως τις αρχές των ’80s. Σε ποπ-φανκ μονοπάτια αρχικά –όταν ήταν ακόμα ζευγάρι στη ζωή– και αργότερα σε πιο new wave μοτίβο, δημιουργούσαν σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου μια σταθερή βάση οπαδών αλλά και μια όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις συνθετικές τους δυνατότητες.
   Ο δίσκος αυτός «φωτογραφίζει» τη στιγμή ακριβώς πριν την παγκόσμια καταξίωση των Eurythmics (ΞΕΡΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ), όταν ακόμα πειραματιζόταν για τις σωστές αναλογίες νεοψυχεδέλειας-art rock και ηλεκτροπόπ. Το αποτέλεσμα είναι μια ευπρεπέστατη ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα δουλειά, που προξενεί απορία πάνω από τρεις δεκαετίες από την κυκλοφορία της για την περιορισμένη αναγνώρισή της. Συνθέσεις άλλοτε δυναμικές και άλλοτε αέρινες, που ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της εποχής και σίγουρα αξίζουν πολλά ακούσματα για να κατανοηθεί η πρόθεση και η ποικιλομορφία τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι μια πλειάδα μουσικών από ετερόκλητες αλλά πάντα ποιοτικά υψηλές προελεύσεις συναντήθηκαν στο στούντιο για να συντελέσουν στο αποτέλεσμα που θ’ ακούσετε: Holger Czukay και Jackie Liebzeit των Can (αν δεν τους ξέρετε, κακώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές…), Marcus Stockhausen (ευρωπαίος τζαζίστας, γιος του μεγάλου κλασικού συνθέτη Karlheinz Stockhausen) στα πνευστά, Clem Burke των Blondie και Robert Gorl (των γερμανών πρωτοπόρων του ηλεκτρονικού new wave, D.A.F.). Ο λόγος για την συνύπαρξη αρκετών γερμανών μουσικών, είναι ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα στο πρώτο μισό του 1981 στην Κολωνία της (τότε) Δυτικής Γερμανίας!
   Προσθέστε λοιπόν με την εγγύησή μας μία ακόμα αξιόλογη μονάδα στη δισκοθήκη σας, με σιγουριά για τη δυναμική της συνεισφοράς της στη διαμόρφωση ενός ακόμα καλύτερου μουσικού κριτηρίου.
(Ανανέωση link 24/01/2012)

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Rikki Sylvan - The Silent Hours (Kaleidoscope Records Limited, 1981)


   Μερικές φορές όταν ψάχνει κανείς στο "χρονοντούλαπο" της μουσικής ιστορίας βρίσκει ωραία πράγματα τα οποία αφού έρθουν στο φως αφ' ενός μεν μοιάζουν ανώτερα από τον καιρό τους, ταυτόχονα δε, αντέχουν στη σύγκριση απέναντι σε αρκετά από τα σημερινά εμετικά μουσικά αναμασήματα της χρυσής δεκαετίας του 1980. Έχοντας δώσει κάποια στοιχεία ήδη στην μικρή εισαγωγή, σας έχουμε μια 'ανακάλυψη', 31 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της. Όταν μια ημέρα ένας φίλος μας έφερε αυτόν τον δίσκο με τον αινιγματικό τίτλο "The Silent Hours" από κάποιον επίσης άγνωστο σε μας καλλιτέχνη-συγκρότημα ονόματι Rikki Sylvan, συμπεράναμε πως θα είναι κάποιο άλμπουμ 'του σωρού' κρίνοντας μόνο και μόνο από το εξώφυλλο.
   Όμως το πρώτο άκουσμα μας διέψευσε ευχάριστα και μας θύμισε την παροιμία "don't judge a book by looking at the cover". Το "The Silent Hours" όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, μετά από κάποιες ακροάσεις και με την απαιτούμενη αναζήτηση στο διαδίκτυο, είναι το προσωπικό άλμπουμ του Rikki Sylvan που χρημάτισε αρχηγός των Rikki Sylvan and the Last Days of Earth οι οποίοι αν και δεν ήταν πρωτοπόροι της punk rock, η μουσική τους ήταν ωστόσο μια πολύ πρωτότυπη ανάμιξη punk και art rock με κάποια progressive ψήγματα (μεγάλες εισαγωγές, πομπώδη φωνητικά κ.α.). Θα λέγαμε πως οι The Last Days of Earth έχουν αρκετό ενδιαφέρον αν θέλει κανείς να τους ψάξει. Εμείς σκεφτήκαμε να επισυνάψουμε το άλμπουμ τους με τίτλο "4 Minute Warning" μέσα στο αρχείο του "The Silent Hours" που προσφέρουμε σήμερα, για να πάρετε μια γεύση. Ας μην ξεχνάμε πως η punk rock μουσική αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες του παλιού κλασικού ροκ, οπότε τίποτε τελικά μπορεί να μην είναι τυχαίο.
   Ας επιστρέψουμε στο προκείμενο όμως. Σε αυτό το προσωπικό άλμπουμ ο Rikki Sylvan εξερευνά τις κυρίαρχες νεοκυματικές τάσεις των αρχών της δεκαετίας του 80, όντας όμως ένα βήμα μετά τους The Last Days of Earth. Αν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τον ήχο θα λέγαμε ότι ήταν κάτι πολύ κοντά στους Ultravox ίσως και τους Fischer-Z, με έντονη την χρήση των συνθεσάϊζερ. Όμως το άλμπουμ αυτό δεν είναι μονοδιάστατο ηχητικά. Ο Sylvan εμφανίζεται εδώ με πολλά πρόσωπα, κάποιες φορές με εύθυμη διάθεση, άλλες με πιο ενδοσκοπική ή σκοτεινή. Σίγουρα το Billy θα είχε κάνει πάταγο στα clubs της εποχής. Όμως υπάρχουν κομμάτια σχεδόν για όλα τα νεοκυματικά γούστα: προσέξτε τα "Cigarette", "I am A Video" και "Nighthawk" αλλά και τα πιο ώριμα και ατμοσφαιρικά "Underground" και "Into the Void" όπου έχει γίνει ωραία δουλειά από άποψη ενορχήστρωσης και σύνθεσης.
   Χωρίς να γνωρίζουμε ποιο ήταν το επόμενο συνθετικό-δισκογραφικό βήμα του αξιόλογου Rikki Sylvan, πιστεύουμε πως αν είστε στην κατηγορία των ανθρώπων που κοιτούν την δεκαετία του '80 με νοσταλγία, τότε αυτό το ξεχασμένο διαμάντι σίγουρα σας αντιπροσωπεύει. Σας ευχόμαστε καλή ακρόαση. (Ανανέωση link 24/01/2012)