Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

VARIOUS - Rock 80's Vol.5,6 & 7 (Virgin Records, Compiled by Yiannis Petridis)



   Ολοκληρώνουμε σήμερα την παρουσίαση της επταμερούς σειράς “Rock 80s” που είχε ξεκινήσει με παλιότερη ανάρτηση των τεσσάρων πρώτων LPs. Υπενθυμίζουμε ότι αποτελούσε σειρά επιλογών του Γιάννη Πετρίδη και εκτεινόταν χρονικά στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80.

(1984)

   Εν είδει μουσικού ημερολογίου, παρουσίαζε από χρόνο σε χρόνο χαρακτηριστικά και οπωσδήποτε ποιοτικά δείγματα της ξένης μουσικής σκηνής, επικεντρωμένης κυρίως στο new wave και το –τότε– καινούριο rock. Η χρησιμότητά της βρισκόταν στο ότι συγκέντρωνε το απάνθισμα των παραπάνω ειδών, το οποίο για λόγους οικονομικούς αλλά και δισκογραφικούς ήταν ακόμα δυσπρόσιτο στο νεανικό ακροατήριο που διψασμένο για νέα ακούσματα ερχόταν αντιμέτωπο με μια εξαιρετικά δυσκίνητη εγχώρια αγορά. Οι δε δίσκοι εισαγωγής αποτελούσαν πολύτιμο, αλλά δυσεύρετο είδος τόσο για τους εκτός αστικών κέντρων, όσο και για τους νεοεισερχόμενους στο χώρο.

(1985)

   Τα έτη λοιπόν 1984-1987 «καλύπτονται» με τις τρεις αυτές κυκλοφορίες που απετέλεσαν και τις τελευταίες της σειράς. Από δίσκο σε δίσκο μπορεί να δει κανείς τη μετάβαση από το σκοτεινό κλίμα των αρχών της δεκαετίας σε κάτι πιο εξελιγμένο μουσικά και συνθετικά, αφού πλήθος νέων καλλιτεχνών συνεισέφερε τις δικές του εμπειρίες και οπτικές γωνίες στο ρεύμα. Καθώς η πρώτη νεοκυματική γενιά μεταλλασσόταν σε κάτι λιγότερο «αδιάλλακτο» και συχνά πιο εμπορικό, ήχοι πιο εξελιγμένοι που είτε ακολουθούσαν την αντίστοιχη εξέλιξη της τεχνολογίας, είτε άρχιζαν να στρέφονται σε άγνωστα μονοπάτια της παγκόσμιας μουσικής παράδοσης και να εξερευνούν τους ρυθμούς της, έμπαιναν σιγά-σιγά στο παιχνίδι. Η αποενοχοποίηση των νέων ακουσμάτων και ενορχηστρώσεων ήταν πλέον γεγονός, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τους αφοσιωμένους φίλους της πρώτης εποχής. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η επιτυχία της σειράς, στο ότι –όπως ακριβώς και η μακρά πορεία του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο– εντόπιζε και πρότεινε διαρκώς νέα ακούσματα, πέρα από προσκολλήσεις και άγονες ιδεοληψίες.

(1987)

   Σας καλούμε λοιπόν να θυμηθείτε/ανακαλύψετε κι εσείς αυτές τις στιγμές του μουσικού χθες και να κρίνετε για το πού υπερτερούν ή όχι του σήμερα…



Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ/ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ METROPOLIS ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ MAD

Φίλες και φίλοι του Prostitution Times οι Εργαζόμενοι/Απολυμένοι των δισκοπωλείων 'Metropolis' συνεχίζοντας τον ΔΙΚΑΙΟ αγώνα τους ΚΑΤΑ του πρώην εργοδότη τους και νυν ιδιοκτήτη του ομίλου 'MAD' (περιλαμβάνει το μουσικό τηλεοπτικό κανάλι MAD) όσον αφορά τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που ΔΕΝ έχουν καταβληθεί. Ο "επώνυμος" Ανδρέας Κουρής συνεχίζει να αποφεύγει την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του απέναντι στους ανθρώπους τους οποίους οφείλει τα κέρδη του με τη χρήση διάφορων νομικών οδών. Φυσικά το Σύστημα αντί να προστατεύσει τους εργαζόμενους, προστατεύει εργοδοτικά υποκείμενα σαν τον εν λόγω.... γνωστό θα είναι στους περισσότερους πως και στο γκλαμουράτο MAD tv οι εργαζόμενοι -πλην των πρωτοκλασάτων - μένουν κατά καιρούς απλήρωτοι. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες πως είναι μεγάλο το χάσμα που χωρίζει τα αφεντικά και τα φερέφωνα τους από τον δικό μας κόσμο του μόχθου και της αξιοπρέπειας.
Είμαστε λοιπόν στο πλάϊ των ανθρώπων αυτών που αγωνίζονται συνεχώς. Είμαστε δίπλα σε αυτούς που για εμάς αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ο αγώνας είναι πέρα για πέρα δίκαιος!

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/



ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Εδώ κι ενάμιση ολόκληρο χρόνο, βρισκόμαστε σε έναν διαρκή σε ένταση και κλιμάκωση αγώνα στο δρόμο και στα δικαστήρια προκειμένου να υποχρεώσουμε τον επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή (ιδιοκτήτη του ομίλου MAD) να μας καταβάλει τα δεδουλευμένα και αποζημιώσεις μας, που συνολικά ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ.
Σε αυτό το διάστημα έχουμε πραγματοποιήσει περίπου 70 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με τη συμπαράσταση σωματείων και συλλογικοτήτων, έξω από τα καταστήματα των Metropolis που είχαν απομείνει, στα γραφεία της επιχείρησης, στην Επιθεώρηση Εργασίας, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και έξω από κάθε φιέστα που διοργανώνει ο Ανδρέας Κουρής.
Μέχρι στιγμής, έχουμε πετύχει την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800€, ενώ πρόσφατα το Πρωτοδικείο Αθηνών με μια ιστορική απόφαση μας δικαίωσε ανοίγοντας το δρόμο για κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική δικαστική απόφαση που,  αναγνωρίζοντας προσωπική ευθύνη του Ανδρέα Κουρή, μας ανοίγει το δρόμο να προβούμε σε κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών του στοιχείων, όχι μόνο από την  εταιρεία που απασχολούμασταν, αλλά και στις μετοχές του σε άλλες εταιρείες, στους προσωπικούς του τραπεζικούς λογαριασμούς, σε ακίνητα κλπ, ώστε να ικανοποιηθούν οι επιδικασθείσες εργατικές απαιτήσεις μας. Επιπλέον, πρόκειται για μια παρακαταθήκη και για όσους εργαζόμενους βρίσκονται σε ανάλογη θέση με τη δική μας και είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Εντούτοις, όπως γνωρίζουν όσοι εργαζόμενοι έχουν εμπλακεί σε δικαστικούς αγώνες στρεφόμενοι εναντίον της εργοδοσίας, αυτή η δικαστική απόφαση -όσο κι αν μας δικαιώνει- δεν αρκεί από μόνη της για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αφού απαιτούνται αρκετές ακόμη ενέργειες μέσω της νομικής οδού έτσι ώστε να λάβουμε από τον Ανδρέα Κουρή αυτά που μας οφείλει.
Σε μια εποχή που για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα δεν επιστρατεύονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προκειμένου να εμποδιστεί η εργοδοτική ασυδοσία, αφού οι εργοδότες λειτουργούν ανενόχλητοι στήνοντας εργασιακά κάτεργα με απλήρωτους εργαζόμενους και απολυμένους, ο δρόμος του αγώνα παραμένει μονόδρομος, εφόσον είναι  ο μόνος που μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη από το περιθώριο. Αλλά και σε μια εποχή που στο δημόσιο τομέα οι κυβερνώντες λειτουργούν όπως οι ιδιώτες επιχειρηματίες, αποφασίζοντας και διατάσσοντας το λουκέτο μέσα σε λίγες ώρες σε δημόσιες επιχειρήσεις (όπως της ΕΡΤ), πετώντας στην ανεργία ακόμη χιλιάδες εργαζόμενους, η συνεύρεση των αγώνων γίνεται επιτακτική, ζωτικής σημασίας ανάγκη.
Σε ό,τι μας αφορά, η προκλητική και απροκάλυπτη  τακτική του Ανδρέα Κουρή να διοργανώνει κάθε δύο μήνες μια πανάκριβη, γκλαμουράτη φιέστα για να τα τσεπώνει, την ώρα που επικαλείται ότι δεν έχει να μας πληρώσει, μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο. Έτσι, προχωράμε στη διοργάνωση μιας ακόμη διαδήλωσης, την οποία καλούμε να στηρίξουν όσοι αγκάλιασαν τις προηγούμενες διαδηλώσεις μας κι όσους πιστεύουν ότι ο ανυποχώρητος αγώνας αποτελεί καθήκον.
Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας βρισκόμενοι δίπλα στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ MAD AWARDS
στο γήπεδο του TAE KWON DO την ΤΡΙΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ, στις 7:30 μ.μ.
Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Vogue Noir - Vogue Noir (BMG, 1990)



    Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο το συγκρότημα Vogue Noir θυμίζει κάτι σε όσους από εσάς «ανακαλύπτατε» την ελληνική synth-pop στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ακόμη και αν δεν σας θυμίζουν απολύτως τίποτα, ο σύνδεσμος παρακάτω θα σας αποκαλύψει μια ευχάριστη μουσική έκπληξη.
   Οι Vogue Noir είναι ένα από τα συγκροτήματα που θα μπορούσαν να είχαν πετύχει πολλά σε φήμη (ίσως και σε χρήμα) εάν γινόντουσαν πιο γνωστοί, αρχίζοντας από την Ευρώπη, αν είχαν βέβαια επιδείξει την ανάλογη επιμονή και υπομονή και είχαν και τις κατάλληλες διασυνδέσεις και προώθηση. Πραγματικά δεν είναι πρόθεσή μας να γινόμαστε πικρόχολοι και επικριτικοί κυρίως όταν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, μόνο που ορισμένες φορές απορούμε για το ποια θα ήταν η μοίρα αυτών των λίγων, συχνά αξιόλογων συγκροτημάτων, εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καλό θα ήταν όμως να επικεντρωθούμε στη μουσική για να καταλάβουν όσοι δεν γνωρίζουν περί των Vogue Noir για τι ακριβώς μιλάμε.
   Οι Vogue Noir παίζουν αυτό που θα λέγαμε Βρεττανική synth-pop στο ύφος των Duran Duran της εποχής του άλμπουμ «Notorious», αλλά και των Arcadia (παράλληλο project τριών εκ των πέντε Duran), Talk Talk, κ.ά. Έμμεσα αναφερόμαστε σε ποιοτική νεοκυματική διάθεση και στυλ που θυμίζει και άλλο ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Japan. Στην πορεία βέβαια οι Vogue Noir διανθίζουν τα πανέμορφα τραγούδια –και περισσότερο τις μπαλάντες τους– με «A.O.R.-ικές» κιθάρες, πράγμα που ενισχύει την αίσθηση της νοσταλγίας. Ειδικότερα, πρόκειται για έναν δίσκο με καλή μουσική, καλούς μουσικούς, ωραία και καλαίσθητα φωνητικά και μέτρια προς καλή παραγωγή.
   Ας πάμε όμως και σε κάποια γεγονότα... Οι Vogue Noir υπήρξαν το βασικό σχήμα της ποιοτικής τραγουδίστριας Λίας Βίσση κατά την περίοδο που το συγκρότημα ήταν ενεργό. Την ίδια περίοδο με το άλμπουμ κυκλοφόρησαν ένα «split» (σ.σ. μοιρασμένο) single μαζί με την Λία Βίσση και την συνόδευσαν σε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις της.
   Όσον αφορά το άλμπουμ που πρόκειται να ακούσετε, την παραγωγή και τα δεύτερα φωνητικά σε ένα κομμάτι («Jungles Heart») κάνει η Δάφνη Γερογιάννη, πρώην μέλος των cult συγκροτημάτων Alive She Died και Trespass. Τα «φώτα» του δίνει επίσης και άλλο ένα μέλος των παραπάνω συγκροτημάτων, ο Γιώργος Μπουσούνης. Λέγεται πως το συγκρότημα συνόδευσε το πρώτο single «5 R Good Enough» με video-clip που προβλήθηκε από το τότε παντοδύναμο MTV, όμως δεν σταθήκαμε τυχεροί στον εντοπισμό του εν λόγω βίντεο. Πάντως κομμάτια σαν την επιτυχία «5 R Good Enough» υπάρχουν και άλλα, όπως το «Change» ή το «Five Minutes». Ένα από τα πιο ολοκληρωμένα κομμάτια του δίσκου είναι και το «Jungles Heart» με τα εξαίσια φωνητικά της Δάφνης Γερογιάννη. Τέλος, με νοσταλγική στενοκεφαλιά θα πούμε πως το δυνατότερο σημείο των Vogue Noir βρίσκεται στις μπαλάντες, στις κομματάρες «Compassion Love» και «Save A Dream».
   Φανταζόμαστε πως σας γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω με όλες τις πιο πάνω μουσικές αναφορές. Παραπάνω από καλοί, οι Vogue Noir θα θυμίσουν πολλά στους παλιότερους. Ελπίζουμε και οι νεότεροι να μην μείνετε ασυγκίνητοι!